ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ενα «,» κάνει τη διαφορά

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ

Διαιώνια η χρησμοδότηση, αμφίσημη και αδιάψευστη, ανέβλυσε στον ομφαλό της Γης από την εν εκστάσει Πυθία: ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω. 

Ενα ταπεινό σημείο στίξης, το αόρατο κόμμα, προμήνυε την επιστροφή ή τον θάνατο αυτού που κρεμόταν από τα χείλη της.  

Η Πυθία δεν λάθευε ποτέ. Ωστόσο, στο τρέχον επικοινωνιακό γλωσσάρι ηττήθηκε κατά κράτος –στα επίσημα like...– από την ομότεχνή της Κασσάνδρα. Ρακένδυτη έφθασε η φήμη της Τρωαδίτισσας ώς τις μέρες μας: «Μην ακούτε τις Κασσάνδρες, θα διαψευσθούν». Τάλαντο και κατάρα να προβλέπεις τα επικείμενα χωρίς να γίνεσαι πιστευτός από το ακροατήριο των συγχρόνων σου.  

Μαζί με τις Κασσάνδρες, το πόκερ καταγράφηκε ως το δημοφιλέστερο πολιτικό παιχνίδι των τελευταίων χρόνων· ναι, προσεχώς «εορτάζουμε» τα πέντε έτη από την ενεχυρίαση μιας χώρας, τότε στο –μαγικά νησιά υπάρχουν– Καστελλόριζο. Εκτοτε, προβλέψεις, εκτιμήσεις, εκκωφαντικές διαψεύσεις, στροβιλίσματα, εντάχθηκαν στο φάσμα της οιωνοσκοπίας, με στρατιές υπηρετούντων. Ευφάνταστος, μεστός τίτλος, πρωταθλητής γραπτού και προφορικού λόγου; «Σκληρό πόκερ».  

Πολυσύνθετο παίγνιο που μοιάζει με παρτίδα σκάκι εάν στο ίδιο τραπέζι βρεθούν άτομα που γνωρίζει καλά ο ένας τα χούγια τ’ αλλουνού.  

Το πόκερ δεν εξελίσσεται ποτέ σε «σκληρό» όταν: 

α) κάποιοι από τους παίκτες έχουν τσέπη πληβείου, χωρίς να υπερτερούν σε ευφυΐα, στρατηγική, υπομονή των ομοτράπεζων και 

β) κάποιος κυνηγά την τύχη του στα τυφλά, ανίκανος να «διαβάζει» τα χαρτιά των άλλων, μπλοφάροντας συνεχώς. Περιττό να σημειωθεί ότι ένας βλαξ, βρε ο Γκαστόνε Ντακ να είναι, θα φάει γρήγορα τα μούτρα του.
Σκληρό, απρόβλεπτο πόκερ μόνο μεταξύ ισοδύναμων σε χρήμα και μυαλό μπορεί να παιχτεί, εκεί που η ηθική του ελέους πάει πρώτη πάσο.  

Αντιθέτως, στους ανοιχτούς χώρους, με θαμώνες ψηφοφόρους, το μοίρασμα της τράπουλας από τον αρχηγό κολακεύει εκ του ασφαλούς τον καθένα. 

 Ιδού πεδίον συγκλίσεως λαμπρόν των ηγετών. Ο ελληνικός λαός. Περήφανος, γενναίος, φιλότιμος, εργατικός, άξιος, ιδιότητες που νοερά συνθέτουν το περιούσιον όμαιμον. (Σε αυτή την απογραφή, ποιητική αδεία, συναθροίζονται και κάθε λογής λαμόγια.) Κι επειδή δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν χωράνε, εάν τα στοιχεία ταυτότητας του μέσου Ελληνα αντιστοιχούν στην αληθινή εικόνα του, για τα κακά της μοίρας του φταίνε οι διαχειριστές της και –ασφαλώς– εξωγενείς παράγοντες.  

Καθ’ έξιν λαθεμένες επιλογές προσώπων;  

Αν ναι, τότε φαίνεται πως αφήνουμε παρά πόδα την ακτινοβόλα συλλογική σοφία μας, μόνον όταν ψηφίζουμε.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας έλαβε ιστορική εντολή να κεφαλαιοποιήσει την ελπίδα που έταξε, μη αποφεύγοντας αναφορά στο κυρίαρχο ορατό ουράνιο σώμα – «εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα». Εστω και αν δείχνει ότι λόγω έκτακτων συνθηκών βιάζεται, ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του. Προαπαιτούμενο; 

Να θέσει ο ίδιος τα ταπεινά σημεία στίξης στις έως χθες χρησμοδοτήσεις του. Αφορούν μια χώρα.