Της Μαίρης Αδαµοπούλου
«Και πού δουλεύεις;», ρώτησα προχθές τη νεόφερτη στην παρέα Κατερίνα.
«Στον Παρθενώνα».
«Σε ζηλεύω. Είναι ίσως ο µοναδικός χώρος που θα µπορούσα να είµαι φύλακας. Διότι κατά τα άλλα είναι άχαρη δουλειά...».
«Δεν είµαι φύλακας. Πωλήτρια είµαι».
«Στον Παρθενώνα; Και τι πουλάς;».
«Αχ καλέ, όχι στον κανονικό. Στον άλλο είµαι εγώ, στο Μall».
«Οπα κοπελιά, σε χάνω. Εχει Παρθενώνα το Μall;».
«Οχι µωρέ. Ετσι το λέµε εµείς που δουλεύουµε εκεί, επειδή τα σχολεία έρχονται εκδροµή σε µας».
Δεν πίστευα στα αυτιά µου µέχρι που ο Πανούλης µού έλυσε τις απορίες.
«Παιδί µου, το Μall βολεύει. Είναι πάνω στην Αττική Οδό. Από την Κόρινθο έρχεται το σχολείο, σταµατάει στο Μall. Από τις Λιβανάτες έρχεται, πάλι στο Μall κάνει στάση». Εγώ ως κόµβο τη Θυµαριά ήξερα, που έλεγε και ο συγχωρεµένος ο Φωτόπουλος σε εκείνη την αγαπηµένη παλιά ελληνική ταινία «Ούτε γάτα, ούτε ζηµιά». Για το Μall ιδέα δεν είχα.
«Και καλά ρε Πανούλη, σε κάνα µουσείο δεν τα πάνε τα παιδάκια;».
«Μπα, ρώτησα κάποια προχθές αν πήγαν στο Μουσείο Ακρόπολης και µου είπαν πως δεν πρόλαβαν!».
Κι εκεί συνέλαβα τη µεγαλοφυή ιδέα. Εµείς Λούβρο δεν έχουµε για να ανοίξουµε και παράρτηµα στο Αµπου Ντάµπι. Αντί όµως να ανοίγουµε σε κάθε πόλη, κωµόπολη και χωριό κι από ένα µουσειάκι το οποίο δεν επισκέπτονται ούτε τα σχολεία της περιοχής (ξέρετε πόσο κοστίζει η συντήρηση αφήστε την κατασκευή ενός µουσείου και πόσα έχουν µηδέν κουλουράκι, που λέµε επισκέπτες;) δεν ανοίγουµε ένα παράρτηµα στο Μall;
Οχι για να λειτουργήσει ως κράχτης µήπως και αφήσουν οι πιτσιρικάδες τους καφέδες και οι πιτσιρίκες τα ψώνια και πάνε µετά και σε κάποιο άλλο µουσείο. Αλλά να, έτσι, µήπως κάνουν λάθος και το περάσουν για Ζara και µπουν µέσα και πάρουν έστω µυρωδιά. Μην επιστρέψουν σπίτι τους και νοµίζουν πως για να ανέβεις στον Παρθενώνα χρειάζεσαι κυλιόµενη σκάλα και πως οι αρχαίοι ηµών πρόγονοι έκαναν θυσίες στην Αθηνά µε τσίζµπεργκερ και πατατάκια.
πηγη ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου