Τα ζεϊμπέκικα...

Γράφει η Γ. Σωτηροπούλου

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει σφραγιστεί από το ζεϊµπέκικο. Το "Ζεϊµπέκικο της Ευδοκίας"του Δαµιανού, το "Μακρύ ζεϊµπέκικο για τον Νίκο (Κοεµτζή)" του Σαββόπουλου, το ζεϊµπέκικο από το "Ηappy day" επίσης του Σαββόπουλου και άλλα.

Χορός ανδρικός, βαρύς, πονεµένος, µοναχικός, χορός λεβέντικος.

Από τα πολιτικά ζεϊµπέκικα έχουµε το ζεϊµπέκικο του Ανδρέα Παπανδρέου όπως το είδαµε αλλά και το περιγράφει ο γιος του Νίκος, συγγραφέας αλλά και το ζεϊµπέκικο του Γιώργου, νυν πρωθυπουργού, που ακόµα το θυµούνται στην Τουρκία.

Και κατρακυλώντας χρόνο µε τον χρόνο ανάµεσα σε ζεϊµπεκιές και σπασµένα πιάτα (τα πιάτα που πληρώναµε για να τα σπάµε), φτάσαµε αισίως από το ζεϊµπέκικο του Κοεµτζή στο ζεϊµπέκικο του Ακη. 

Και ενώ ο Κοεµτζής πλήρωσε το έγκληµά του µε χρόνια φυλάκιση και τώρα πουλάει στην πλατεία Μοναστηρακίου το βιβλίο του για να ζήσει τίµια, ο Ακης από την οικία του στην Ακρόπολη ή δεν ξέρω από ποιο πολυτελές ξενοδοχείο, πού στον κόσµο, µας δηλώνει ότι βάλθηκαν, λέει, να τον εξοντώσουν πολιτικά.

Ποιο είναι το πολιτικό αξίωµα που φέρει ο ωραίος τέως υπουργός, που να προξενεί τον φθόνο;

Ή µήπως φθονούν το µακρύ του ζεϊµπέκικο;

Γι αυτό ο λαός απαιτεί να απαγορευθεί διά νόµου το ζεϊµπέκικο στους πολιτικούς, νυν και τέως. Φτάνει πια ο εξευτελισµός των ιερών και οσίων του Νεοέλληνα.

Κάτω τα χέρια από το ζεϊµπέκικο.

Σήµερα γάµος γίνεται, γίνεται πανηγύρι. Σήµερα στεφανώνεται αετός την περιστέρα.

Κατέβηκε λοιπόν ο αετός (όχι της αµερικανικής σηµαίας αλλά της σηµαίας ευκαιριών) και προσγειώθηκε στο θωρηκτό "Αβέρωφ"

Και ήρθε και η περιστέρα κατευθείαν από τα ραδιοτηλεοπτικά µέγαρα της εθνικής µαστούρας και αποβλάκωσης και ετέλεσαν γάµον λαµπρόν. Μετά ή άνευ κανονιοβολισµών, δεν γνωρίζουµε. Αλλά σίγουρα µε µπόλικα ζεϊµπέκικα τύπου Ακη, και καρσιλαµάδες, και τσιφτετέλια, και διασκέδασε το πανελλήνιο, και θυµήθηκε πολέµους και θανάτους, χήρες και ορφανά, εκεί δίπλα στα φουτουριστικά ρηµάδια κτίρια των ένδοξων Ολυµπιακών Αγώνων, και γλέντησαν και οι αξιωµατικοί που φυλάνε την πατρίδα, µε τα θωρηκτά και τα υποβρύχια που γέρνουν, πλοία της αγάπης.

Α, ρε Τζαβέλαινα, πιάσε τ άρµατα, δεν είναι εδώ το Σούλι. Εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των επωνύµων