E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Ήταν μια προεκλογική εκπομπή στο ΣΚΑΙ που έλαβα μέρος. Κάποια στιγμή,
αυθόρμητα είπα «Ονειρεύομαι να γίνουμε η τρόικα των πολιτικών μας. Να
μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Να τους επιβάλλουμε να μας μιλάνε
συγκεκριμένα. Όχι με αερολογίες και μπουρδολογίες. Είναι υπάλληλοί μας».
Φαίνεται η φράση άρεσε. Αναμεταδόθηκε. Και εκεί άρχισε το συνειδησιακό
μου θέμα.
Άραγε όλοι όσοι είχαν ευχαριστηθεί ακούγοντάς την, συνέπλεαν
όντως μαζί μου;
Κι αν αυτό το «είναι υπάλληλοί μας» φάνταζε σε μερικούς
σαν εξαιρετικό άλλοθι για να απαιτήσουν την τακτοποίηση ατομικών τους
συμφερόντων;
Πως είχαμε συνεννοηθεί;
Νομίζω η πρώτη μεταπολίτευση
ξεκίνησε με τη φράση «Θα σας ρίξω στη θάλασσα και θα μάθετε να
κολυμπάτε», εννοώντας τη θάλασσα της ΕΟΚ, δια στόματος Κωνσταντίνου
Καραμανλή και η δεύτερη μεταπολίτευση με το «Μαζί θα κυβερνήσουμε» του
Ανδρέα Παπανδρέου.
Δυστυχώς κυριολεκτούσε ο αείμνηστος. Και έβρεχε και ο
ουρανός λεφτά. Συνδυασμός που τρελαίνει. Ήταν για μένα η πιο ανέντιμη
μετατόπιση ευθύνης στην ιστορία της πολιτικής. Και το λίπασμα για τον
εξευτελισμό της μαζί… (Πανεύκολο πράγμα η πολιτική, αφού «όλοι μαζί
(δυνάμεθα να) κυβερνήσουμε»).
Μπορώ να σας πω την κατάληξη.
Με θίγει προσωπικά ότι έπρεπε η τρόικα
να μας βάλει στη διαδικασία να μετρήσουμε τα έξοδα του κράτους.
Με θίγει
προσωπικά ότι έπρεπε η τρόικα να μας βάλει στη διαδικασία να μετρήσουμε
πόσους δημοσίους υπαλλήλους απασχολούμε.
Με θίγει προσωπικά ότι δεν
υπάρχει ούτε ένας τομέας που το κράτος δεν έβαλε το χέρι του για να τον
μαγαρίσει.
Μη μου μιλήσεις για την ευθύνη του πολίτη. Δεν όφειλαν οι
πολίτες να γνωρίζουν, τη «χωρητικότητα» ενός λεωφορείου που ανοιγόκλεινε
τις πόρτες του και έλεγε «για περάστε!». Δεν όφειλε ο πολίτης να
γνωρίζει την κατάντια της χώρας ενώ τον τάιζαν καναβούρι Ολυμπιάδας και
διπλασιασμό του δείκτη του Χρηματιστηρίου από Σημίτη, Παπαντωνίου. Και
Τσοχατζόπουλος παρά μια ψήφο Πρωθυπουργός. Τι θράσος! Τι απληστία! Τι
ανομία! Τι πολιτική Καμόρα!
Ωστόσο, αν σκεφτείς ότι (αν και άπαντες
σκασμένοι στο χρήμα και στη δόξα) υποστήριξαν την επανίδρυση του
κράτους, μοιάζει το παιδί να προσπάθησε να συνετίσει τον γονιό.
Γι' αυτό
με θίγει προσωπικά ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ακόμα και την τελευταία
στιγμή, προσπάθησε να στριμώξει κόσμο με τη μέθοδο «stage». Να θυμίσω
ότι ο λαός τους είχε ξαναψηφίσει μετά από τις φωτιές στην Ηλεία… Κάηκε
ζωντανή μάνα με δυο παιδιά. Δεν τους στοίχειωσε;
Κοιτάζοντας το έργο από
το τέλος προς την αρχή, δεν θα ήμασταν έντιμοι να περιμένουμε οι της ΝΔ
να λύσουν τα θέματα που είχαν προκύψει από τα άπειρα χρόνια
διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του «κατεστημένου» που είχε δημιουργηθεί.
Έμεινε ο νεότερος Καραμανλής ως λαγός που τον χτύπησαν προβολείς. Ας
τους μετρήσουμε ανενημέρωτους. Τόσα ταμεία και παραταμεία πού να βρεις
άκρη; Μέχρι και ΜΚΟ. Ας τους μετρήσουμε φθηνά λιγούρια που ήθελαν να
πάρουν εκδίκηση τρώγοντας όσα είδαν να τρώνε οι άλλοι. Ας τους
μετρήσουμε ανάξιους για να επανιδρύσουν…
Τι μεγαλοστομία! Γελάς και μόνο
με την πρόθεση.
Μετά;
Πρόβατα σε σφαγή. Ο σουρεαλισμός του «Λεφτά
υπάρχουν». Εκπαιδευμένοι στην κατανάλωση ψευδαισθήσεων! Ανταποκρίθηκαν
με αυτοματισμό. Παράλληλα, όμως, ο λαός εμπιστεύτηκε και τη ΔΗΜΑΡ για
να δημιουργήσει ένα κέντρο. Αυτοκτόνησε η ΔΗΜΑΡ. Τους άλλους δεν τους
μετράω.
Ο θυμός ξερνάει βρωμιές. Αν στήσουμε κάποτε κράτος θα εξαφανιστούν οι
βρωμιές. Ήρθε η σειρά του Σαμαρά. Του «καταλληλότερος». Έκτισε σχέσεις
με τους δανειστές. Από εμβρυακή κατάσταση ξεκινήσαμε. Αλλά από
συνεργάτες; Να δουλεύουν παράλληλα για το αύριο;
Ήταν κοινό μυστικό.
Κατέληξε σε κοινά αποδεκτό. Η Βουλή μας έχει τη χειρότερη ποιότητα
πολιτικών από ιδρύσεώς της. Και φαντάσου ένα παράδοξο:
Καθότι λαός που
λειτουργεί με συναισθηματική νοημοσύνη, όλη μας η συζήτηση γίνεται στο
«Τι είπε!», «Καλά τα έχωσε», «Αυτό δεν μας το είπε»…Όλα έχουν να κάνουν
με το στόμα. Θα περίμενε κανείς, αν μη τι άλλο, ότι θα είχαμε παραγωγή
ρητόρων.
Με θίγει προσωπικά ότι βουλευτής άρθρωσε τη φράση «Τώρα ψήφισα
το 20 τα εκατό μου και την επόμενη φορά θα ψηφίσω το 80 τα εκατό μου».
Σαν να μας τάζει το χοντρό του μετά από το ψιλό του.
Με θίγει προσωπικά
ότι απασχοληθήκαμε με τη Ραχήλ.
Με θίγει προσωπικά πόσο έπαιξε μαζί μας ο
Χαϊκάλης.
Ωστόσο υπάρχουν και αισιόδοξα.
Τώρα πια γνωρίζουμε. Σχεδόν τα
πάντα. Ήρθε η ώρα μας, πατριώτες. Όλα θα κριθούν στο πόσο σοφότεροι
τελικά γίναμε μέσα στην κρίση. Αν υποπτευόμαστε τις νέες «υπερπαραγωγές»
που μας τάζουν, αν μυριζόμαστε τους τυχοδιώκτες, όλα θα κριθούν στην
ποιότητα των ανθρώπων που θα σταυρώσουμε. Αν θα παραμερίσει η ψυχραιμία
τον θυμό και τον φόβο. Αν θα διαχωρίσουμε το εφικτό από το όνειρο.
Όλα αυτά σκεφτόμουν όταν έλεγα «Να γίνουμε η τρόικα των πολιτικών
μας». Και μέσα μου αχνόφεγγε μια ελπίδα, ότι μπορεί και να γίνει.
Άραγε,
εσείς αυτά καταλάβατε με το «Να γίνουμε η τρόικα των πολιτικών μας»;
Έχουμε χρόνο ακόμα να το κουβεντιάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου