Το παρακράτος των κλειστών επαγγελμάτων...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Τελικά αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Αν κρίνω από τις κινητοποιήσεις των συντεχνιών, μάλλον αλλάζουμε. Τον περασμένο Χειμώνα ήταν ανησυχητικό πως οι μεταρρυθμίσεις υποτίθεται πως προσχωρούσαν με τις συντεχνίες να μην αντιδρούν.

Τις κινητοποιήσεις, μετά τη ΓΕΝΟΠ, ακολούθησαν οι οδηγοί των ταξί και είναι θέμα χρόνου να ακολουθήσουν οι φαρμακοποιοί, οι πανεπιστημιακοί, οι λοιποί και έστω έσχατοι, οι πολιτικοί με τους δημοσιογράφους, οι δυο πόλοι εξουσίας που φέρουν και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία, καθώς ήξεραν και δεν μιλούσαν και αν όσοι δεν ήξεραν, όφειλαν να γνωρίζουν.

Το αποτέλεσμα ήταν να βρίσκεται όλη η κοινωνία συνέχεια σε λήθαργο και η χώρα να διαλύεται.

Η κοινωνία των συντεχνιών της μεταπολεμικής Ελλάδας και της μεταπολίτευσης καταρρέει υπό το βάρος της χρεοκοπίας της.

Αν ψάξει κάποιος τις ρίζες του συντεχνιακού κράτους στην Ελλάδα, θα βρει τους νικητές και ηττημένους του εμφυλίου και της χούντας. Όπως είπαμε και πριν, τα εκάστοτε καθεστώτα, προκειμένου να ανταμείψουν τους πιστούς τους έδιναν άδειες κλειστών επαγγελμάτων.

Μετά την μεταπολίτευση, αντί να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα ο «σοσιαλισμός» έκλεισε και τα υπόλοιπα. Έτσι οι διεκδικήσεις της γενιάς του πολυτεχνείου για πτυχίο που εξασφαλίζει επαγγελματική αποκατάσταση, μεταφράστηκε από το καθεστώς σε κλειστά επαγγέλματα με προκαθορισμένα περιθώρια κέρδους και αμοιβές για όσους εξασφάλιζαν την πολυπόθητη άδεια.

Οι άλλοι απέξω, να βιοπορίζουν σαν ντελιβεράδες...

Νομίζω πως ήταν ο Ρομπερτ Σιλερ σε μια παλιότερη συνέντευξη του που είχε δηλώσει πως μερικές δεκαετίες αργότερα θα θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη αυτή τη χρεοκοπία, καθώς θα έχει γίνει η αιτία να αλλάξουμε ένα μοντέλο κοινωνίας και οικονομίας αδιέξοδο και βλαβερό...

Έτσι ακριβώς είναι. Έχω την εντύπωση πως εκτός από την μεταπολίτευση και το μετεμφυλιακό κράτος βρισκόμαστε στην αρχή του τέλους της πρώτης φάσης της νεοελληνικής ανεξαρτησίας που κυριάρχησαν, έκτος μικρών περιόδων, οι «Μαυρομιχάληδες», οι φατριάρχες και οι πατριές του αίματος στο τρόπο νομής και διανομής της εξουσίας.