Η άλλη κρίση
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Εγραφα τις προάλλες για την ύπαρξη ενός μη θεατρικού κοινού και το απέδιδα κυρίως στην παντελή έλλειψη καλλιτεχνικής μύησης στην εκπαίδευσή μας. Στα χρόνια όπου διορίζονταν ο καθηγητής Μουσικής και Ζωγραφικής ήταν αποδιοπομπαίοι τράγοι κυρίως από τους συναδέλφους τους.
Θυμάμαι στα μαθητικά μου χρόνια να διαδέχεται τον καθηγητή Ζωγραφικής ο μαθηματικός ή ο φυσικός και να λένε ειρωνικά «ζωγραφίσατε μηλαράκια;» ή «τέλειωσε η παιδική χαρά, άντε τώρα να σοβαρευτούμε».
Αν τολμούσε ο καθηγητής Μουσικής να φέρει πικάπ και να θελήσει να διδάξει κλασικούς (Μπετόβεν, Σούμπερτ) μέσω της δισκογραφίας, χτυπούσε την πόρτα ο επιστάτης και μετέφερε την εντολή του διευθυντή να μην ενοχλούμε με μουσικές τους καθηγητές που κάνανε μάθημα στις διπλανές αίθουσες.
Τον μουσικό και τον ζωγράφο τους χρησιμοποιούσαν μόνο ως μαέστρο χορωδίας ή ζωγράφο σκηνικών στις σχολικές γιορτές όπου έκανε το σχολείο δημόσιες σχέσεις καλώντας νομάρχη, δήμαρχο, διοίκηση Χωροφυλακής, αρχιμανδρίτη και δασάρχη!
Είκοσι χρόνια διαθέτουμε πλέον πέντε θεατρολογικά πανεπιστημιακά τμήματα, έχουν πάρει πτυχίο πάνω από χίλιοι θεατρολόγοι και κανένας θεατρολόγος δεν διορίζεται στο Δημόσιο, εκτός από κάποια ιδιωτικά ή με πρωτοβουλία θεατρόφιλων συλλόγων γονέων.
Οι έλληνες μαθητές αποφοιτούν από το λύκειο χωρίς μια στοιχειώδη μύηση στις τέχνες και στη λογοτεχνία. Δεν φτάνει ένας νέος 18 χρονών να ξέρει δευτοροβάθμιες εξισώσεις, οξιδοαναγωγή, αλγόριθμους, υποθετικούς λόγους και τα άμφια του αρχιμανδρίτη. Ολα αυτά αν δεν γίνει ειδικός θα τα ξεχάσει.
Αλλά μια ζωή να κυκλοφορεί ανάμεσα σε βιβλία, εκθέσεις, δίσκους, παραστάσεις, πλάνα κινηματογράφου και ντοκιμαντέρ τηλεόρασης. Ανίδεος, απαίδευτος, ανίκανος να καταλάβει, να διεισδύσει, να κρίνει, να απορρίψει. Θα γίνει καταναλωτής φτηνής ροζ λογοτεχνίας, ελαφρού θεάματος, σκάρτης μουσικής και φτηνού κινηματογράφου. Θα χάφτει σίριαλ και θα εκστασιάζεται μπροστά στα ψώνια των διαγωνισμών και θα καυχιέται πως τα ψήφισε όταν αργότερα θα κάνουν και καριέρα στα αναψυκτήρια ανά την επικράτεια.
Υπάρχει και αυτή η κρίση, αθεράπευτη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου