Της Γιωτας Συκκα
Κάθε λαϊκός τραγουδιστής της δεκαετίας ’60 - ’70 επιβεβαιωνόταν αν έστεκε στην πίστα της «Φαντασίας». Ο Κοσμάς Καλογράνης ήταν στις δόξες του. «Καλό αφεντικό», έλεγαν οι παλιοί, που είχαν δεινοπαθήσει σε καταγώγια, με μπέσα στον λόγο γιατί τότε ούτε τα σημερινά συμβόλαια υπήρχαν ούτε βέβαια τα μεροκάματα. Οι «Μενιδιάτηδες» –έτσι τους αποκαλούσαν, γιατί ήταν από το Μενίδι και αδερφός του Μιχάλη Μενιδιάτη– έκαναν ένα μαγαζί 400 θέσεων, με σερβιτόρους, μετρ, λουλούδια και πιάτα. «Προδιαγραφές». Και εκεί, στη «Φαντασία», διασκέδαζαν οι πλούσιοι της εποχής αλλά πιο πίσω και εκείνοι που άρχιζαν να πλουτίζουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στα πρώτα τραπέζια όπως ακριβώς στις ασπρόμαυρες και έγχρωμες ταινίες που βλέπουμε, να σπάει πιάτα περιχαρής, δίπλα στις κυρίες με τα μίνι φορέματα, τις ψεύτικες βλεφαρίδες και τα φανταχτερά κοσμήματα.
Και ποιος δεν πέρασε από εκείνη την πίστα: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Στράτος Διονυσίου, Γιώργος Ζαμπέτας, Δημήτρης Μητροπάνος, Λίτσα Διαμάντη, Τόλης Βοσκόπουλος, Μιχάλης Μενιδιάτης, Γιάννης Πάριος, ορισμένοι από αυτούς και από κάτω, καμιά φορά και η παλιά φρουρά. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, η Σωτηρία Μπέλλου, που πήγαιναν συναδελφικά να διασκεδάσουν, και, πίσω πάντα, ο Ακης Πάνου να καπνίζει σιωπηλός.
Είναι η εποχή που το ελληνικό σινεμά διασκεδάζει στο Λαγονήσι και στον Αστέρα και τα βράδια τα σπάνε στο πιο «ιν» κέντρο της εποχής, ενώ σιγά σιγά ξεπροβάλλει η μεσαία τάξη, η οποία μπορεί πια να ξεφαντώνει μακριά από τις ταβέρνες της στερημένης Νέας Φιλαδέλφειας.
Η έκφραση της μικροαστικής ευημερίας και της λαμέ αισθητικής που ήθελε και σέικ και πενιά και θάλασσα, κατηφόριζε μοδάτα μαυρισμένη στην παραλία. Ολα όσα πριμοδότησε η χουντική αισθητική, που έτσι κι αλλιώς απλωνόταν σιγά σιγά και στα υπόλοιπα «καλά μαγαζιά,» όπως τα έλεγαν: Νεράιδα, Δειλινά, Στορκ…
Ολοι πέρασαν από αυτούς τους χώρους και ανάμεσά τους και σημερινά πρώτα ονόματα. Στο μεταξύ άλλαζαν σιγά σιγά οι συνθήκες. Ο ιδεολογικός μανδύας ήθελε γήπεδα και άλλους χώρους, οι απαιτήσεις μεγάλωναν, ώσπου φτάσαμε στη δεκαετία του ’80 και τη νεοπλουτίστικη αισθητική του ΠΑΣΟΚ. Το δεύτερο ακριβώς πανηγύρι του λάιφ-στάιλ και της νέας τάξης η οποία επίσης κολακευόταν με μπουζούκια, λουλούδια και σαματά.
Η «Φαντασία» πρώτη άρχισε να παρακμάζει. Αλλη επέκταση δεν χωρούσε, αλλά η μάζα ζητούσε περισσότερα τετραγωνικά να επιδειχθεί, οι επιχειρηματίες υπόσχονταν ακριβά προγράμματα κολακεύοντάς την και οι τραγουδιστές απαιτούσαν ψηλά μεροκάματα. Η παραλία έδωσε τη θέση της στη Συγγρού και εκείνη με τη σειρά της στην Ιερά Οδό και την Πειραιώς σήμερα. Σε γιγαντιαίους χώρους που δημιουργούνται μια ανάσα από την Ομόνοια πια και χωρίς καμία φαντασία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου