Αλώβητη από το σκάσιμο της «φούσκας» του Ιnternet, το 2001 η Ιρλανδία απολάμβανε τα oφέλη της στρατηγικής οικονομικής «στροφής» που είχε κάνει τη δεκαετία του 1990:της μετατροπής της δηλαδή από μια πρωτογενή, γεωργική οικονομία σε μια σύγχρονη οικονομία που στήριζε την ανάπτυξη και την ευημερία της στην παροχή υπηρεσιών- μαζί με την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, τη δεκαετία του 1980 η Ιρλανδία επωφελείτο από τα περίφημα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ) που είχε πετύχει να καθιερώσει στην τότε ΕΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η επιτυχία του εγχειρήματος είχε κάνει την παραδοσιακά φτωχή Ιρλανδία πρότυπο ανάπτυξης για άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της Ελλάδας.
Και ξαφνικά το ζηλευτό «ιρλανδικό μοντέλο» κατέρρευσε. Το σάρωσε σαν αμμουδένιο πύργο η χρηματοπιστωτική κρίση.
Τι συνέβη στον «κέλτικο τίγρη» που προ ολίγων ετών ανακοίνωνε «ασιατικά» νούμερα ανάπτυξης και ανεργία γύρω στο 3%; Τι συνέβη στη μικρή νησιωτική χώρα των μόλις 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων που προσείλκυε σαν το μέλι τα αμερικανικά επενδυτικά κεφάλαια; Διότι η Μicrosoft, η ΙΒΜ, η Ηewlett- Ρackard, η Dell και σχεδόν όλες οι κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας αλλά και οι τράπεζες και πλήθος αμερικανικών επιχειρήσεων είχαν δημιουργήσει... προγεφυρώματα στην Ιρλανδία για την προώθηση των συμφερόντων τους στην Ευρώπη.
Τα χρόνια των παχιών αγελάδων πιστευόταν ότι το «κλειδί» της επιτυχίας της Ιρλανδίας ήταν η μείωση των εταιρικών φόρων. Οντως, από το 1988 άρχισε να μειώνεται σταδιακά ο συντελεστής των εταιρικών φόρων. Από το 47%, που ήταν τότε, έφθασε στο 12,5% σήμερα. Πρόκειται για το χαμηλότερο ποσοστό απ΄ όλες τις ανεπτυγμένες χώρες της υφηλίου, αν εξαιρεθεί η Κύπρος που έχει ποσοστό 10%.
«Οι φόροι αποτελούν ζήτημα“κλειδί” για μας» είχε παραδεχθεί ο Τζόε Μάκρι, επικεφαλής, τότε, της ιρλανδικής θυγατρικής της Μicrosoft, η οποία και μετά το σκάσιμο της «φούσκας» του Ιnternet απασχολούσε 1.200 εργαζομένους στη μονάδα του Δουβλίνου. Με την πάροδο των ετών αποδείχθηκε ότι η Ιρλανδία είχε γίνει η «Σίλικον Βάλεϊ» της Ευρώπης, όχι τόσο λόγω της χαμηλής φορολόγησης αλλά λόγω άλλων, σημαντικότερων, συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διέθετε, όπως σύγχρονες υποδομές, ευνοϊκή νομοθεσία, υψηλή επαγγελματική κατάρτιση του πληθυσμού, αγγλική γλώσσα και επίσης απόσταση μόλις τεσσάρων ωρών με το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη!
Ξαφνικά όλα κατέρρευσαν! Από το 2008 η Ιρλανδία βιώνει τη χειρότερη ύφεση απ΄ όλες τις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι αν η αμερικανική αγορά εργασίας ήταν υγιής, θα γινόμασταν μάρτυρες ενός νέου ρεύματος οικονομικών μεταναστών από την Ιρλανδία προς τις ΗΠΑ. Κάτι τέτοιο όμως μάλλον δεν θα γίνει. Ακριβώς επειδή η προ ετών «ευχή» της Ιρλανδίας μετετράπη σε «κατάρα». Η κρίση ξεκίνησε από τις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και την αμερικανική αγορά ακινήτων. Και η Ιρλανδία αυτό είναι που πληρώνει: την προσκόλλησή της στο εν ευρεία εννοία «σύστημα οικονομίας» των ΗΠΑ και την εξάρτησή της από αυτό.
πηγη ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου