Το ΠΑΣΟΚικό όνειδος και ο Λογαριασμός

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Εδώ και μερικά χρόνια προσπαθώ να κάνω έναν απολογισμό της πορείας του ΠΑΣΟΚ σε αυτόν τον τόπο. Δεν μπορώ. 

Επειδή δεν είναι ακριβώς κάτι το ενιαίο, είναι ένας οργανισμός που εξελίσσεται. Καλά να είμαστε και θα το επιχειρήσουμε όταν το ΠΑΣΟΚ σταματήσει να υφίσταται και η σφραγίδα του αποκτήσει μικρό εύρος. Όμως να, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Κάθομαι το σκέφτομαι, μετράω και βλέπω. Και ναι, είμαι πλέον βέβαιος ότι τη μεγαλύτερη ζημιά στον λογαριασμό που πληρώνουμε τώρα την έκανε εκείνο το ΠΑΣΟΚ των '80s. 

Φοβούμαι δε ότι δεν μπορώ να περιγράψω τι ακριβώς ήταν εκείνο το ΠΑΣΟΚ, δεν έχω τις λέξεις, ίσως πρέπει να σας δείξω μόνο εικόνες. Κακόγουστους πρασινοφρουρούς να ορμάνε στα πόστα, βουλιμικούς υπουργούς να κάνουν ξεδιάντροπες δουλειές, αμόρφωτα τσογλάνια να καθορίζουν την πολιτιστική ατζέντα. 

Υπάρχει μία πλάνη που έχουμε μασήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Σύμφωνα με αυτήν, το ΠΑΣΟΚ ήταν απαραίτητο, καθώς έδωσε στους μη προνομιούχους αυτά που είχαν στερηθεί και εξόπλισε το πολιτικό σύστημα με ριπές ελευθερίας.  

Νομίζω ότι αυτό δεν ισχύει. Ακόμα και αν η Νέα Δημοκρατία δεν έχανε ποτέ τις εκλογές, κάποια στιγμή θα υποχρεωνόταν να ακολουθήσει ευρωπαϊκό προσανατολισμό, παραχωρώντας αυτά που επιτάσσουν οι κοινές ευρωπαϊκές αξίες. Αλλά τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Και δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν άλλη οδό.

Το ΠΑΣΟΚικό όνειδος οφείλεται κατά τη γνώμη μου στην έλλειψη αστικής τάξης και στα ιστορικά απωθημένα που έσερνε η χώρα από τον εμφύλιο. Αν η συντηρητική παράταξη είχε κυβερνήσει με σύνεση, τότε και οι άλλοι θα είχαν διατηρήσει το μέτρο. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ήταν η εκδίκηση των αδικημένων, η πείνα των στερημένων. Και όλα αυτά έγιναν σε περιβάλλον ακρότητας. 

Πώς να μην ορμήξει ο άλλος στο κράτος όταν για χρόνια ήταν στο περιθώριο; Πώς να μην απλώσει τα λεκιασμένα χέρια του ο μικρομεσαίος όταν είδε πως το νέο καθεστώς θέλει και καινούργια τζάκια;  

Και εδώ βρίσκεται η ιστορική ευθύνη του ΠΑΣΟΚ. Η συντηρητική παράταξη είχε καταπιέσει και έθεσε στο περιθώριο ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ πήρε αυτό το κομμάτι και το εκμαύλισε. Το μύησε στη διαφθορά, μετέτρεψε την πρόοδο σε βαθύτατη συντήρηση. 

Τον λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ πληρώνουμε τώρα και ας ήταν ο Καραμανλής ο τελευταίος που κάθισε στο τραπέζι πριν σκάσει η κανονιά. Και δεν τον πληρώνουμε μόνο διά των οικονομικών ελλειμμάτων. Τον πληρώνουμε με την καθολική απαξίωση, τη φτώχεια στη δημόσια ζωή και στον απεχθή τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το συλλογικό.