ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Toυ Θανάση Μαυρίδη
Μας πέρασε και η Αλβανία στην ανταγωνιστικότητα. Δεν συζητάμε για Μποτσουάνα και άλλες αφρικανικές υπερδυνάμεις. Αλλά για την Αλβανία και την πΓΔΜ!
Προσωπικά δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους και τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία. Την συνέχεια, όμως, την αντιλαμβάνεστε. Το βλέπω ήδη! Μικρή αγγελία: «Ζητείται κηπουρός για κήπο 400 τ.μ. στα Τίρανα, κατά προτίμηση Έλληνας. Παραμονή και σίτιση δωρεάν».
Αξίζει τιμή και δόξα σε όλους αυτούς τους Έλληνες που κατάφεραν με τη σοφή τους διακυβέρνηση να κάνουν πράξη την ισότητα στους κόλπους της Βαλκανικής χερσονήσου. Ανέβηκαν οι άλλοι, κατρακυλήσαμε εμείς και κάπου στον δρόμο συναντηθήκαμε. Το «περίεργο» είναι ότι οι «άλλοι» δεν εκτίμησαν την ευγενική μας χειρονομία...
Κάποτε ήμασταν οι ισχυροί των Βαλκανίων. Το έλεγε ο κ. Σημίτης και συμφωνούσαν μαζί του και όλοι οι άλλοι. Σαν να λέμε οι μεγάλοι μάγκες του κάτω μαχαλά. Σήμερα κοντεύουμε να γίνουμε οι καρπαζοεισπράκτορες της περιοχής. Κι αυτό είναι βαρύ, δεν αντέχεται. Μπορείς να ανεχτείς μία σφαλιάρα στην πόλη, εκεί που δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά στη γειτονιά σου, εκεί που μεγάλωσες; Κάθε σφαλιάρα μοιάζει με ακρωτηριασμό.
Τι συζητάμε; Την αξιοπρέπειά μας την έχουν ακρωτηριάσει εδώ και πολύ καιρό. Τα όνειρά μας, επίσης. Η διολίσθηση στο βούρκο δεν έχει τέλος...
Ποιος θα βάλει ένα φρένο; Τουλάχιστον αυτό, ένα φρένο. Διότι το κόστος αυτής της κρίσης δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Θα είναι και Εθνικό. Θα κάνουμε πολλά χρόνια να σηκώσουμε κεφάλι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους μας και για τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι είναι εύκολο να μεταναστεύσουμε ομαδικά...
Το εντελώς απαράδεκτο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι εξακολουθούμε και συζητάμε για ανούσια πράγματα. Εδώ και χρόνια περνά απαρατήρητο από την ελληνική κοινωνία ότι χάνουμε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα. Στις προηγούμενες εκθέσεις δεν είχε ιδρώσει το αυτί μας. Γιατί να πιστέψουμε ότι θα ιδρώσει τώρα;
ΥΓ: Μία ανάλογη έκθεση είχε σταθεί τον Νοέμβριο του 2007 η αφορμή για ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Οικονομικοί μετανάστες του μέλλοντος». Διαβάζοντάς το πάλι και πάλι, αναρωτιέμαι! Ένας πολιτικός δεν βρέθηκε ακόμη να κάνει χαρακίρι; Εδώ και χρόνια φαινότανε προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Τώρα είναι αργά για δάκρυα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου