Του Σταμάτη Ζαχαρού
Στην αρχή έμοιαζε με κακόγουστο αστείο. Έπειτα κάποια πρωτοσέλιδα «οπαδικών-κομματικών» εφημερίδων άρχισαν να το γράφουν στα σοβαρά, επιχειρώντας μια υποσυνείδητη νομιμοποίηση. Μετά ήρθε η ώρα των δηλώσεων στήριξης από επιφανή στελέχη του κόμματος και τελικά χθες συνέβη το μοιραίο. Το αλαλάζων πλήθος αποθέωσε τον Κώστα Καραμανλή κατά την επίσκεψή του στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη.
Prima vista μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο ελληνικός λαός έχει ασθενή μνήμη. Πρόκειται για τον Πρωθυπουργό που ένιωσε πρώτος τη λαϊκή δυσαρέσκεια όταν το κόμμα του καταποντίστηκε στην εκλογική αναμέτρηση του 2009 και έχασε τη μάχη με το ΠΑΣΟΚ με την πρωτοφανή διαφορά των δέκα μονάδων. Ακόμη και οι φανατικότεροι νεοδημοκράτες απαιτούσαν τότε αλλαγή ηγεσίας. Όλ’ αυτά συνέβησαν μόλις τρία χρόνια πριν...
Το ουσιαστικό όμως πολιτικό συμπέρασμα βρίσκεται αλλού. Όσοι διέλυσαν πολιτικά τον Καραμανλή το 2009, όσοι απαίτησαν το κεφάλι του Παπανδρέου επι πίνακι το 2011 και όσοι ετοιμάζονται να εκφράσουν το θυμό τους στις 6 Μαΐου δεν αγανακτούν απαραίτητα γιατί συνειδητοποίησαν το πάρτι που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Μια μερίδα των «αγανακτισμένων» απλώς δυσανασχετεί γιατί το πάρτι τελείωσε και διότι πιστεύει ενδεχομένως ότι υπάρχει τρόπος να συνεχιστεί.
Βλέποντας ότι βρίσκει εφαρμογή το ρητό «κάθε χρόνο και χειρότερα», αίρει τις ενστάσεις του για τους προηγούμενους και ζητά να πέσουν στα θηρία οι καινούριοι. «Ζυγίζοντας» τα πράγματα βλέπει ότι αυτό που θεωρούσε κακό παλαιότερα, δεν είναι τελικά και τόσο κακό. Ελαφρά τη καρδία λοιπόν ζητά ευθαρσώς την επιστροφή Καραμανλή. Με τον ίδιο τρόπο που ορισμένοι συνεχίζουν να αναστενάζουν από νοσταλγία για την εποχή του Ανδρέα ή γενικώς νοσταλγούν το... φαύλο παρελθόν ακόμη και την επταετία. Ξεχνώντας ή αγνοώντας σκόπιμα το κακό που προξένησαν ο καθένας με τον τρόπο του στη χώρα.
Αν νομίζετε ότι όλοι όσοι δηλώνουν αγανακτισμένοι κινούνται από ηθικά ελατήρια και είναι αποφασισμένοι να βάλουν τέλος στο ξέφρενο πάρτι της διαπλοκής, δεν έχετε παρά να περιμένετε. Συν τω χρόνο θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά κίνητρα όλων. Αυτών που σκοπίμως διαλύουν κάθε έννοια νομιμότητας αλλά και αυτών που άκριτα αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν ευκαιρία για χαβαλέ ή να κερδίσουν οτιδήποτε.
Αν συνεχίσουμε έτσι, πιστεύετε ότι δεν θα δούμε σύντομα και κάποιους να αναπολούν την επιστροφή του ΓΑΠ; Μπορεί σήμερα το σενάριο να μοιάζει τρελό αλλά σκεφθείτε πόσο τρελό ακουγόταν το σενάριο της επιστροφής Καραμανλή τρία χρόνια πριν;
Στην αρχή έμοιαζε με κακόγουστο αστείο. Έπειτα κάποια πρωτοσέλιδα «οπαδικών-κομματικών» εφημερίδων άρχισαν να το γράφουν στα σοβαρά, επιχειρώντας μια υποσυνείδητη νομιμοποίηση. Μετά ήρθε η ώρα των δηλώσεων στήριξης από επιφανή στελέχη του κόμματος και τελικά χθες συνέβη το μοιραίο. Το αλαλάζων πλήθος αποθέωσε τον Κώστα Καραμανλή κατά την επίσκεψή του στα κεντρικά γραφεία της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη.
Prima vista μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο ελληνικός λαός έχει ασθενή μνήμη. Πρόκειται για τον Πρωθυπουργό που ένιωσε πρώτος τη λαϊκή δυσαρέσκεια όταν το κόμμα του καταποντίστηκε στην εκλογική αναμέτρηση του 2009 και έχασε τη μάχη με το ΠΑΣΟΚ με την πρωτοφανή διαφορά των δέκα μονάδων. Ακόμη και οι φανατικότεροι νεοδημοκράτες απαιτούσαν τότε αλλαγή ηγεσίας. Όλ’ αυτά συνέβησαν μόλις τρία χρόνια πριν...
Το ουσιαστικό όμως πολιτικό συμπέρασμα βρίσκεται αλλού. Όσοι διέλυσαν πολιτικά τον Καραμανλή το 2009, όσοι απαίτησαν το κεφάλι του Παπανδρέου επι πίνακι το 2011 και όσοι ετοιμάζονται να εκφράσουν το θυμό τους στις 6 Μαΐου δεν αγανακτούν απαραίτητα γιατί συνειδητοποίησαν το πάρτι που γινόταν τα προηγούμενα χρόνια. Μια μερίδα των «αγανακτισμένων» απλώς δυσανασχετεί γιατί το πάρτι τελείωσε και διότι πιστεύει ενδεχομένως ότι υπάρχει τρόπος να συνεχιστεί.
Βλέποντας ότι βρίσκει εφαρμογή το ρητό «κάθε χρόνο και χειρότερα», αίρει τις ενστάσεις του για τους προηγούμενους και ζητά να πέσουν στα θηρία οι καινούριοι. «Ζυγίζοντας» τα πράγματα βλέπει ότι αυτό που θεωρούσε κακό παλαιότερα, δεν είναι τελικά και τόσο κακό. Ελαφρά τη καρδία λοιπόν ζητά ευθαρσώς την επιστροφή Καραμανλή. Με τον ίδιο τρόπο που ορισμένοι συνεχίζουν να αναστενάζουν από νοσταλγία για την εποχή του Ανδρέα ή γενικώς νοσταλγούν το... φαύλο παρελθόν ακόμη και την επταετία. Ξεχνώντας ή αγνοώντας σκόπιμα το κακό που προξένησαν ο καθένας με τον τρόπο του στη χώρα.
Αν νομίζετε ότι όλοι όσοι δηλώνουν αγανακτισμένοι κινούνται από ηθικά ελατήρια και είναι αποφασισμένοι να βάλουν τέλος στο ξέφρενο πάρτι της διαπλοκής, δεν έχετε παρά να περιμένετε. Συν τω χρόνο θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά κίνητρα όλων. Αυτών που σκοπίμως διαλύουν κάθε έννοια νομιμότητας αλλά και αυτών που άκριτα αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν ευκαιρία για χαβαλέ ή να κερδίσουν οτιδήποτε.
Αν συνεχίσουμε έτσι, πιστεύετε ότι δεν θα δούμε σύντομα και κάποιους να αναπολούν την επιστροφή του ΓΑΠ; Μπορεί σήμερα το σενάριο να μοιάζει τρελό αλλά σκεφθείτε πόσο τρελό ακουγόταν το σενάριο της επιστροφής Καραμανλή τρία χρόνια πριν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου