Θα γίνει ο Αλέξης Τσίπρας ένας νέος Λούλα ή ένας Τσάβες ή όπως έπραξε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, ενώ διεξήγαγε μια προεκλογική εκστρατεία ως ριζοσπάστης, πρόκειται να κυβερνήσει ως πραγματιστής;
Η αλήθεια είναι ότι η σαρωτική νίκη ενός αριστερού κόμματος στην
Ελλάδα γεννά συναισθήματα αμηχανίας στους Ευρωπαίους εταίρους. Ο ηγέτης
του κόμματος αυτού λέει ότι οι Έλληνες καλούνται να επιλέξουν «μεταξύ
του παρελθόντος και του μέλλοντος, μεταξύ της προόδου και της
οπισθοδρόμησης, μεταξύ της εξάρτησης και της εθνικής ανεξαρτησίας».
Είναι τα λόγια του Αλέξη Τσίπρα αυτά;
Θα μπορούσαν να είναι. Αλλά
στην πραγματικότητα ειπώθηκαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβριο του
1981, έπειτα από τη θριαμβευτική νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Ο Παπανδρέου κυβέρνησε την Ελλάδα τη δεκαετία του 1980. Και ο
τρόπος που κυβέρνηση προοιωνίζεται μια επανάληψη της ιστορίας με
πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον Αλέξη Τσίπρα.
Υπάρχουν ομοιότητες στην άνοδο των δύο ανδρών στην εξουσία στην Ελλάδα, υπάρχουν όμως και σημαντικές διαφορές
Ο Παπανδρέου ανέλαβε προ 34 ετών να κυβερνήσει μια χώρα με δημόσιο
χρέος μόλις 25% του ΑΕΠ, γι' αυτό και μπόρεσε να κάνει κοινωνική
πολιτική, να επεκτείνει θεαματικά το δημόσιο τομέα.
Ο Τσίπρας
παραλαμβάνει μια οικονομία με χρέος 175% και με μεγάλη εξάρτηση από
ξένους πιστωτές της - ην ΕΕ και το ΔΝΤ - και παρά ταύτα υπόσχεται μεγάλη
αύξηση των δημοσίων δαπανών,
Δηλώνοντας ότι θα επιδιώξει την επαναδιαπραγμάτευση του πακέτου των
245 δισ. ευρώ για τη διάσωση της χώρας του από την ΕΕ και το ΔΝΤ και
ταυτόχρονα θα απαλύνει το άχθος των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων
μοιάζει στον Παπανδρέου, που απειλούσε να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ
και την ΕΟΚ, στην οποία μόλις είχε ενταχθεί η χώρα.
Στο τέλος ο Παπανδρέου δεν πραγματοποίησε τις απειλές του.
Ακολούθησε μια πολιτική των μετωπικών ρήξεων και ανέπτυσσε πάντα μια
ρητορική φλογερή. Αλλά η σταθερά που διέπνεε την εξωτερική του πολιτική
ήταν ο πραγματισμός. Οι γενναιόδωρες ευρωπαϊκές αγροτικές επιδοτήσεις
και τα επόμενα χρόνια τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα μετρίασαν
τον ριζοσπαστισμό του ΠΑΣΟΚ.
Το κεντρικό ερώτημα, η οριστική απάντηση στο οποίο είναι ακόμη
νωρίς να δοθεί, είναι αν ο κ. Τσίπρας θα ασκήσει τελικά μια μετριοπαθή
πολιτική επιθυμώντας να κλείσει νέες συμφωνίες με τους πιστωτές της
Ελλάδας. Διότι τα τελευταία τρία χρόνια άλλοτε ακουγόταν σαν τον
Ούγκο Τσάβες, τον εκλιπόντα λαϊκιστή πρόεδρο της Βενεζουέλας και
μπαμπούλα των ΗΠΑ και άλλοτε σαν τον Λούλα ντα Σίλβα, τον πρώην πρόεδρο
της Βραζιλίας ο οποίος κυβέρνησε περισσότερο σαν μεταρρυθμιστής παρά σαν
ριζοσπάστης αριστερός
Υπέρ του κ. Τσίπρα, αν θελήσει να ακολουθήσει τον δρόμο του
πραγματισμού, λειτουργεί το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ελλάδα του 2015
δεν είναι ιδεολογικά δηλητηριασμένη όπως ήταν το 1981, μόνο 32 χρόνια
έπειτα από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949.
Κατά του κ. Τσίπρα λειτουργεί η ύπαρξη στελεχών με ακροαριστερές
αντιλήψεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει θα είναι
άχαρες. Ίσως η ασφαλέστερη πρόβλεψη είναι ότι, σε αντίθεση με τον
Παπανδρέου, ο κ. Τσίπρας δεν έχει μπροστά του οκτώ συναπτά έτη
διακυβέρνησης της Ελλάδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου