Μια ψήφος αδιέξοδη

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΚΑΠΟΥΛΑ

«Η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Ναι, γίνεται. Φταίει το κράτος, όχι εσύ. Άλλαξε το. Αποφάσισαν χωρίς εμάς. Προχωράμε χωρίς αυτούς. Πολίτες και όχι πελάτες. Είμαστε πολλοί και είμαστε ανεξάρτητοι. Υπεύθυνη αριστερά. Ισχυρή αντιπολίτευση. Σκέψου καθαρά».
Σκέψου, σκέψου, σκέψου. Πετάγομαι επάνω έντρομη και αναμαλλιασμένη ως άλλη Παναγιωτοπούλου, πέντε πατώματα χαμηλότερα αλλά με την ίδια απορία στο βλέμμα: Τι μέρα είναι, τι ώρα είναι, και τι χρονιά. Που πάω;

Δέκα μέρες πριν τις εκλογές και εγώ  κουβαλώ μια ψήφο που μου καίει τα χέρια μαζί με τον εγκέφαλο. Δεν ανήκω σε εκείνη την περιβόητη  στατιστική ομάδα των αναποφάσιστων που ηδονίζονται πολιτικοί, στατιστικολόγοι και δημοσιογράφοι να αναφέρουν. Ούτε σε εκείνους που απέχουν  αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν για την τύχη τους έχοντας μετά το δικαίωμα να αγανακτούν φωνάζοντας ότι εκείνοι δεν ψήφισαν κανέναν. Αισθάνομαι συνυπεύθυνη και αυτό βαραίνει ακόμα περισσότερο τους ώμους μου.

Ανήκω σε εκείνους που δεν αποφασίζουν γιατί απλά δεν βρίσκουν επιλογή. Που δεν θέλουν να συμβιβαστούν με την παράλογη ιδέα  του μονόφθαλμου ανάμεσα στους τυφλούς για να τον κυβερνήσουν. Που όσο και να ψάχνουν πιο πιθανό είναι να ανακαλύψουν τον χαμένο δισκοπότηρο παρά κόμμα να τους εκφράζει. 

Δεν θέλω να έχω κοντή μνήμη. Ούτε να δεθώ ως άλλος Οδυσσέας στο κατάρτι για να αποφύγω τις Σειρήνες και τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα. Ψάχνω την εμπιστοσύνη σε ένα πολιτικό σύστημα, σε μια κοινωνία που πούλησε το περίσσευμα της.   Φταίω;  

Σίγουρα και το πληρώνω ακριβά κάθε μέρα αλλά όσο εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου τόσο εκείνοι που προτίθενται να με κυβερνήσουν εθελοτυφλούν και  υποτιμούν  την νοημοσύνη μου. Δεν θέλω άλλους λύκους ντυμένους πρόβατα, ούτε καινούργιους αμνούς που όμως θα γυρίσουν στο μαντρί με το πρώτο σφύριγμα του τσοπάνη.

Θέλω πολιτικούς που να με ακούν, να με μετράνε ως άνθρωπο και όχι ως στατιστική μονάδα στο γκάλοπ της παράταξης τους. Να συνεργάζονται στην πράξη και όχι στα λόγια. Που για μια φορά στην ζωή τους εμπράκτως θα βάλουν το καλό αυτού του τόπου πάνω από τα πολιτικά τους παιχνίδια και τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Θέλω ανθρώπους και όχι μαριονέτες.

Θέλω τόσο απλά πράγματα που στα αυτιά κάποιων φαντάζουν αστεία. Θέλω να δω σε διπλανά κελιά τον πολιτικό που άρπαξε τις μίζες και τον «νεκρό» που έπαιρνε δέκα χρόνια σύνταξη. Να τιμωρηθεί αυτός που καταχράστηκε δημόσιο χρήμα, όσο και αν ήταν, μήπως και καταλάβει ότι αυτό το «δημόσιο» σημαίνει δικό του και δικό μου. Σημαίνει όλων μας.  Δεν με νοιάζει αν είναι υψηλόμισθο στέλεχος της νυν κυβέρνησης, της πρώην ή  ο γείτονας μου «τυφλός» επιδοματούχος. Ονειρεύομαι την δικαιοσύνη.

Θέλω έναν κόσμο όπου οι  άνθρωποι έχουν δουλειά και μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένεια και τα παιδιά τους. Που δεν αυτοκτονούν από απόγνωση, δεν περιμένουν σε ουρές συσσιτίων, ούτε αναγκάζονται να αποχαιρετούν φίλους που φεύγουν για πιο φιλόξενους τόπους. Που η ιδέα να κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης με ένα όπλο παραμάσχαλα τους φέρνει ανατριχίλα.

Μα πάνω από όλα θέλω την αλήθεια. Μαζί με το κόστος της. Να την πληρώνω κάθε μέρα αλλά να ακουμπώ πάνω της και να παίρνω κουράγιο. Να λέω θα το παλέψω ρε γαμώτo γιατί η αλήθεια είναι η μόνη που κουβαλά μέσα της την ελπίδα.

Λένε πως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Δεν ξέρω, πραγματικά το εύχομαι  γιατί το δικό μου είναι τόσο μεγάλο που πολύ φοβάμαι ότι θα με καταπιεί και θα με φτύσει την επομένη των εκλογών. Και θα είμαι ο μεγάλος χαμένος.