Ο Άκης κι εμεις

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Ένας καρκινοπαθής μου είχε πει κάποτε μια μεγαλειώδη φράση. Μπορεί να σας την έχω ξαναπεί…Τόσο που καταγράφηκε στην ψυχή μου. «Την μόνη αγωνία που έχω στην ζωή είναι να μην πεθάνω, πριν πεθάνω».

Πότε πεθαίνει ένας πολιτικός;  

Όταν τα παλαμάκια μετατρέπονται σε γιούχα. Όταν αναζητά εναγώνια την χειραψία και μένει το χέρι εκκρεμές για να κρυφτεί στην τσέπη. Όταν στα μάτια των ανθρώπων αποκρυπτογραφεί το «φτου σου ξεφτίλα». Όταν ακόμα και όσους ευεργέτησε. Κι αν έχουν ευεργετηθεί πολίτες από πολιτικούς! Αμήχανα τον προσπερνούν. Όταν πιάνει με την άκρη του ματιού, ένα σωρό κεφάλια να κουνιούνται κοροϊδευτικά, στο πέρασμά του. Όταν δεν αισθάνεται ασφαλής να κυκλοφορεί στον δρόμο. Όταν φοβάται. Όταν χτυπάει η καρδιά του για το τι θα πουν τα παιδιά των άλλων, στο δικό του, μεταφέροντας κουβέντες μεγάλων. Όταν όποιος περνάει έξω από το σπίτι του φτύνει ανάθεμα. Όταν αναγκάζεται να χασκογελά δήθεν αδιάφορα ενώ μέσα του τρέμει. Όταν ψάχνει λόγια και δικαιολογίες. Όταν καταλαβαίνουν ότι ψεύδεται κι οι πέτρες ακόμα. Όταν τα φτερά του παγωνιού που στολίστηκε ξεπουπουλιαστούν. Όταν είναι μόνος. Πολύ μόνος.

Πότε πεθαίνει ένας πολιτικός; 

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος είχε πεθάνει πριν πεθάνει. Είχε τελειώσει πριν τον παραδώσουν σαν θλιβερό λείψανο στο πλήθος δήθεν σε τελετή κάθαρσης. Παραμονές εκλογών.

Πότε πεθαίνει ένας λαός; 

Όταν το πολιτικό του σύστημα καλλιεργεί και περιθάλπει απατεώνες. Όταν οι πολιτικοί, που ο ίδιος τιμάει με την ψήφο του, παίζουν ξεδιάντροπα στο παιχνίδι δεν ξέρω-δεν είδα-δεν άκουσα. Όταν αποδέχεται την ασυλία τους. Όταν ο χρόνος απόδοσης δικαιοσύνης χτυπάει αργόσυρτα σαν κομπολόι σε χέρια τεμπέλη. Όταν ο αθώος αγωνίζεται επίπονα για το δίκιο του ενώ ο ένοχος τακτοποιείται. Όταν ο ανέντιμος δικαιώνεται στον χρόνο. Όταν δεν εμπιστεύεται κανέναν. Όταν αναλώνει τις δυνάμεις του να ψάχνει για το παράθυρο και όχι για την πόρτα. Όταν παλεύει με ένα γραφειοκρατικό τέρας που έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού για να τον πνίγει και συνάμα επιλεκτικά να τον ξε-πνίγει. Όταν τα παράλογα τα αποδεχτεί σαν λογικά. Όταν πάψει να ονειρεύεται. Όταν φοβάται. Όταν δεν ελπίζει. Όταν ντρέπεται. Όταν έχουν μικρύνει όλα και όλοι στα μάτια του. Όταν δεν έχει συμμάχους. Όταν έχουν καταπέσει όλες τις αξίες του. Όταν έχει αποδεχτεί να χερσώσουν από το dna του κάθε προτέρημα και έχει παραδώσει στην κολακεία κάθε του ελάττωμα. Όταν επιτρέπει να τον χειρίζονται σαν μικρό παιδί. Να τον ξεγελάνε ξανά και ξανά. Όταν στερείται μνήμης. Όταν δεν θεωρεί πολύτιμο κάθε κρίκο της ιστορίας του αλλά καταργεί σελίδες κατά βούληση. Όταν αποφεύγει την αυτοκριτική. Όταν δεν μαθαίνει από τα λάθη του.

Ο Άκης κι εμεις. Ξεπουπουλιασμένοι. Πεθαμένοι πριν πεθάνουμε. 

Λες να υπάρχει ελπίδα τουλάχιστον για μας;  

Ας μην ψελλίσουμε άλλες δικαιολογίες. Δείτε πόσο θλιβερός είναι ο άνθρωπος όταν ψελλίζει δικαιολογίες. Ας μην τις καταδεχτούμε ακόμα μια φορά. Υπάρχει ελπίς ν΄αναστηθούμε. Τόσο σοφοί που γίναμε. Γίναμε;

ΥΓ. Ταμείο Τσουκάτου προσεχώς... Ίσως σε κάποιες άλλες εκλογές. Μη μας πέσει βαριά η κάθαρση. Μέρες που 'ναι... Έχουμε να χωνέψουμε μαγειρίτσα.