Χάλαλι σας κύριε Παπανδρέου

Του ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Κάποιες αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία τις ξαναφέρνουμε στο μυαλό με πολύ αγάπη. Κάποιες πάλι προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε. Μια τέτοια ξεχασμένη ανάμνηση μου ήρθε στη σκέψη μετά από τόσα χρόνια που προσπαθώ να την διαγράψω.

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, με τον πατέρα μου να δουλεύει σαν γκαρσόνι στην Αμερική, με έντονη την απουσία του από το σπίτι, με δυο αδέλφια 8 και 10 χρονών, με την διαχείριση του τσεκ από την μάνα μου, (δεν θα ξεχάσω πόσες φορές μετρούσε και ξαναμετρούσε τις πολύτιμες δραχμές για να τα φέρουμε βόλτα, δεν θα ξεχάσω το κοτόπουλο στο φούρνο τις Κυριακές, δεν θα ξεχάσω τις φέτες το ζυμωμένο ψωμί τηγανισμένο με γάλα), εκείνη λοιπόν την περίοδο άρχισαν σιγά σιγά να εμφανίζονται οι πλανόδιοι παγωτατζήδες στο χωριό που μεγαλώσαμε.

Ο μικρός μου αδερφός, σαν παιδί κι αυτός ήθελε να πάρει παγωτό. Η μάνα μου με μεγάλη πίεση, του έδωσε μια δραχμή. Το παγωτό όμως έκανε 2 δραχμές. Στην απελπισία του ο μικρός μου αδερφός, πλησίασε ένα άλλο παιδί που ήδη είχε αγοράσει και έτρωγε παγωτό και του είπε: Αν σου δώσω μια δραχμή θα μ αφήσεις να γλύψω λιγάκι;…

Χτες Κυρία Κατσέλη και Κύριε Παπακωνσταντίνου, στην Ελλάδα του 2010 σαν προνομιούχος πολίτης αφού συνεχίζω να έχω ακόμα μεροκάματο, πηγαίνοντας στην πλατεία του χωριού μου, αγόρασα του μικρού μου παιδιού ένα παγωτό. Πλησίασε ένα κοριτσάκι 8 χρονών περίπου, και απευθυνόμενο στον γιό μου του λέει: Η μαμά μου δεν έχει να μου δώσει 2 ευρώ να πάρω παγωτό. Έχω όμως ένα ευρώ. Αν στο δώσω θα μ αφήσεις να φάω λιγάκι;

Χτες…Χτες, 2 Ιουλίου 2010… Τίποτα δεν άλλαξε από το καλοκαίρι του 1971...

Κύριε Παπανδρέου, δεν θέλουμε να σπουδάζουν τα παιδιά μας σε κολλέγια και σε ξένα πανεπιστήμια…

Κύριε Παπανδρέου, δεν θέλουμε να έχουμε ακριβά αυτοκίνητα, και κότερα…

Κύριε Παπανδρέου, μας φτάνει ακόμα και σήμερα το κοτόπουλο στο φούρνο κάθε Κυριακή…

Κύριε Παπανδρέου, με ένα μπουκάλι ρετσίνα, με λίγο τυράκι και μια ντομάτα μπορούμε να περάσουμε ευχάριστα ένα σαββατόβραδο στη βεράντα μας…

Κύριε Παπανδρέου, μας φτάνουν οι βλακείες που έχει κάθε μέρα η τηλεόραση, δεν θέλουμε σινεμά και θέατρα…

Όμως Κύριε Παπανδρέου…

Μη μας πιέζετε να φύγουμε από την πατρίδα μας για να βρούμε δουλειά…

Μη μας αναγκάσετε να αφήσουμε αγράμματα τα παιδιά μας γιατί δεν μπορούμε να καλύψουμε τα έξοδά τους….

Μη μας αναγκάσετε να κλέψουμε για να προσφέρουμε τα άκρως απαραίτητα στην οικογένεια μας…

Και επιτέλους Κύριε Παπανδρέου, ένα παγωτό για το παιδί μας, δεν ξέρω αν είναι πολυτέλεια στην Ελλάδα του 2010.

Χτες πληρώθηκα. 850 ευρώ. Απ αυτά 400 ενοίκιο…60 τηλέφωνο…60 ρεύμα…40 κινητό (απαραίτητο) σύνολο 560 ευρώ. Υπόλοιπο 290 ευρώ. Ένα κοτόπουλο τη βδομάδα 40 ευρώ. Νέο υπόλοιπο 250 ευρώ. Κάθε Σάββατο μεσημέρι στην πλατεία με το παιδί άλλα 40 ευρώ το μήνα…Νέο υπόλοιπο 210 ευρώ. 10 πακέτα τσιγάρα το μήνα αλλά 40 ευρώ. Αμαρτίες του παρελθόντος με μια πιστωτική κάρτα, 50 ευρώ το μήνα.

Υπόλοιπο για να φάμε τις υπόλοιπες 26 μέρες, για να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στο μικρό μας γιο, για να ντυθούμε, για να καλύψουμε έκτακτα έξοδα…140 ευρώ.

Σας τα χαρίζουμε Κύριε Παπανδρέου….χαλάλι σας…

Δεν φτάνουν και για τα εισιτήρια μας να φύγουμε…