Νίκο, grow up!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Αχ βρε Νίκο! Όταν έγραψα το «Νίκος αδελφός Γιώργου Παπανδρέου» για την παρουσίαση του βιβλίου σου, θεώρησα βλακωδώς ότι θα το διάβαζες και κάποιο μήνυμα θα λάμβανες. Πες το ματαιοδοξία, πες το ελαφράδα, πες το αγαθοσύνη, πες το και μαλακία. Τζίφος! Τώρα διάβασα τις νέες σου δηλώσεις. Υπερασπιστής του αδελφού σου. Διάβασα και τον αντίλογο του Καμένου. Ούτε σε γήπεδο. Βγήκαν οι άνδρες τσάρκα.

Αχ βρε Νίκο! Θάθελα να σου αφιέρωνα έναν αμανέ. Μακρόσυρτο, θλιβερό, με όλα τα αχχχχ να ξεκολλάνε μέσα από στήθια σαν έμπλαστρο. Αλλά δεν γίνεται να κάνουμε έτσι κουβέντα. Θάθελα να υπήρχε μια λέξη σαν «Γεννήσου!» στην προστακτική. Να σου τη φωνάξω. Αλλά ούτε έτσι γίνεται κουβέντα. Θάθελα να καταφέρω να βάλω αυτά που νιώθω σε μια σειρά για να έχουν έννοια και νόημα οι λέξεις που θ΄αρθρώσω. Δύσκολο πράγμα. Με καβαλάει η τσαντίλα, η σιχασιά, η θλίψη, η οργή, η απογοήτευση μαζί με μια απέραντη βαρεμάρα. Σας βαριέμαι όλους θανάσιμα. Ούτε έτσι όμως γίνεται κουβέντα.

Θάθελα να επιβάλλω στη μάνα σου να σας μιλήσει. Εσάς τα παιδάκια για το πόσους Προέδρους άλλαξε η Αμερική ενώ εμείς Καραμανλής-Παπανδρέου. Πόσα σύνορα γκρεμίστηκαν, πόσα κτίστηκαν ενώ εμείς Καραμανλής-Παπανδρέου. Θάθελα να σου-σας θυμίσω τι σημαίνει μαύρος Πρόεδρος στη μητρική σου ήπειρο ενώ εμείς Καραμανλής-Παπανδρέου. 

Αλλά αν σου τα έλεγα αυτά θα αθώωνα έναν λαό. Θα του πρόσφερα άλλοθι και βολικές μετατοπίσεις ευθυνών. Δεν έκλεψε ψήφους η φαμίλια σου. Τους κέρδισε. Νωπά τα παλαμάκια και οι ιαχές των πολλών σε παιδικά συνθήματα. Νωπά τα «πεινάμε» ενός λαού που ποτέ δεν χόρτασε. Νωπά τα δυο μέλη να βγάλουν πέρα ένα ατέλειωτο αλισβερίσι ρουσφετιών και σχέσεων αναξιοπρέπειας. Δεν κλέψατε ψήφους. Μεγάλα παιδιά ήμασταν. Σ΄αυτό θέλω να σταθώ Νίκο.

Εσείς και μεις. Ανήλικα που έφταναν μέχρι εφηβεία και πίσω στην κοιλιά της μάνας από την αρχή. Απαιτητικά, άδικα, να χρεώνουν τα αποτελέσματα των επιλογών σε πατερούληδες και μανούλες. Κανείς δεν άντεξε ολόκληρη ευθύνη στους ώμους. Γονείς που έσπευδαν να προσφέρουν οτιδήποτε για να ξενοιάσουν και να δρούνε ανενόχλητοι. Και παιδάκια που κατάπιναν αμάσητες, ευκολόπεπτες τροφές.  

Κι ήρθαν τα πάνω κάτω. Μπήκαμε σε διαδικασία ενηλικίωσης. Μακάρι δηλαδή. Αυτό θέλω να πιστεύω δηλώνει η σιωπή μας. Κι ας μας τσιγκλάνε δήθεν για να βγάλουμε θυμό. Όσο πιο πολύ σιωπούμε τόσο πιο πολύ στα σοβαρά μας παίρνω. Τόσο σκεπτόμαστε. Εσείς βέβαια μια ζωή βιάζεστε για εκλογές. Ακόμα κι από την επόμενη των εκλογών! Ο λαός Νίκο πλέον σιωπά. Έντιμη στάση. Μια ζωή ψήφιζε ανήλικα. Αλλά και μια ζωή έθρεφε ανήλικα. Ο νεποτισμός που δόξαζε η πολιτική σκηνή ήταν καθρέπτης του νεποτισμού της ελληνικής μας οικογένειας.

Το 90% των φαρμακοποιών έβγαζε φαρμακοποιούς, οι γιατροί γιατρούς, οι δικηγόροι δικηγόρους, οι καθηγητές καθηγητές, οι δημόσιοι δημόσιους, οι επιχειρηματίες επιχειρηματίες, οι «αυτοδημιούργητοι» «αυτοδημιούργητους». Παιδιά που δεν έκοβαν ποτέ τον ομφάλιο λώρο, που δεν ξέφευγαν σπιθαμή από οικογενειακές παραδόσεις, από κυνόδοντες, από καμαρίλες. Τζάμπα τα μάστερ της φυλής μας! Ντε και καλά να γίνει Πρωθυπουργός ο Γιώργος. Κάπου να σκάσεις κεφαλάκι και συ από κοντά. Να γίνεις αρεστός. Ένας στο γρασίδι, ένας στον πάγκο να ζεσταίνεται. Πάντα μια εφεδρεία.

Σε θυμάμαι να κρίνεις τον Παπακωνσταντίνου Υπουργό τότε Οικονομικών με συνεντεύξεις σου δημοσιευμένες στον τύπο. Γιατί δεν τα έλεγες στον αδελφό σου κατευθείαν; Μια πόρτα σας χώριζε. Προς τι ο κόπος; Σε θυμάμαι να δηλώνεις συγγραφέας κι ωστόσο να καθίζεις στα πρώτα καθίσματα της παρουσίασης του βιβλίου σου τα ίδια και ίδια κομματόσκυλα. Προς τι η κουλτούρα; Γιατί δεν έκανες μια συγκέντρωση-παρουσίαση στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ; Σε βρίσκω ξανά τώρα μπροστά μου να βάζεις πλάτη να καθαρίσεις για τον αδελφό σου. Σαν διερμηνέας. Σαν άγγελος προστάτης. Προς τι ; Μιλάς, μιλάς. Σαν ποιος; Σαν τι; Ποιο ρόλο κέρδισες μόνος σου; Για ποιον πάλεψες αληθινά; Ποια αποτυχία αξιώθηκες; Σε ποιο τοίχο φχαριστήθηκες μια κουτουλιά χωρίς προστατευτικά μαξιλάρια; Σε ποιο κομμάτι της ζωής σου διεκδίκησες την αυτοδυναμία σου, την αυτονομία.

Αχ Νίκο! Διάβασα ακόμα μια φορά δηλώσεις σου. Μέσα από αμνιακό σάκο η φωνή σου. Μπερδεμένος με ομφάλιο λώρο ο λαιμός σου. Λίγο να πας πιο κει, λίγο να πετάξεις, λίγο να σε τραβήξει η καλούμπα, τρέχοντας να γυρίσεις να βγάλεις κεφαλάκι κάτι να πεις. Να προαλειφτείς και συ. Να έχει εφεδρεία η οικογένεια. Μέχρι να σου πουν «Βγαίνεις!» Σε καλεί η πίστα. Τώρα βγαίνεις εσύ. Αχ Νίκο… Ανήλικοι. Ο Γιώργος. Ο Κώστας. Η άλλη. Ο άλλος. Ο παράλλος. Τα παιδάκια τους, τα εγγόνια τους. Οικογένειες, «οικογένειες».

Ανήλικα που θέλησαν να κυβερνήσουν. Έναν ανήλικο λαό που χειροκροτούσε. Έτσι έμαθες, έτσι σε μάθαμε, έτσι σας επιτρέψαμε να καταλάβετε. 

Να σου ψιθυρίσω κάτι; Άλλαξαν οι καιροί. Άφησε μας ήσυχους να μεγαλώσουμε. Και ειλικρινά στο λέω. Με γονεϊκή μάλιστα έγνοια. Νίκο grow up!