Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΗ
Ολοένα και ισχνότερη γίνεται η δικαστική προστασία των εργαζομένων απέναντι στη λαίλαπα των απολύσεων. Ο Αρειος Πάγος θεωρεί νόμιμη την απόλυση που γίνεται στο πλαίσιο της οικονομοτεχνικής αναδιάρθρωσης μιας επιχείρησης, εφόσον ο εργαζόμενος αρνείται την εναλλακτική λύση που του προσφέρει ο εργοδότης, δηλαδή να απασχοληθεί σε άλλα καθήκοντα, έστω και αν αυτό σημαίνει χειροτέρευση της εργασιακής του θέσης.
Αυτή η βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας είναι νόμιμη για τον Αρειο Πάγο, αφού προτείνεται για να γίνει η επιχείρηση πιο ανταγωνιστική και βιώσιμη και συνεπώς η απόκρουση της εργοδοτικής πρότασης από τον εργαζόμενο μπορεί να δικαιολογήσει την απόλυσή του, η οποία δεν θεωρείται καταχρηστική.
Η νομολογία του ΑΠ σε συνδυασμό με τα νέα κυβερνητικά μέτρα καθιστούν εξαιρετικά δυσοίωνο το μέλλον των εργαζομένων, καθώς παρέχουν στον εργοδότη ευρύτατη δυνατότητα απολύσεων στο όνομα της οικονομοτεχνικής αναδιάρθρωσης της επιχείρησης, η οποία μάλιστα είναι δικαστικά ανέλεγκτη, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι προσχηματική.
Μοναδικό «ανάχωμα» απέναντι στον κίνδυνο μαζικών ή επιλεκτικών απολύσεων αποτελεί η αρεοπαγιτική νομολογία που τονίζει ότι η επιλογή μεταξύ των απολυομένων πρέπει να γίνεται με κοινωνικά κριτήρια, έτσι ώστε να προστατεύονται περισσότερο οι αρχαιότεροι στην υπηρεσία και ηλικία, όσοι έχουν μεγαλύτερες οικογενειακές υποχρεώσεις (έγγαμοι, με παιδιά), με υποχρεωτική συνεκτίμηση του κατά πόσον είναι δυνατόν ο απολυόμενος να βρει -και λόγω ηλικίας- άλλη εργασία. Αν δεν ληφθούν υπόψη συγκριτικά αυτά τα κοινωνικά κριτήρια, τότε η απόλυση θεωρείται καταχρηστική και άκυρη και ο εργαζόμενος δικαιούται να αξιώσει μισθούς υπερημερίας.
Στην πράξη ο ΑΠ «νομιμοποιεί» την απόλυση εργαζομένων που δεν δέχονται χειροτέρευση της θέσης τους, εφόσον αυτή η βλαπτική μεταβολή προτείνεται στο όνομα της οικονομοτεχνικής αναδιάρθρωσης της επιχείρησης, έστω και αν δεν είναι πραγματική.
Ετσι μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη και όχι καταχρηστική αυτή η απόλυση ακόμα και αν γίνεται λίγο πριν από τη συνταξιοδότηση του εργαζομένου (στη συγκεκριμένη υπόθεση 20 μήνες πριν από τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος). Μάλιστα ο ΑΠ εμφανίζεται να αδιαφορεί για το γεγονός ότι με την εναλλακτική λύση του εργοδότη ο εργαζόμενος αναγκαζόταν για το τελευταίο διάστημα της σταδιοδρομίας του να εμφανίζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας αντί για μισθωτός, με αλλαγή του ασφαλιστικού του φορέα (από το ΙΚΑ στο ΤΕΒΕ) με επιπλέον επιβάρυνσή του για ασφαλιστικές εισφορές και με ένταξή του σε καθεστώς διαδοχικής ασφάλισης.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση η εργοδότρια επιχείρηση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί και να μειώσει το εργατικό κόστος, ακολούθησε πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου (με πρόσθετη αποζημίωση), ενώ πρότεινε σε κάποιους εργαζόμενους να αλλάξουν πόστο, με χειροτέρευση της θέσης τους.
Εκείνος που αρνήθηκε τη βλαπτική μεταβολή (ζητώντας να παραμείνει υπό το ίδιο καθεστώς μέχρι τη συνταξιοδότησή του για άλλους 20 μήνες) απολύθηκε και του καταβλήθηκε η νόμιμη αποζημίωση. Ο ΑΠ έκρινε (922/10) ότι η απόλυση δεν ήταν καταχρηστική.
πηγη ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου