ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Θέλουμε ή δεν θέλουμε ως χώρα αποκρατικοποιήσεις;

Του  Θανάση Παπαδή 

«Πόλεμος» έχει ξεσπάσει τις τελευταίες ώρες στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας αναφορικά με τις αποκρατικοποιήσεις που επιχειρεί η κυβέρνηση. Συντεχνίες και κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν σηκώσει «παντιέρα» και ζητούν να παραμείνουν οι δημόσιες επιχειρήσεις υπό κρατικό έλεγχο.

Από την άλλη, η κυβέρνηση προσπαθεί να υλοποιήσει ένα ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων προκειμένου αφενός να εισρεύσει ζεστό χρήμα στα κρατικά ταμεία και από την άλλη να υπάρξουν επενδύσεις.

Ο καθένας γνωρίζει άριστα τις θέσεις και των δύο πλευρών, οπότε μάλλον θα ήταν πλεονασμός να τις επαναφέρουμε. Εκείνο που μένει είναι να ειπωθούν αλήθειες και να αποφασίσουμε ως κοινωνία αν θέλουμε ή όχι να γίνουν αποκρατικοποιήσεις.

Σε καμιά χώρα του κόσμου δεν υπάρχει τόσο μεγάλος δημόσιος τομέας. Το κράτος ως φιλοσοφία στο δυτικό κόσμο δεν ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα, εκτός κάποιων εξαιρέσεων σε τομείς στρατηγικής σημασίας και αυτό σε ιδιαίτερα χαμηλή κλίμακα. Στην Ελλάδα βέβαια δεν συμβαίνει αυτό, αφού έμμεσα ή άμεσα το Δημόσιο είναι επιχειρηματίας στο σιδηρόδρομο, στις υπηρεσίες ύδατος, στον τζόγο, έχει εταιρεία με τυριά, με ζάχαρη κ.λπ., ενώ παράλληλα διαθέτει εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα παραμένουν αναξιοποίητα.

Ενα καίριο ερώτημα, στο οποίο θα πρέπει να απαντήσουν οι πολέμιοι των αποκρατικοποιήσεων, είναι: τι κερδίζει ο Ελληνας πολίτης από την παραμονή των εταιρειών, που το Δημόσιο έχει συμμετοχή, υπό κρατικό έλεγχο; 

Η απάντηση είναι μάλλον δύσκολη, εκτός από μία ασαφή και ιδιαίτερα παραπλανητική άποψη ότι ο Ελληνας πολίτης έχει περιουσία.

Τι χάνει, όμως, όσο παραμένουν οι ΔΕΚΟ υπό κρατικό έλεγχο; 

Πολλά! Οι υπηρεσίες που κατά κόρον απολαμβάνει ο πολίτης είναι ιδιαίτερα χαμηλής ποιότητας και στις περισσότερες περιπτώσεις τριτοκοσμικές. Ομως, δεν είναι μόνο αυτό. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι στις κρατικές εταιρείες υπάρχουν οι «καλοί» και οι «κακοί». Και οι δύο αυτές κατηγορίες υπαλλήλων εναλλάσσουν ρόλους, ανάλογα με το ποιος κυβερνά.

Ετσι οι θέσεις «ψυγείο» -στην καθομιλουμένη αργόσχολοι- αποτελούν κανόνα και όχι εξαίρεση. Δηλαδή πληρώνονται κανονικά, στις διευθυντικές θέσεις, και δεν εργάζονται στην ουσία. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι περισσότερες από τις κρατικές επιχειρήσεις, ελλείψει ουσιαστικού ελέγχου από το βασικό μέτοχο -δηλαδή το κράτος- δεν έχουν κέρδη, αλλά μεγάλες ζημίες, τις οποίες στο τέλος της ημέρας τις πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή ο Ελληνας φορολογούμενος.

Η λέξη επενδύσεις είναι άγνωστη, αφού μία επιχείρηση που δεν παράγει κέρδη, αλλά ζημίες, δεν μπορεί να κάνει επενδύσεις προκειμένου να αναβαθμίσει το προϊόν που προσφέρει στον πολίτη.

Υπάρχει και ένας ακόμη «μύθος» που προβάλλεται από τους πολέμιους των αποκρατικοποιήσεων, ότι δηλαδή οι υπηρεσίες ή το προϊόν θα είναι πανάκριβο από τους ιδιώτες, σε αντίθεση με το κράτος που το πουλάει φθηνά. 

Θα φέρουμε ένα παράδειγμα. Τον ΟΤΕ, καθώς πέρασε από τον έλεγχο του κράτους στον έλεγχο των ιδιωτών οι τιμές των υπηρεσιών υποχώρησαν και μάλιστα σημαντικά, αφού εκεί ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους αναβαθμίστηκε και ο ανταγωνισμός λειτουργεί. Οι θέσεις «ψυγείο» καταργήθηκαν και επενδύσεις δειλά δειλά γίνονται.

Η αλήθεια είναι ότι από «κρατικές εταιρείες» ωφελημένοι είναι ελάχιστοι. Κυρίως οι στρατιές των συνδικαλιστών. Ο ρόλος του συνδικαλισμού είναι πάντα ιδιαίτερα σημαντικός, αλλά έχει δει ποτέ κανένας πόσοι είναι οι συνδικαλιστές σε μία επιχείρηση του Δημοσίου και σε μία ομοειδή ιδιωτική επιχείρηση; Καμιά σύγκριση.

Επίσης, στον ιδιωτικό τομέα οι συνδικαλιστές φροντίζουν για τα υγιή συμφέροντα των συναδέλφων τους που εκπροσωπούν, ενώ αντίθετα στο Δημόσιο -οι περισσότεροι όχι όλοι- πρωτίστως φροντίζουν για τα δικά τους κεκτημένα και δευτερευόντως για τα συμφέροντα των συναδέλφων τους. Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, όλοι εμείς που δεν είμαστε συνδικαλιστές ή εργαζόμενοι σε κάποια ΔΕΚΟ, αλλά «καταναλωτές» και χρήστες των υπηρεσιών που προσφέρουν οι ΔΕΚΟ, τι θέλουμε;