Τον εξανάγκασαν... να κάνει ο ίδιος πολιτικό «χαρακίρι»!

Της ZEZAΣ ZHKOY

Μας ζήτησε να κάνουμε οικονομικό «χαρακίρι» επιστρέφοντας στη δραχμή. Αυτό ήταν το πραγματικό σήμα κινδύνου διά στόματος του κ. Παπανδρέου. Τελικώς, εξαναγκάστηκε να κάνει ο ίδιος πολιτικό «χαρακίρι» και όσοι συμπορεύτηκαν μαζί του στη Βουλή ψηφίζοντας το επαχθές Μνημόνιο. Η κρίση ήταν το ιδανικό εργαλείο για να εφαρμόσει με το Μνημόνιο «μέτρα προσαρμογής» με ολέθριες κοινωνικές συνέπειες. Μόνο στην Ελλάδα το spread δανεισμού έγινε κουβεντολόι και στο τελευταίο καφενείο της επικράτειας, εναλλάξ με την «περίπτωση της χρεοκοπίας της Αργεντινής».

Αφού μετέτρεψε την ελληνική οικονομία σε σωρό ερειπίων, εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί ύστερα από τα τελεσίγραφα του Βερολίνου, των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον. Τον Παπανδρέου τον κρέμασαν με το δικό του σκοινί, το σκοινί του Μνημονίου, οι δανειστές της χώρας. Οσοι σταδιοδρομήσουν στη θέση του παραιτηθέντος πρωθυπουργού θα έχουν παρόμοια κακή τύχη.

Με τον φόβο πάνω από τη χώρα μας, με τον εκβιασμό περί δραχμής να μας απειλεί, τώρα η «αλήθεια» για το ευρώ παίρνει αιχμηρές πολιτικές διαστάσεις. Μετά το «έγκλημα στη Σοφοκλέους» επί εποχής Σημίτη θα ήταν ενδιαφέρον να μας πει ο αξιότιμος τραπεζίτης Λουκάς Παπαδήμος, από τους αρχιτέκτονες της ένταξης στο ευρώ από τη θέση του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος και σημερινός σύμβουλος του πρωθυπουργού, για τα «μαγειρέματα» των μακροοικονομικών μεγεθών που δημιούργησαν τότε μια πλασματική εικόνα υγιούς οικονομίας με ψεύτικα στοιχεία. Ο κ. Παπαδήμος φέρεται ως ο νέος πρωθυπουργός. Εντάξει..

Η άσκηση σωτηρίας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στο τρίγωνο του διαβόλου: δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος και έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, σε εφιαλτικά επίπεδα. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» και δραχμής κυριαρχεί, η κρίση απαιτεί λύσεις πολιτικές, με ιστορική προοπτική, με μέριμνα για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Η Ελλάδα ως πειραματόζωο βρίσκεται στη δεινότερη θέση: έχει εκχωρήσει(;) εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις.

Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως μια χειρότερη εκδοχή της Λεττονίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας - που είναι οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες παρενέβη τη τελευταία διετία το ΔΝΤ. Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία που, βεβαίως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι συνέπειες), θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη νομιμοποίηση του Μνημονίου και θα εξάγεται για παραδειγματισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι πληθυσμοί των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα πιέζονται σήμερα να ζήσουν σαν κατακτημένοι λαοί και να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών οι οποίες υπαγορεύονται από ξένους αξιωματούχους που δεν είναι αιρετοί, δεν υπόκεινται σε κανέναν δημοκρατικό έλεγχο και δεν φοβούνται την αποδοκιμασία από κανέναν λαό, αφού δεν αντλούν την εξουσία τους από τον λαό αλλά από τραπεζίτες, τη φράου Μέρκελ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Η Ελλάδα οδηγήθηκε στο σημείο που αρχίζει να μοιάζει με εκείνο που απέφυγε να γίνει πριν από 60 χρόνια, δηλαδή με χώρα του (πρώην) ανατολικού μπλοκ. «Εφαγαν» το μέλλον της χώρας!

Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατική. 

Μπορεί το παρόν πολιτικό σύστημα που παρήγαγε την παρούσα κρίση να κρίνει τον εαυτό του, να αυτοακυρωθεί, να αυτοτιμωρηθεί, να μεταμορφωθεί; Να οδηγήσει τη χώρα σε αναγέννηση; ΟΧΙ.