«Κύριε ∆ιευθυντά, Συνήντησα χθες διακεκριµένον βουλευτήν, µέλος της Επιτροπής Νοµοθετικής Εξουσιοδοτήσεως:
– Λοιπόν; Εψηφίσατε εν καλπασµώ το διαβόητον νοµοσχέδιον περί απογραφής και δεσµεύσεως των εν τη αλλοδαπή ελληνικών κεφαλαίων.
– Ναι! Ητο όρος της παροχής βοηθείας του Σχεδίου Μάρσαλ.
– Αλλά πληροφορούµεθα ότι η διατύπωσις του νοµοθετήµατος αυτού είναι πολύ πλέον επαχθής από τα σχέδια τα οποία επαρουσιάσθησαν εις την Γαλλίαν και την Αγγλίαν. Μαντεύοµεν ότι και πάλιν η Ελλάς ετιµήθη µε τους χειρότερους όρους.
– Πιθανόν, απεκρίθη ο βουλευτής. Αλλά τι ηθέλατε να κάµωµεν;
– ∆εν ήτο δυνατόν να αναβάλετε, να µελετήσετε, να συγκρίνετε, να διαπραγµατευθείτε;
– Μας εδηλώθη ότι εάν το νοµοσχέδιο δεν ψηφισθή αµέσως, θα σταµατήση εντός δεκαηµέρου πάσα προς την Ελλάδα οικονοµική ενίσχυσις.
– Λαµπρά. Και το έτερον περίπτυστον νοµοσχέδιον περί ετεροδικίας και λοιπών καταπληκτικών προνοµίων των Αµερικανών εν Ελλάδι µε ποίαν δικαιολογίαν το εψηφίσατε;
– Μας ετονίσθη ότι εάν δεν το ψηφίσωµεν χωρίς την παραµικράν αλλαγήν του κειµένου του θα φύγουν αµέσως και θα µας εγκαταλείψουν εις την τύχην µας.
– Θαυµάσια. ∆ηλαδή, διά να οµιλήσωµεν απλοελληνιστί, υπεκύψατε εις εκβιασµόν;
– Φυσικά. Τι άλλο να πράξωµεν; Να παραιτηθώµεν; Αλλά ποιος θα εσκοτίζετο, ποιος θα επρόσεχε καν τις παραιτήσεις µας;».
Από επιστολή του ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑ στο «Βήµα» την 1η Μαΐου 1948 (Εποχή σχεδίου Μάρσαλ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου