ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η πολιτική των μπαλωμάτων

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος είναι τα μπαλώματα. Ολα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις δεν έλυναν προβλήματα· τα επιδοτούσαν με τη λογική τού «ασ’ το γι’ αργότερα» και γι’ άλλους. 

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο αγροτικός τομέας, ο οποίος, στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αντιπαραγωγικός. Οποτεδήποτε, όμως, τα δομικά προβλήματα αυτού του κλάδου οξύνονταν, οι κυβερνήσεις δεν έδιναν λύσεις· έδιναν επιδοτήσεις. Ετσι καταλήξαμε να έχουμε κάθε χρόνο τους αγρότες στους δρόμους, τον αγροτικό τομέα διαλυμένο -να παράγει ακριβά προϊόντα που δεν θέλει κανείς- και τα σούπερ μάρκετ να πλημμυρίζουν από προϊόντα Αργεντινής.

Κάπως έτσι, βλέποντας και μπαλώνοντας, πορεύεται κι αυτή η κυβέρνηση. 

Το πρώτο παράδειγμα είναι η αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία. Το άγχος του κ. Αρβανιτόπουλου ήταν η πιθανότητα να έχει κλειστά πανεπιστήμια τον Σεπτέμβριο. Και γι’ αυτό κι επιχειρεί να τα ανοίξει όπως να ’ναι. Φυσικά, τα προβλήματα των ΑΕΙ θα διαιωνιστούν, αλλά ποιος νοιάζεται; Το «μπάλωμα» των τροπολογιών Αρβανιτόπουλου θα κρατήσει κανένα χρόνο και μετά ο ίδιος πιθανότατα δεν θα είναι υπουργός.

Αλλά και με τις αποκρατικοποιήσεις δεν διαφαίνεται κάποια στρατηγική. Αν αληθεύουν όσα είπε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, στην περίπτωση της Αγροτικής δεν έγινε ιδιωτικοποίηση, έγινε διευθέτηση. Δεν αναφερόμαστε μόνο στα χρέη των κομμάτων τα οποία -να το θυμηθούμε!- κάπου θα χαθούν στη συναλλαγή. Σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο, «προηγήθηκε άτυπη διαγωνιστική διαδικασία μεταξύ ασφαλιστικών Ταμείων 4 μεγάλων ελληνικών τραπεζών... Το μεγάλο ζήτημα που αντιμετωπίζαμε ήταν το ζήτημα της τύχης του προσωπικού. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε όλα τα σενάρια που είχαμε επεξεργαστεί, προβλεπόταν δραστική μείωση του προσωπικού κατά 2.000 με 2.500 άτομα». Η λύση τελικά που προκρίθηκε προέβλεπε την «πλήρη απορρόφηση του δικτύου και πλήρη απορρόφηση όλου του προσωπικού».

Με άλλα λόγια, μια κορυφαία οικονομική απόφαση δεν ελήφθη με βάση οικονομικές παραμέτρους -τι συμφέρει; ποια λύση είναι μακροπρόθεσμα η πλέον αποδοτική; τι προοπτικές υπάρχουν;- αλλά με βάση την προστασία του πελατειακού δικτύου των κομμάτων. Το αστείο είναι ότι 1.800 υπάλληλοι της ΑΤΕ συνταξιοδοτούνται μέχρι το 2014 και πιθανότατα θα γίνει πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου που θα το πληρώσουν -ποιοι άλλοι;- οι φορολογούμενοι από τα ασφαλιστικά τους Ταμεία.

Ετσι με μπαλώματα προχωρά και η μη εφαρμογή του Μνημονίου. Αντί να κλείνουν οι πληγές του κράτους που τροφοδοτούν τα ελλείμματα, περικόπτονται οριζοντίως μισθοί και συντάξεις έτσι ώστε να βελτιωθούν τα νούμερα χωρίς να πειράζονται οι αντιπαραγωγικές δομές. 

Στο τέλος, ακόμη κι αν πετύχουμε τους αριθμητικούς στόχους του Μνημονίου, η προσαρμογή δεν θα είναι βιώσιμη διότι δεν θα έχουν πειραχτεί τα γενεσιουργά αίτια της κρίσης. Το καλύτερο, δηλαδή, σενάριο είναι η επανάληψη της προηγούμενης εικοσαετίας. Μετά την υπερπροσπάθεια στη δεκαετία του ’90 για να διορθωθούν τα νούμερα και να μπούμε στην ΟΝΕ, ακολούθησε η κατρακύλα που μας έφτασε μέχρι το Μνημόνιο. Ποιος θυμάται άραγε πόσο καλά είχαν «λύσει» το ασφαλιστικό ο κ. Δημήτρης Ρέππας και η κ. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά;