Οι «Φαμίλιες» και η εκποίηση της Χώρας!..

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΔΑΜΩΝΙΔΗ

«Στην Ελλάδα… την εκποίηση του Κράτους… την εγκαινίασαν τα πολιτικά «Τζάκια»… και οι μέθοδοί τους έγιναν δεσμευτικές και υποδειγματικές για όλες τις ελληνικές πολιτικές παρατάξεις μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από τα εκάστοτε ιδεολογικά τους πρόσημα…».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Οι αιτίες της σημερινής παρακμής της Χώρας -πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, θεσμικής-, οι οποίες συνεπάγονται, πέραν των άλλων, την οικονομική υποτέλεια της Ελλάδας στους Ξένους επικυρίαρχους (διεθνές τραπεζικό τοκογλυφικό κεφάλαιο, με αιχμή το Γερμανικό) καθώς και την υποθήκευση της Εθνικής Κυριαρχίας στην «τρόικα» (ΕΕ - Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), ανάγονται στο Πολιτικό Σύστημα και την αμφίδρομη σχέση «Κόμματος»-Ψηφοφόρου.

Η Πελατειακή αυτή σχέση μεταξύ πολιτικού και ψηφοφόρου συνεπάγεται: «ο μεν ψηφοφόρος παρέχει στο (Πολιτικό Σύστημα) υποστήριξη, προσδοκώντας προστασία, ενώ εκποιεί το Κράτος στους ψηφοφόρους, με αντάλλαγμα να το κατέχει (το Κράτος) το ίδιο».

Ειδικότερα, σύμφωνα με τον πρόωρα χαμένο Έλληνα Φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη («Οι αιτίες παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας», Εκδόσεις «Θεμέλιο»), το Πολιτικό Σύστημα θεμελιώνει την ισχύ του στη δυνατότητα να διανέμει αυτό στον Ψηφοφόρο προσοδοφόρες θέσεις και αξιώματα με προσχηματικές «ιδεολογικές» αντιθέσεις, ενώ το ίδιο, σε αντιστάθμισμα των «παροχών» του προς τον πρώτο, αντλεί την ελευθερία να νέμεται τον δημόσιο πλούτο και την διά βίου πλουσιοπάροχη σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο!

Ο πελατειακός χαρακτήρας των σημερινών Κομμάτων (Πολιτικό Σύστημα) μετατρέπει τους κομματικούς σχηματισμούς σε κρατικιστικούς στην πράξη, παρακάμπτοντας κάθε έννοια αξιοκρατίας, πολιτικού ήθους, ευνομίας και ισοπολιτείας.

Η κοινωνική διαστρωμάτωση της Χώρας παρουσιάζει το φαινόμενο του «νόθου αστισμού», με την απουσία «Εθνικής Αστικής Τάξης» και τη διαρκή κοινωνική κίνηση, επακόλουθο της οποίας είναι να δημιουργηθεί ένας κυρίαρχος Κοινωνικός Κορμός, στερούμενος ταξικής συνείδησης, από ευρύτατες μάζες μικροαστών και μικροϊδιοκτητών, «οι οποίες μπορούσαν εξίσου καλά να ανήκουν σε ένα «δεξιό», σε ένα «φιλελεύθερο» ή σε ένα «αριστερό» κόμμα».

Ο «Νόθος Αστισμός», κατά τη σκέψη του σημαντικότερου Νεοέλληνα Φιλοσόφου, του Παναγιώτη Κονδύλη, συγκροτεί «ό,τι μπορεί να ονομασθεί Ελληνική Αστική Τάξη, δηλαδή οι επιχειρηματίες, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και ορισμένα τμήματα των ελεύθερων επαγγελμάτων. Κατά κανόνα διασπειρόταν επίσης από πολιτική άποψη σε διάφορα κόμματα, κατά προτίμηση όμως στα δύο εκάστοτε μεγαλύτερα. Οι διάφορες ομάδες, οι οποίες συνιστούσαν τη χαλαρή τούτη «τάξη», ικανοποιούσαν τα αιτήματά τους με τις ίδιες ουσιαστικά πελατειακές μεθόδους, όπως και οι απλοί ψηφοφόροι, αν και στο επίπεδο αυτό η σχέση υπακοής και προστασίας μπορούσε να παρουσιάσει πάμπολλες περιπλοκές, που έφθαναν συχνά μέχρι την αντιστροφή των ρόλων…».

Αυτός ο «Νόθος Αστισμός», έκφραση κατεξοχήν του ισχύοντος «Πολιτικού Συστήματος», αξιοποίησε, στην προσπάθειά του να επιτείνει την επικυριαρχία του, την ένταξη μέσω επιγαμικών σχέσεων των ευφυέστερων μελών, είτε των μικροαστικών στρωμάτων είτε εκείνων αγροτικής προέλευσης, με «πανεπιστημιακή μόρφωση και ενίοτε καλές σχέσεις προς τους (πρώην) προύχοντες της πολιτικής».

Σύμφωνα με τη σκέψη του Παναγιώτη Κονδύλη:

«Τα στοιχεία αυτά διαπνέονταν συχνά από τάσεις μικροαστικού ριζοσπαστισμού («το δίκιο του φτωχού») και αντιμετώπιζαν την Αστική Τάξη σύμφωνα με τις σκοπιμότητες της στιγμής και τις ανάγκες της πολιτικής τους ανόδου, χωρίς πάντως να είναι σαρξ εκ της σαρκός της…».

Η Ελληνική Γραφειοκρατία, δηλαδή η Δημόσια Διοίκηση, παρουσιάζει την ίδια παθογένεια με εκείνη του Πολιτικού Συστήματος. Διαμορφώθηκε στα πλαίσια του κομματικού ανταγωνισμού και των πελατειακών σχέσεων, κύρια έκφραση της «πολιτικής» των «Φαμελιών»-»Τζακιών».

Παρατηρεί στο σημείο αυτό ο Παναγιώτης Κονδύλης:

«Το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων προερχόταν από στρώματα καθυστερημένα από πολιτισμική άποψη είχε σοβαρές επιπτώσεις στο ποιόν του κρατικού μηχανισμού, του οποίου η λειτουργία πρόσκοπτε αδιάκοπα όχι μόνο στην αγραμματοσύνη, τη στενοκεφαλιά, την κουτοπονηριά ή τη συμπλεγματικότητα, αλλά επίσης στην ανυπέρβλητη ανικανότητα του μέσου υπαλλήλου να προσανατολίσει τη δραστηριότητά του σε απρόσωπες, γενικές, αφηρημένες αρχές, εφόσον η νοοτροπία του εμφορούνταν από τις αξίες πατριαρχικής κοινωνίας, ήτοι την πρωταρχική νοημοσύνη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους φίλους των φίλων του, τους προστάτες και τους προστατευόμενούς του…».

Ο «Κοτζαμπασηδισμός» διαιώνισε την παρουσία του και στο σημερινό, εν παρακμή, «Πολιτικό Σύστημα», το οποίο προέρχεται και συντηρείται από τους κύκλους των «Τοπαρχών», οι οποίοι με καμία δύναμη δεν εκχώρησαν τα «τοπαρχικά» δικαιώματά τους στο σύγχρονο κράτος.

Οι «Φαμίλιες» συμφιλιώνονται με το Κράτος μόνο από τη στιγμή που το ελέγχουν, μέσω των πελατειακών σχέσεων…

Κατ' εικόνα και ομοίωση του «Νόθου Αστισμού» διαμορφώθηκε και διακινείται και η σημερινή Γ' Ελληνική Δημοκρατία η κατά τους Κοινωνιολόγους, η «Κοινοβουλευτική Κληρονομική Μοναρχία».

Η Εθνική Αστική Τάξη, δημιούργημα της Μεσοπολεμικής πολιτικής περιόδου, εκμηδενίστηκε από τον Μαυραγοριτισμό της Κατοχής και υποκαταστάθηκε τη μεταπολεμική περίοδο από τους δωσιλόγους της Κατοχικής Περιόδου, υπό τη δορά του «Εθνικόφρονα» και του νεόπλουτου.

Μάλιστα, «νεόπλουτου χάρη σε εργολαβικές και μεταπρατικές δραστηριότητες τις οποίες εξέθρεψαν η «ανοικοδόμηση» (από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν) και τα «μεγάλα δημόσια έργα» καθώς και η διοχέτευση όλο και μεγαλύτερου όγκου εισαγωγών στην εσωτερική αγορά…».

Το μεταπρατικό κεφάλαιο, έκφραση των ξενικών συμφερόντων και στήριγμα των πολιτικών «Φαμελιών», καλλιέργησε το πνεύμα μιας «ευημερίας», βραχυπρόθεσμης, μέσω του ακατάσχετου δανεισμού, του παρασιτισμού και, εντέλει, της εκποίησης του Δημόσιου Πλούτου στους ξένους επικυρίαρχους (δανειστές).

Και ο Φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, δεκαετίες πριν από τη σημερινή κρίση, προειδοποιούσε:

«Η εκποίηση του Έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευθεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα… Η νεοελληνική Ιστορία, έτσι όπως τη γνωρίσαμε τα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της…».