Η σιωπηλή δυναμική

Του Αλεξη Παπαχελα

Οι επόμενες εβδομάδες είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τη χώρα. Λίγο μας ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση ή τι θα συμβεί στον Α ή τον Β πολιτικό. Ολοι μας νιώθουμε «καρυδότσουφλα» σε μια χωρίς προηγούμενο καταιγίδα, που σαρώνει όσα έως τώρα θεωρούσαμε δεδομένα. Αυτή η κρίση θα τα ξεριζώσει άλλωστε όλα και θα μας αφήσει μια διαφορετική Ελλάδα, είτε για το καλύτερο είτε για το χειρότερο. 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε πολύτιμο χρόνο και έφαγε ζωτικά κομμάτια του υγιούς παραγωγικού ιστού της χώρας, γιατί δεν θέλησε να κάνει το αυτονόητο, να μειώσει το κόστος του Δημοσίου. Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησε αυτή η κυβέρνηση, όταν οι θυελλώδεις καβγάδες αφορούσαν το αν το πάγωμα των μισθών θα περιοριστεί σε όσους δημοσίους υπαλλήλους έπαιρναν πάνω από 200 ευρώ ή όχι...

Οι υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν πίστεψαν ποτέ στην ανάγκη των μεταρρυθμίσεων και έπαιζαν κρυφτούλι με την τρόικα, τορπιλίζοντας, καθυστερώντας και ενίοτε κοροϊδεύοντας την τρόικα. Το αποκορύφωμα ήταν η εμφάνιση ενός ενιαίου μισθολογίου, το οποίο αύξανε το κόστος του Δημοσίου σε μισθούς και συντάξεις. 

Δοκιμάσαμε την παρελκυστική τακτική, μας πήραν χαμπάρι και τώρα μας έβαλαν το «πιστόλι στον κρόταφο». Αυτήν τη φορά το έκαναν λίγο πιο θεαματικά και πιο σκληρά, γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν καμία ελπίδα στους κ. Παπανδρέου και Βενιζέλο ότι θα πείσουν την ηγεσία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ να «κάνει λίγο ακόμη τα στραβά μάτια». Ενδεχομένως, ήταν και ένα μήνυμα προς την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία έχει καλλιεργήσει την προσδοκία μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης, που θα αλλάξει τη στάση της τρόικας.

Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Η κυβέρνηση πρέπει μέσα σε λίγες εβδομάδες να κάνει ό,τι ξέχασε ή δεν θέλησε να κάνει επί μήνες. Εν τω μεταξύ, όμως, η κοινωνία είναι οργισμένη και κουρασμένη από τη βαθιά ύφεση και οι οπαδοί του χάους έχουν βάλει στόχο να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο». Η συναίνεση μοιάζει μακρινό όνειρο και απομένει να δούμε εάν οι υπουργοί της αδράνειας θα αλλάξουν σε ένα βράδυ και θα γίνουν ξαφνικά σούπερ μεταρρυθμιστές. Απομένει ακόμη να δούμε εάν ο πρωθυπουργός θα λειτουργήσει ως ηγέτης εκτάκτου ανάγκης ή αν θα συνεχίσει να ανέχεται όποιον «οπλαρχηγό» επιμένει να λειτουργεί σαν υπουργός της δεκαετίας του 1980. Τα περιθώρια, πάντως, στενεύουν απελπιστικά. Η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε φάση ύφεσης και κανείς ξένος πολιτικός δεν θα μπορεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί μια προβληματική χώρα χωρίς εγγυήσεις. Ηδη δημιουργείται ένα ακλόνητο στερεότυπο, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα είναι «διαφορετική» και ενδεχομένως μια χώρα που δεν σώζεται.

Χρόνια τώρα ακούμε από κάποιους ότι, «αν δεν πιάσουμε πάτο, αν δεν περάσουμε μια μεγάλη καταστροφή δεν θα αλλάξουμε». Για πρώτη φορά φοβάμαι πως μπορεί να δικαιωθούν, αν και συνεχίζω να πιστεύω ότι πέρα από την πιάτσα της μισαλλοδοξίας, του κιτρινισμού, των συντεχνιών και των κομματικών στρατών υπάρχει αυτή η σιωπηλή, δυναμική και υγιής Ελλάδα, που την τελευταία στιγμή σπρώχνει το πολιτικό εκκρεμές σε λύσεις πολύ καλύτερες του αναμενομένου...