"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Περί ελευθερίας του τύπου

Tου Κ. Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Papanikolaou.konstantinos@gmail.com

(...) Η οργάνωση «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα» (RSF) δημοσιεύει κατάλογο με «40 αρπακτικά» -πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες ή τρομοκρατικές οργανώσεις- που συστηματικά έχουν στόχο την εργασία των δημοσιογράφων.

«Ισχυροί, επικίνδυνοι, βίαιοι, βρίσκονται πάνω από τους νόμους» υπογραμμίζει η οργάνωση. Τουλάχιστον 17 ηγέτες κρατών και αρκετοί επικεφαλής κυβερνήσεων συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο μαζί με τακτικούς στρατούς και εγκληματικές οργανώσεις. Οι πρόεδροι της Κίνας, του Ιράν, της Ρουάντα ή της Τυνησίας διεκδικούν αυτήν τη λυπηρή διάκριση από τον FARC, την ΕΤΑ ή τις παλαιστινιακές και ισραηλινές δυνάμεις.

Ειδικότερα, η οργάνωση στιγματίζει τους πλέον άγριους αντιπάλους της ελευθερίας της έκφρασης. «Στη Λατινική Αμερική, οι βιαιότητες προέρχονται πάντα από το ίδιο κουαρτέτο: έμποροι ναρκωτικών, κουβανική δικτατορία, FARC και παραστρατιωτικές ομάδες». Οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα υπογραμμίζουν παράλληλα πως στην Αφρική έχει αλλάξει ελάχιστα η κατάσταση, ενώ υπάρχουν «ορισμένες αναφορές για βιαιότητες (εναντίον δημοσιογράφων) στη Μέση Ανατολή και την Ασία».

«Ο μουλάς Ομάρ έχει κερδίσει τη θέση του στον κατάλογο, όπως και ο πρόεδρος της Τσετσενίας Ραμζάν Καντίροφ», σύμφωνα με τους RSF. Οι RSF υπενθυμίζουν πως «από την αρχή του χρόνου εννιά δημοσιογράφοι πλήρωσαν με τη ζωή τους την ελευθερία του Τύπου και περίπου 300 εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη φυλακή».

Δυστυχώς, εμάς -και άλλους Δυτικούς- η Οργάνωση μας θεωρεί κανονική Δημοκρατία και δεν αναφέρεται στις συνθήκες άσκησης της δημοσιογραφίας εδώ.

Λοιπόν, ας τους συμπληρώσουμε. Από το 1990, με μεθοδικότητα άρχισαν να διακρίνονται οι δημοσιογράφοι στους ελάχιστους, υπεραμειβόμενους μεγαλοδημοσιογράφους και στους πολλούς άλλους που είναι σε απόλυτη εργασιακή ανασφάλεια με όρους δουλείας. Έτσι χτυπήθηκε κάθε προοπτική ουσιαστικής ελευθερίας στην αναζήτηση και την έκφραση. Και επί πλέον τα Μέσα έγιναν υποχείρια της διαφήμισης, που είναι κυρίως κρατική, άρα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας που τη μοιράζει όπως θέλει.

Αυτά, για να μην ελπίζετε σε καλύτερες μέρες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: