Φτάσαμε επιτέλους...

Άρθρο Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του σκηνοθέτη ΣΩΤΗΡΗ ΓΚΟΡΙΤΣΑ

Πηγαίναμε τριάντα πέντε χρόνια τώρα. Πηγαίναμε αποθεώνοντας όλοι μαζί την ψευτομαγκιά, την εξυπνάδα, την άρνηση, την τεμπελιά, την ευκολία, την πόζα, την επαναστατικότητα, την «γοητεία».

Σε όλους τους χώρους. Από το πώς φτιάχναμε τα σπίτια και τις πόλεις μας μέχρι το πώς κάναμε τις ταινίες μας και εσείς τις εφημερίδες σας. Από το τι μαθαίναμε στο σχολείο μέχρι το τι ονειρευόμαστε για το παιδί μας. Από το τι θεωρούσαμε αποτυχία μέχρι τι θεωρούσαμε επιτυχία.

Ολα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την επίμονη άρνηση συνολικά της κοινωνίας μας να ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΕΙ!

Το τέλος αυτής της πορείας είχε, έχει και πάντα θα έχει το ίδιο αποτρόπαιο τέλος. Είναι αυτό που είδαμε χτες. Αυτό που ξαναείδαμε πριν από δυο χρόνια με το νεκρό παιδί. Αυτό που ενδιαμέσως βλέπαμε να γίνεται καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας. Σε όλη την Ελλάδα ο πατέρας παρά τα άσπρα του πια μαλλιά να συνεχίζει να φέρεται σαν έφηβος. Να μαϊμουδίζει τον χίπη, τον επαναστάτη, τον μάγκα, τον ξύπνιο, τον πονηρό. Και οι γύρω να τον χειροκροτούν. Και αυτός να συνεχίζει τα «άλα του», τα «όπα του», τις γυροβολιές του μέσα σε χειροκροτήματα. Από τη δουλειά μέχρι το Κοινοβούλιο, από τη φορολογική του δήλωση μέχρι το εστιατόριο και με παντοτινό ναό της αρχοντοβλαχιάς τη «μεγάλη γειτονιά» της τηλεόρασης.

Μόνο που ο μεθυσμένος πατέρας δεν έβλεπε ότι με αυτόν τον τρόπο στερούσε από το παιδί του το δικαίωμα να είναι ΑΥΤΟΣ ο έφηβος!

Το παιδί όμως έβλεπε ότι ήταν κατειλημμένη η θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Και για να μπορέσει να υπάρξει, να αποκτήσει ταυτότητα, αναγκάστηκε και στράφηκε σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο μοναχικά, πιο «ντεθιάρικα» όπως τα λένε, στέκια. Αυτό είδαμε χτες. Τον γιο να πυρπολεί, να καίει, να σκοτώνει και τον πατέρα του δυο βήματα πιο πίσω να λέει «Μπράβο γιε μου, καλά του έκανες. Για να μάθει να μην είναι απεργοσπάστης!».

Μια φρικτή οικογένεια. Που δυστυχώς είμαι μέλος της. Αν υπάρχει ελπίδα, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως για να έρθει φως χρειάζεται πρώτα το σκοτάδι. Το σκοτάδι σήμερα είναι παντού. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για το φως. Ξέρω όμως ακόμα ότι το ύφασμα είναι τέτοιο που ο αμετανόητος πατέρας θα συνεχίσει τις εύκολες ζεϊμπεκιές του ρίχνοντας πάλι το φταίξιμο σε κάποιους άλλους. Αυτούς που τον «κλέψανε, τον κοροϊδέψανε, τον πουλήσανε, τους ξένους, τους πολιτικούς, τα κανάλια», ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!

Ελπίζω τη φορά αυτή το παιδί να μην κάθεται να τον χαζεύει αλλά να του πει να κάνει στην άκρη για να χορέψει αυτό. Παραμένω δηλαδή αμετανόητος φίλος της τέχνης που ελπίζει στην ουτοπία της αναίμακτης πατροκτονίας!