...Ινδή εκείνη, Πακιστανός εκείνος. Τενίστρια εκείνη, παίκτης του κρίκετ εκείνος, καταλαβαίνετε: ερωτεύτηκαν, αγαπήθηκαν κι ανακοίνωσαν στον κόσμο ότι θα παντρευτούν. Τι πιο φυσιολογικό, προς Θεού.
Οχι όμως για τις χώρες τους. Ο γάμος τους μπορεί να προκαλέσει ακόμη και διπλωματικό επεισόδιο κι επειδή από το '47, χρονιά της ανεξαρτησίας τους από τη «μαμά» Βρετανία, η Ινδία και το Πακιστάν έχουν ήδη πολεμήσει τρεις φορές, να, έτοιμο στο πιάτο ένα ακόμη casus belli και για ένα ενδεχόμενο τέταρτο.
«Μην ανησυχείτε, καθησύχασαν τους λαούς τους: για να μη ρίξουμε κι άλλο λάδι στη φωτιά θα πάμε να ζήσουμε στο "ουδέτερο" γήπεδο του Ντουμπάι». Θα τα καταφέρουν όμως;
Απ' ό,τι φαίνεται, τόσο η 23χρονη Σάνια Μίρζα όσο και ο 28χρονος Σοαΐμπ Μαλίκ αδιαφορούν πλήρως για τις όποιες συνέπειες. Για τους δεκάδες φετφάδες, τις θρησκευτικές απειλές που δέχτηκαν τον τελευταίο μήνα. Κι εδώ που τα λέμε, με το δίκιο τους, για τον απλούστατο λόγο ότι οι απειλές είχαν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Εδικά για τη Σάνια, που ως γυναίκα γλίτωσε στο παρά πέντε το λιντσάρισμα γιατί, λέει, δεν έπαιζε τένις με chador, αλλά με «σατανικά», κοντά (ίσως και «καυτά») σορτσάκια. Από την άλλη όμως, γίνεται να είσαι ντυμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια και να πετύχεις το ίδιο καλά ένα σερβίς, ένα σμας ή ένα βολέ;
«Ας κάνουν ό,τι θέλουν κι ας γίνει ό,τι πρέπει να γίνει. Μέχρι τότε όμως θα έχω ήδη γίνει γυναίκα του»: όπως κι έγινε. Μάλιστα με δύο τελετές: μία στη χώρα της, μία στη δική του. «Μ' ενδιέφερε μόνο η ευλογία της μητέρας της. Μου 'πε: "Κάνε αυτό που λέει η καρδιά σου. Εξάλλου, οι γάμοι γίνονται στον ουρανό κι όχι στη γη"».
Πρώτη μουσουλμάνα αθλήτρια της Ιστορίας που κατάφερε να μπει στις 30 καλύτερες τενίστριες του κόσμου, η Σάνια ξέρει καλά και από απειλές και από τρομοκρατία. Κι αυτό γιατί, όπου και να' χει παίξει, είτε λεγόταν Ουίμπλεντον και Ρολάν Γκαρός είτε Φλάσινγκ Μέντοουζ και Μελβούρνη, είχε πάντα πάνω της τα βλέμματα τεσσάρων «μυστικών», ανέκαθεν έτοιμων να την «αναφέρουν», στην περίπτωση που δεν τηρούσε το αυστηρό εθιμοτυπικό, όπως το να στρίψει το κεφάλι της προς τη Μέκκα, ακόμη και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ασχετα εάν είχε ή όχι προβλήματα προσανατολισμού ή εάν εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έπρεπε να συγκεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στο παιχνίδι.
«Οι χώρες μας δεν αγαπιούνται και το γνωρίζουμε. Αγαπιόμαστε όμως εμείς κι αυτό φτάνει και περισσεύει για να μπορέσουμε στον μικρόκοσμό μας ν' αλλάξουμε ακόμη και τον ρου της Ιστορίας. Αισθανόμαστε δύο σύμβολα της διπλωματίας, της αγάπης και του αθλητισμού κι ονειρευόμαστε ότι στους Ολυμπιακούς του 2012, θα μπούμε στο Ουέμπλεϊ ο καθένας με τη σημαία της χώρας του»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου