Του ΑΝΘΟΥ ΛΥΚΑΥΓΗ
Η ΤΟΥΡΚΙΑ τεντώνει μεν στο έπακρο το σκοινί, αλλ' όχι στο σημείο που αυτό να σπάσει. Προκαλεί μεν ευθέως το Ισραήλ. Αλλά ξέροντας ότι δεν πρόκειται αυτό να οδηγήσει σε θερμή αντιπαράθεση. Και ο στόχος του Ερντογάν, είναι προφανής:
1. Να προδικαιολογήσει πειρατικές ενέργειες σε βάρος των κυπριακών κυριαρχικών δικαιωμάτων, δημιουργώντας ανάλογο κλίμα εντάσεων, που θ' ανασχέσουν τις διαδικασίες εκμεταλλεύσεως των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ακραία περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ. Πράγμα που εάν συμβεί, θα έχει συν τοις άλλοις ακρωτηριάσει καίρια την κρατική μας υπόσταση.
2. Να προβάλει (και να επιβάλει) το ηγετικό προφίλ της Τουρκίας στον αραβικό –κι ευρύτερα στον μουσουλμανικό– κόσμο, βάζοντάς τα με το Τελ Αβίβ και δημιουργώντας συνθήκες κηδεμονεύσεως του Παλαιστινιακού. Τη στιγμή ακριβώς που στον αραβικό κόσμο επικρατεί απόλυτη ρευστότητα και αβεβαιότητα.
3. Να επιβάλει τη θέση της ως αδιαφιλονίκητου ισχυρού τοποτηρητή των Ατλαντικών συμφερόντων σ' αυτήν την κρίσιμη γεωγραφία. Όπως αυτή κατεγράφετο επί εποχής ψυχρού πολέμου. Παραμερίζοντας την ισραηλινή περιφερειακή επιρροή, που άλλωστε πάσχει λόγω αραβικής εχθρότητος.
Μιλώντας χονδρικά, θα λέγαμε ότι:
Το ευτύχημα για τον Ελληνισμό είναι ότι για πρώτη φορά μετά το 1974 η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με χώρα (το Ισραήλ) που αποτελεί στρατηγικό κλειδί στην περιοχή. Και της οποίας η επιρροή στην υπερδύναμη (και άλλα κέντρα ισχύος της Δύσεως) είναι δεδομένη. Και καταλυτική.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι: Ατυχώς αυτή τελικά η θετική συγκυρία, συναντά τον Ελληνισμό στο χειρότερο σημείο κάμψεως και αδυναμίας. Με το ένα πόδι κυριολεκτικώς στον γκρεμό της χρεοκοπίας! Ταλανιζόμενο από έωλες παθογένειες. Και καθηλωμένο από κατά συρροήν αγκυλώσεις.
Επομένως χωρίς ερείσματα και δυνατότητες στρατηγικής διαχειρίσεως των εν πολλοίς αδοκήτων περιφερειακών εξελίξεων. Τουλάχιστον στον βαθμό που αυτή θα δημιουργούσε πραγματικές συνθήκες αντιπάλου δέους για την Άγκυρα και τα επεκτατικά της σύνδρομα. Τα οποία προάγει: Και με πρακτικές μειδιαμάτων καλής γειτονίας. Και με αδίστακτη διάθεση πειρατείας.
Με την ενεργοποίηση δηλαδή πολιτικής κανονιοφόρων. Όπως τώρα στην περίπτωση της Κύπρου. Όπου μπορεί ν' ανελιχθούν έως και θερμές υποτροπές, εφόσον η συγκέντρωση τουρκικών πολεμικών οδηγήσει σε παρεμβολές που θα πυροδοτήσουν απευκταία γεγονότα.
Η Άγκυρα δεν ενεργεί με αυτόν τον τρόπο χωρίς σχέδιο. Και φυσικά κανένας δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι αυτήν τη φορά «θα της βγει».
Δηλαδή ότι θα της προσπορίσει τα επιθυμητά στρατηγικά κέρδη. Αλλά το θέμα είναι ότι: Ο Ελληνισμός και στους δύο κρατικούς του πυλώνες (που είναι η Αθήνα και η Λευκωσία) στηρίζεται περισσότερο στις παρεμβάσεις τρίτων. Εάν βεβαίως αυτές υπάρξουν με πρακτικούς τρόπους. Και αν αντιθέτως δεν μείνουν σε ανώδυνες επικριτικές διακηρύξεις, που απλώς καταγράφονται ως καλές προθέσεις.
Όπως προσφάτως ξαναγράψαμε: Δυστυχώς το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου, είναι κλινικώς νεκρόν. Κατ' ακρίβειαν αφέθηκε να εκφυλισθεί, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που εδραζόταν σε ψευδαισθήσεις. Και αυτές μεν έχουν ήδη από πολλού εξανεμισθεί. Αλλά το Δόγμα, και οι καθόλου θεωρητικές του δυνατότητες, έχει φυλλορροήσει.
Το πάθημα να γίνει μάθημα. Και οι θεσμικοί διαχειριστές και στη Λευκωσία και στην Αθήνα, καλά θα κάμουν να επαναπροβληματισθούν. Και αναλόγως να συγκαταλήξουν σε ρεαλιστικότερες επιλογές ως προς το δέον.
Είναι μεν ίσως αργά. Είναι όμως καιρός γι' ανασύνταξη δυνατοτήτων. Και προαγωγή εκείνων των δυναμικών, που θα παλινορθώσουν κατά το δυνατόν τις αναγκαίες αποτρεπτικές αντιστάσεις. Για να μη βρεθούμε προ νέων και μοιραίων τετελεσμένων. Που αυτήν τη φορά θα είναι ολέθρια. Και κυρίως μη αναστρέψιμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου