Πολυεθνικό φλερτ στο Ιράκ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ

Τα όπλα μαζικής καταστροφής (αυτά που υποτίθεται πως «κυνηγούσαν» οι Αμερικανοί όταν εισέβαλαν στο Ιράκ το 2003) ακόμη τα ψάχνουν. Τα πετρέλαια ωστόσο (αυτά που η Βαγδάτη εθνικοποίησε το 1972 για να έρθουν οι ΗΠΑ να τα «διεθνοποιήσουν» 30 χρόνια μετά) τα βρήκαν και είναι πολλά, αρκετά ώστε να προκαλέσουν «πυρετό πετρελαιοθηρίας στο Ιράκ» («the great Iraqi oil rush») και να ρίξουν την τιμή του μαύρου χρυσού στις διεθνείς αγορές.

Μάλιστα, η εν λόγω άνοδος της ενεργειακής θερμοκρασίας μοιάζει να έχει λάβει «απροσδόκητη» ώθηση μετά το «στραπάτσο» στον Κόλπο του Μεξικού (καθότι, σε αντίθεση με τις υποθαλάσσιες, οι χερσαίες γεωτρήσεις θεωρούνται πιο σίγουρες, πιο ασφαλείς και πιο φθηνές).

Συγκεκριμένα, βάσει των έντεκα συμβολαίων που υπέγραψε με κάποιες από τις μεγαλύτερες πετρελαϊκές της υφηλίου (BP, Shell, Exxon κ.ά.) τους τελευταίους δώδεκα μήνες, το Ιράκ θα έχει έως το 2020 αυξήσει την ημερήσια πετρελαϊκή παραγωγή του από 2,5 εκατ. βαρέλια σε 9,5 εκατ. βαρέλια (αύξηση μακράν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των υπολοίπων έντεκα χωρών-μελών του OPEC μαζί) και θα έχει εξελιχθεί στον μεγαλύτερο εξαγωγέα πετρελαίου παγκοσμίως, παίρνοντας τη θέση που έχει σήμερα η Σαουδική Αραβία, όπως σημειώνει η βρετανική «Independent».

Σύμφωνα μάλιστα με το αρμόδιο ιρακινό υπουργείο, πετρελαϊκοί κολοσσοί από το εξωτερικό προβλέπεται να «ρίξουν» στο Ιράκ περί τα 100 δισ. δολ. τα επόμενα δέκα χρόνια (υπενθυμίζεται πως οι εν λόγω εταιρείες πληρώνονται με το βαρέλι κι όχι λαμβάνοντας μερίδιο της παραγωγής), ενώ το όφελος της ίδιας της χώρας από την όλη διαδικασία υπολογίζεται σε τουλάχιστον 200 δισ. δολ.

Ενδεικτικά, μόλις πριν από περίπου δέκα ημέρες η Shell συνήψε με την κυβέρνηση του Νούρι Αλ Μαλίκι συμφωνία ύψους 12,5 δισ. δολ. για την εκμετάλλευση φυσικού αερίου.

Να σημειωθεί πως η παραπάνω ενεργειακή γιγάντωση θεωρείται απολύτως «επιτεύξιμη» καθώς βασίζεται στα 32 ανακαλυφθέντα «γιγαντιαία» κοιτάσματα κι όχι σε αισιόδοξες υποθέσεις.

Στο νοτιοανατολικό Ιράκ, στις περιοχές πέριξ της Βασόρας, φέρεται, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά το υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ, να υπάρχει «η μεγαλύτερη γνωστή συγκέντρωση πετρελαϊκών κοιτασμάτων παγκοσμίως». Εκεί -και πιο συγκεκριμένα στις Ρουμέιλα, Μαζνούν, Ζουμπαϊρ και Δυτική Κούρνα- λέγεται πως «αναπαύεται» το 70% με 80% του ιρακινού πετρελαίου (το υπόλοιπο 20% βρίσκεται αρκετά βορειότερα, πέριξ του Κιρκούκ, γεγονός το οποίο δικαιολογεί σε έναν βαθμό και την πολιτική διαμάχη ανάμεσα στη Βαγδάτη και τον κουρδικό βορρά).

Συνολικά, τα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου του Ιράκ ανέρχονται σήμερα σε 115 δισ. βαρέλια, ενώ άλλα 100 εκατ. βαρέλια ενδέχεται να κάθονται κάτω από την έρημο στα δυτικά της χώρας.

Παρακολουθώντας από κοντά τα πράγματα, ο δρ Λεωνίδας Δρόλλας, εκτελεστικός διευθυντής και επικεφαλής οικονομολόγος του «Κέντρου Μελετών για την Παγκόσμια Ενέργεια» («Centre for Global Energy Studies») θεωρεί πως οι εξελίξεις στο Ιράκ θα είναι «το σημαντικότερο ζήτημα» των επομένων ετών για την παγκόσμια πετρελαϊκή βιομηχανία.

ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ