Ήταν όλοι... διπλανοί μας

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΠΑ

Ο κίνδυνος για «τα χειρότερα» δεν έχει ακόμη εκλείψει. Κι αυτό, όχι επειδή το είπε η κ. Λαγκάρντ προκειμένου να «τρομοκρατήσει» το εκλογικό σώμα, όπως κατά κόρον γράφτηκε, αλλά επειδή αυτό δείχνουν όλα τα σχετικά στοιχεία, τα λεγόμενα και «νούμερα».

Η άποψη ότι η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει είναι εν πολλοίς σωστή. Ρωτήστε επ’ αυτού τους κατόχους ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, και θα σας πουν κάθε είδους πονεμένες ιστορίες. Όμως, η σωστή από μια άποψη αυτή διαπίστωση δεν αναιρεί το γεγονός ότι η χρεοκοπία της χώρας μπορεί να πάρει πολύ πιο οδυνηρές και δραματικές μορφές. Η διεθνής εμπειρία έχει να προσφέρει επ’ αυτού πλούσιο ρεπερτόριο σκηνών πανικού και άλλων ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ήταν σαφής: μπροστά στο τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση κατάρρευσης (έτσι ονόμασε την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία), η σημερινή κατάσταση θα μοιάζει ειδυλλιακή.

Όλοι αυτοί που μιλάνε ανέξοδα για σχέδιο «κατατρομοκράτησης» του λαού, για «ψευδοδιλήμματα», για κόλπα και τερτίπια της «πλουτοκρατίας» και των «ξένων» (έτσι γενικώς, δίχως περαιτέρω διευκρινήσεις), καλό θα ήταν να εξηγήσουν στους πολίτες πώς ακριβώς σκοπεύουν οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενα όπως είναι η έξοδος από το ευρώ και όλα όσα αυτή θα συνεπάγεται (έλλειψη καυσίμων, έλλειψη βασικών ειδών διατροφής) ή η μη καταβολή των –έστω και υπερσυμπιεσμένων– μισθών και συντάξεων.

Όταν ο Καμμένος, που από γραφική φιγούρα σε πάνελ περιθωριακών καναλιών βρέθηκε ξαφνικά αρχηγός κόμματος, κάνει λόγο για «εκείνους που έδεσαν τη χώρα στη μέγγενη της νέας τάξης πραγμάτων», δεν μπορεί κανείς παρά να διερωτηθεί ποια ακριβώς ήταν η «παλαιά τάξη πραγμάτων», από την οποία (με το έτσι θέλω; μια ωραία πρωία;) κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν τη χώρα και να τη δέσουν στη «νέα»;

Αυτή, λοιπόν, η «παλαιά τάξη πραγμάτων» περιλάμβανε, μεταξύ άλλων, και ορισμένα ενδιαφέροντα φαινόμενα. Πριν οι κακοί Ολλανδοί, Φινλανδοί ή Γερμανοί, οι εβραίοι και η Τριλατεράλ, ο Βελζεβούλης και τα τάγματα των δαιμόνων που τον ακολουθούν, ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, μας «στοχοποιήσουν», είχαμε φροντίσει εμείς να στρώσουμε το δρόμο προς την κόλαση, και μάλιστα με τη συνοδεία μπόλικης «φιλολαϊκής» και προοδευτικοφανούς ρητορείας, που έκρυβε την πιο φαύλη προσοδοθηρία και ευνοιοκρατία.

Οι επιδοτήσεις για μαϊμού καλλιέργειες και φανταστικούς τόνους προϊόντων, η επιδημία τυφλότητας στη Ζάκυνθο, τα 7.000 αναπηρικά αμαξίδια του νομού Αχαΐας, η μαφία του ΙΚΑ Καλλιθέας, τα ταξίδια των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι 55.000 ευρώ μέσες ετήσιες απολαβές στον ΟΣΕ, οι 23.500 υπεραιωνόβιοι συνταξιούχοι που απογράφηκαν και βρέθηκαν μόνο 7.500 ζωντανοί, οι, οι, οι…

Όλοι αυτοί «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» ήταν, κατά την προσφιλή έκφραση του μιντιακού λαϊκισμού. Ίσως και άνθρωποι της διπλανής ξαπλώστρας σε κάποιο νησί, άνθρωποι του διπλανού τραπεζιού στο ψευτομοδάτο εστιατόριο της γειτονιάς μας, άνθρωποι του διπλανού αυθαίρετου σε κάποια παραλία ή βουνοπλαγιά. Ό,τι γινόταν, ασφαλώς και γινόταν με ευθύνη –συχνά και συνενοχή– του πολιτικού συστήματος, για την αναπαραγωγή του οποίου όμως φρόντιζαν ανελλιπώς και συστηματικά οι «πελάτες» του.

Ξέρω πως αυτή η επισήμανση δεν αρέσει σε πολλούς. Και βέβαια, πρωτίστως δεν αρέσει στους κατ’ εξοχήν ωφελημένους από αυτό το σύστημα. Άλλωστε, ως γνωστόν, ο Έλληνας είναι πάντα πρόθυμος να καταδικάσει συστήματα που βασίζονται σε σχέσεις προστασίας-πελατείας. Εκτός, βέβαια, και αν «προστατεύεται» ή εξυπηρετείται ο ίδιος.