Το κομπιούτερ νίκησε το μολύβι

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ "Αμερικανιές" - ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ξεφτιλίκια !!!

«Πάρτε μολύβι και χαρτί»: η φράση που έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά από γενιές δασκάλων θα χάσει σύντομα το περιεχόμενό της - τουλάχιστον στην Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξέραμε πως το χαρτί γίνεται όλο και πιο σπάνιο, τώρα όμως απαγορεύθηκε και το στιλό. Διότι, τι χρησιμεύει το χειρόγραφο στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών;

Από το ερχόμενο φθινόπωρο, τα παιδιά που κάθονται στα θρανία των σχολείων της Ιντιάνας δεν θα χρησιμοποιούν τετράδια και στιλό. Η Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην Ιντιανάπολη υπογραμμίζει ότι η επιλογή έγκειται στα σχολεία. Η επισήμανση όμως είναι υποκριτική. Καθώς τα σχολικά ιδρύματα, κυρίως στην Αμερική, αποτελούν μια βιομηχανία ανταγωνισμού, ποιος θα είναι αυτός που θα στείλει τα παιδιά του στη δασκάλα που, αντί να τους μαθαίνει να χειρίζονται τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα επιμένει στα μαθήματα υπαγόρευσης και ορθογραφίας;

Η επιλογή δεν είναι ανώδυνη και, όπως πάντα, διχάζει τους ειδικούς. Η γραφή με το χέρι δεν είναι μόνο θέμα καλλιγραφίας. Ο εμπειρογνώμονας Πολ Σάλιβαν λέει πως η γραφή «αναπτύσσει ακόμη και την ικανότητα της έκφρασης. Και βοηθάει να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα αυτό που διαβάζει. Υπάρχει ένας σύνδεσμος στον εγκέφαλο του ανθρώπου ανάμεσα στην ικανότητά του να κατανοεί ένα κείμενο και την ικανότητά του να γράφει».

Στην «Ιστορία της Επικοινωνίας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ο Μάρσαλ Τ. Πόε μπήκε στον μπελά να μετρήσει πόσα χρόνια χρειάστηκε ο άνθρωπος για να μάθει να γράφει: 175 χιλιάδες. Και τώρα θέλουμε να ακυρώσουμε όλη αυτή τη γνώση; «Το να μιλάς και να ακούς κοστίζει λίγο», εξηγεί ο καθηγητής. «Το να γράφεις και να διαβάζεις αντίθετα, κοστίζει. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε ακόμη, θα υπάρχει πάντα μια μειονότητα παιδιών που δεν καταφέρνουν ποτέ να γράψουν». Οι ειδικοί όμως σε θέματα εξέλιξης συμφωνούν σε ένα: το γράψιμο με το χέρι είναι από τα λίγα πράγματα που μας διακρίνουν ως είδος.

ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 

Ωστόσο αυτή η απόφαση της Ιντιάνας, που μοιάζει να βγαίνει από ένα φανταστικό μυθιστόρημα του Κερτ Βόνεγκατ και που τα ρεπορτάζ αποδίδουν συγκεκριμένα στις αρχές της Ιντιανάπολης, βασίζεται στην πραγματικότητα στον χάρτη της εθνικής παιδείας. «Κοινές βασικές προδιαγραφές» είναι ο τίτλος του μανιφέστου που επιδιώκει να βάλει τάξη στο χάος που δημιουργούν οι διαφορετικοί κανονισμοί για τα σχολεία, που ισχύουν στις διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ. «Αν το να ξέρεις το θεώρημα του Πυθαγόρα είναι σημαντικό για τους μαθητές της Φλόριντας, θα πρέπει να είναι σημαντικό και για τους μαθητές της Χαβάης», γράφει η Βάλερι Στράους, εμπειρογνώμονας σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση. Και στις «Κοινές βασικές προδιαγραφές» υπογραμμίζεται ότι τα σχολεία πρέπει να αναπτύσσουν την «ψηφιακή ικανότητα» των μαθητών. Αλλά με αντάλλαγμα τι;

Οι «γέροι» αντιδρούν. «Και όταν θα πρέπει να υπογράψει κανείς μια επιταγή;». Οι υποστηρικτές απαντούν πως, όταν αυτά τα παιδιά θα φτάσουν σε ηλικία για να χρησιμοποιούν επιταγές, όλες οι πληρωμές θα γίνονται μέσω του κινητού τηλεφώνου. 

«Η αλήθεια είναι πως οι δάσκαλοι έχουν από καιρό σταματήσει να διδάσκουν πώς να γράφει κανείς με το χέρι, λέει η Αντρέ Αντερσον του Πανεπιστημίου της Ιντιάνας. «Δεν εθεωρείτο προτεραιότητα. Και το χειρόγραφο των φοιτητών μας έγινε φρικτό». Ετσι, για να καταργήσει τα ορνιθοσκαλίσματα, η Ιντιάνα κατάργησε ολόκληρη την κότα. 

ΤΑ ΝΕΑ