Της Σοφίας ΒούλτεψηΗ Ελλάδα έχει πια συνηθίσει να ζει με τους μύθους της. Να τρέφεται από αυτούς. Εχει δε αναπτυχθεί και μια μοναδική ικανότητα οι ίδιοι μύθοι να επαναλαμβάνονται, αλλά παρ’ όλα αυτά να σερβίρονται ως καινούργιοι.
Ενας από αυτούς είναι το «μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα». Κι αν την έχουμε ακούσει αυτήν την ευγενή προοπτική. Τώρα την ακούμε και διά στόματος Γ. Παπανδρέου. Ότι δεν θα υπάρχει στρατιά υπουργών και υφυπουργών, ότι θα χρησιμοποιηθούν εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες, αλλά και πρόσωπα υπεράνω κομμάτων.
Φυσικά, αμέσως μόλις κάποιος αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση –συγγνώμη, τη διαχείριση– αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το κράτος, ο δημόσιος τομέας είναι ένα αδηφάγο τέρας, ογκώδες, σπάταλο, πολυπλόκαμο, αντιπαραγωγικό, ένα κράτος-δυνάστης, που τα στελέχη του δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να μη χάσουν γραφειοκρατικά προνόμια.
Αν ήταν το μοναδικό μας πρόβλημα ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών, καλά θα ήταν. Ένα τέτοιο κράτος, χρειάζεται πολλούς υφυπουργούς με συγκεκριμένους τομείς και κεχωρισμένες δραστηριότητες που να μην επικαλύπτονται. Στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός πήγε ένα βήμα παραπέρα και είπε πως το θέμα δεν είναι ο αριθμός, αλλά ο ακριβής προσδιορισμός των αρμοδιοτήτων για να μη γίνονται επικαλύψεις.
Επιπλέον, είναι βέβαιο πως ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου που το λέει, θα δυσκολευόταν να πετάξει έξω διάφορους πρωτοκλασάτους που περιμένουν στην ουρά για να υπουργοποιηθούν προκειμένου στη θέση τους να τοποθετήσεις εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες με γνώσεις και ικανότητες. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ξεσπούσε ο κακός χαμός. Και τα επιχειρήματα –όχι, βέβαια, πολιτικά, αλλά έτσι εννοούν κάποιοι την πολιτική– θα έπεφταν βροχή: «Εγώ που ήλθα πρώτος σε σταυρούς στην περιφέρειά μου, να μείνω απ’ έξω για να έλθει ο τάδε». «Εγώ που είμαι τόσα χρόνια στο κίνημα, να δω να προωθούνται άλλοι».
Όταν λέμε κάτι, πρέπει και να ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε. Διαφορετικά, ακόμη και οι μύθοι ακούγονται ως αναμασήματα παλαιών συνθημάτων, που κάθε τόσο βγαίνουν από τη ναφθαλίνη και μετά επιστρέφουν στη θέση τους. Μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση…
Φυσικά, αμέσως μόλις κάποιος αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση –συγγνώμη, τη διαχείριση– αντιλαμβάνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Το κράτος, ο δημόσιος τομέας είναι ένα αδηφάγο τέρας, ογκώδες, σπάταλο, πολυπλόκαμο, αντιπαραγωγικό, ένα κράτος-δυνάστης, που τα στελέχη του δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να μη χάσουν γραφειοκρατικά προνόμια.
Αν ήταν το μοναδικό μας πρόβλημα ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών, καλά θα ήταν. Ένα τέτοιο κράτος, χρειάζεται πολλούς υφυπουργούς με συγκεκριμένους τομείς και κεχωρισμένες δραστηριότητες που να μην επικαλύπτονται. Στη Θεσσαλονίκη, ο πρωθυπουργός πήγε ένα βήμα παραπέρα και είπε πως το θέμα δεν είναι ο αριθμός, αλλά ο ακριβής προσδιορισμός των αρμοδιοτήτων για να μη γίνονται επικαλύψεις.
Επιπλέον, είναι βέβαιο πως ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου που το λέει, θα δυσκολευόταν να πετάξει έξω διάφορους πρωτοκλασάτους που περιμένουν στην ουρά για να υπουργοποιηθούν προκειμένου στη θέση τους να τοποθετήσεις εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες με γνώσεις και ικανότητες. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ξεσπούσε ο κακός χαμός. Και τα επιχειρήματα –όχι, βέβαια, πολιτικά, αλλά έτσι εννοούν κάποιοι την πολιτική– θα έπεφταν βροχή: «Εγώ που ήλθα πρώτος σε σταυρούς στην περιφέρειά μου, να μείνω απ’ έξω για να έλθει ο τάδε». «Εγώ που είμαι τόσα χρόνια στο κίνημα, να δω να προωθούνται άλλοι».
Όταν λέμε κάτι, πρέπει και να ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε. Διαφορετικά, ακόμη και οι μύθοι ακούγονται ως αναμασήματα παλαιών συνθημάτων, που κάθε τόσο βγαίνουν από τη ναφθαλίνη και μετά επιστρέφουν στη θέση τους. Μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση…
ΠΗΓΗ: ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου