Αναμνήσεις...

Από την Αμαλία Ζωγράφου

Θυμάμαι τότε που τα καλοκαίρια δεν μαζευόμασταν στα σπίτια αν δεν άναβαν όλα τα φώτα στη γειτονιά, που χωρίς υλικά αντικείμενα, γινόμασταν όλοι μια παρέα και εφευρίσκαμε το δικό μας παιχνίδι , με τους κανόνες και τον νικητή.

Οι πυλωτές, οι τοίχοι, και τα πεζοδρόμια ήταν ελεύθερα δικά μας και τα εκμεταλλευόμασταν όπως εμείς θέλαμε. Φωνάζαμε δυνατά, ουρλιάζαμε σαν τα χαζά και μαλώναμε πάντα στο τέλος. Υπήρχαν οι καβγάδες, οι θυμοί ,και τα κλάματα, όμως ήταν μέσα στο παιχνίδι μας.

Την επόμενη μέρα , όλα είχαν ξεχαστεί και συνεχίζαμε να ήμασταν φίλοι

Δεν ζηλεύαμε κανέναν, γιατί όλοι ήμασταν ίδιοι. Η μοναδική διάφορα στο ντύσιμο ήταν το χρώμα στο μπλουζάκι και το δέσιμο στα κορδόνια των παπουτσιών.

Όταν τύχαινε κάποια μέρα ένας φίλος να μην εμφανιστεί στο γνωστό σημείο συνάντησης, τότε πηγαίναμε όλοι μαζί κάτω από το σπίτι του και φωνάζαμε μέχρι να εμφανιστεί κάποιος στο μπαλκόνι, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε αν δεν παίρναμε μια απάντηση .

Φυσικά και περπατούσαμε στη μέση του δρόμου, όλες τις διαδρομές έτσι τις κάναμε.

Η μπάλα εκατομμύρια φόρες σφηνώθηκε κάτω από αμάξια και χάθηκε σε αυλές, αλλά εμείς εκείνη την μπάλα θέλαμε πίσω και κάναμε τα πάντα για να την ¨ελευθερώσουμε¨, ποτέ δεν λέγαμε δεν πειράζει, θα αγοράσουμε καινούργια.

Τα μεγάλα κουτιά στα σκουπίδια τα σκεφτόμασταν σαν σπίτια και έτσι κατασκευάζαμε μια ολόκληρη γειτονιά.

Φυσικά και ξαπλώναμε κάτω, λερωνόμασταν παντού και ξεχνούσαμε αντικείμενα.

Τα γενέθλια ενός φίλου τα γιορτάζαμε σε αυτά τα χαρτόκουτα, με πλαστελίνη φτιάχναμε την τούρτα και δώρα ήταν μονό οι ευχές μας.

Μέναμε έτσι μέχρι την τελευταία μέρα των διακοπών μας, δηλαδή μια μέρα πριν το πρώτο κουδούνι στο σχολειό και δίναμε ραντεβού για του χρόνου.

Λέγοντας στο τέλος καλή σχολική χρόνια !!!

Το άρθρο υπάρχει στο free press RESIST τεύχος No 2