Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΨΗ
Στην αριστερή αρθρογραφία των ημερών ο Δεκέμβρης του '44 έχει την
τιμητική του. Οι εξελίξεις των ημερών, βλέπετε, εκλαμβάνονται ως μια νέα
απόπειρα κατάληψης της εξουσίας από την παραδοσιακή Αριστερά. Ενα είδος
ρεβάνς για την ήττα από τον «αγγλικό ιμπεριαλισμό». Μόνο που τώρα ο
αντίπαλος είναι ο ιμπεριαλισμός της τρόικας. Φυσικά, όπως και τότε, και
οι ντόπιοι «δωσίλογοι».
Παραδόξως η αναλογία, αν και ιστορικά αδόκιμη,
κρύβει ενδεχομένως ένα μικρό μάθημα για όλους. Τις τελευταίες ημέρες
κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο για τον Δεκέμβρη του '44 από τον
ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη, που επιχειρεί- μάλλον από τη σκοπιά των
ηττημένων- να αποτιμήσει πιο ψύχραιμα τα γεγονότα της εποχής.
Το
κεντρικό του συμπέρασμα είναι ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τον Δεκέμβρη του '44
δεν επιχείρησε να καταλάβει την εξουσία. Ο βασικός του στόχος ήταν η
επίδειξη στρατιωτικής δύναμης, έτσι ώστε να επιβάλει τους όρους του στις
εγχώριες πολιτικές δυνάμεις για το πώς θα προχωρούσε η ανασυγκρότηση
της χώρας μετά την απελευθέρωση. Από την αρχή με άλλα λόγια επιδίωκε μια
συμφωνία. Υπολόγισε όμως με καταστροφικό τρόπο τον συσχετισμό των
δυνάμεων. Ετσι σε συνδυασμό με τα λάθη στο πεδίο των μαχών οδηγήθηκε
στην ήττα. Ακόμα χειρότερα, με τη στάση του συνέβαλε στην ουσιαστική
αμνήστευση των (πραγματικών) δωσιλόγων ανοίγοντας τον δρόμο για την
κυριαρχία μιας σκληρής ρεβανσιστικής Ακροδεξιάς. Η πολιτική της
συμφιλίωσης που υποστήριζαν οι κεντρώες δυνάμεις ναυάγησε μπροστά στον
επαναστατικό μαξιμαλισμό.
Μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο σήμερα;
Ολα τα στοιχεία υπάρχουν. Αν διαβάσει κανείς κάτω από τις γραμμές, η
πολιτική που θα ακολουθήσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -αν υπάρξει- θα είναι
μια απόπειρα ελεγχόμενης σύγκρουσης με την Ευρώπη. Με το που θα εκλεγεί
θα προχωρήσει σε μια σειρά παροχών για να αντιμετωπιστεί, όπως λέει, η
ανθρωπιστική κρίση. Στη συνέχεια θα ζητήσει μια πολιτική διαπραγμάτευση
με την Ευρώπη για διαγραφή του χρέους. Γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι η
απάντηση θα είναι αρνητική. Ετσι, για ένα διάστημα, η χώρα θα βρεθεί
εκτός προγράμματος και εκτός αγορών.
Με δεδομένο ότι σήμερα για να
λειτουργούν οι τράπεζες χρειαζόμαστε ένα κυλιόμενο δάνειο 45
δισεκατομμυρίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι συνθήκες στην
οικονομία θα είναι ασφυκτικές. Γιατί βέβαια εκτός Μνημονίου η ΕΚΤ θα
πάψει να μας δανείζει και οι αγορές μάς έχουν ήδη στα αζήτητα.
Μια
κανονική κυβέρνηση θα έκανε το παν για να μη βρεθεί σε αυτή τη θέση.
Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως πιστεύουν ότι στο τέλος οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν.
Κι
αν έχουν υπολογίσει λάθος τον συσχετισμό δύναμης;
Οπως είναι γνωστό, σε
αυτές τις περιπτώσεις η Ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα -μια νέα
Βάρκιζα ίσως;- είτε ως τραγωδία - έξοδος από το ευρώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου