Καθώς κάθοµαι µπροστά στο κοµπιούτερ µου, λίγες ώρες µετά τον µεγάλο σεισµό που έπληξε την Ιαπωνία, το κινητό µου βγάζει έναν χαρακτηριστικό ήχο - σηµάδι ότι η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία εξέδωσε προειδοποίηση ότι επίκειται ισχυρός µετασεισµός στην περιοχή του Τόκιο. Ευτυχώς είχα προλάβει να επιστρέψω στο διαµέρισµά µου και καθόµουν µαζί µε τον 12χρονο γιο µου στο σαλόνι. ∆εν µπορούσαµε να κάνουµε τίποτε άλλο από το ναπεριµένουµε το χτύπηµα της µητέρας φύσης. Ο συγκεκριµένος µετασεισµόςδεν ήταν πολύ δυνατός, όµως η πόλη δονήθηκε πολλές φορές εκείνο το βράδυ και εµείς προσευχόµασταν η κατάσταση να µην επιδεινωθεί.
Τίποτα δεν µπορεί να βάλει τον άνθρωπο στη θέση του όπως µια φυσική καταστροφή. Ο σεισµός της Παρασκευής µάς θύµισε ότι, όταν περιµένεις το Μεγάλο Χτύπηµα, κάποια στιγµή θα έρθει. Η χώρα µας είναι πολύ σεισµογενής και όλοι ξέρουµε τι πρέπει να κάνουµε µόλις αισθανθούµε την κίνηση της γης: τρυπώνουµε κάτω από ένα γραφείο ή βγαίνουµε έξω. Κλείνουµε το γκάζι και πάντα κρατάµε σε ένα σηµείο του σπιτιού τρόφιµα, νερό, φακούς και κράνη.
Οταν όµως έχουν περάσει χρόνια χωρίς κάποιον καταστροφικό σεισµό, γινόµαστε σιγά σιγά αδιάφοροι. Είµαι σίγουρη ότι κάπου έχω ένα κουτί µε είδη πρώτων βοηθειών, αλλά δεν θυµάµαι πού. Ο τελευταίος µεγάλος σεισµός στην Ιαπωνία ήταν στην Κόµπε το 1995 µε 6.000 θύµατα και στο Τόκιο ήταν το 1923. Η επιστροφή µου στην πραγµατικότητα ήρθε καθώς επέστρεφα σπίτι µε το τρένο. Ο µηχανοδηγός µάς ανακοίνωσε από τα µεγάφωνα ότι θα φρενάρει απότοµα και λίγα δευτερόλεπτα µετά σταµατήσαµε. Η πρώτη µου σκέψη ήταν ότι κάποιος πήδηξε στις ράγες, κάτι συνηθισµένο σε µια χώρα µε τόσο υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών. Τότε αισθάνθηκα το τρένο να κουνιέται µπρος - πίσω και µε όλο και µεγαλύτερη ένταση και µετά δεξιά κι αριστερά σε σηµείο που νοµίζαµε ότι θα ανατραπούν τα βαγόνια. Εξω έβλεπα τις κολόνες του ηλεκτρικού ρεύµατος να κινούνται κι αυτές. Οι επιβάτες παραµέναµε ήρεµοι. Αποβιβαστήκαµε στον επόµενο σταθµό και µετά το σύστηµα των σιδηροδρόµων έκλεισε.
Ξεκίνησα µια πορεία µιάµισης ώρας για το σπίτι µου. Ο κόσµος συγκεντρωνότανστους δρόµους, όλοι µε ένα κινητό στο χέρι, παρότι τα δίκτυα είχαν καταρρεύσει. Περπατούσα γρήγορα γιατί βιαζόµουν να πάω στο σχολείο του γιου µου και να τον πάρω. Σε λίγα λεπτά αισθάνθηκα και πάλι τη γη να κινείται κάτω από τα πόδια µου. Σταµατήσαµε όλοι να περπατάµε, ενώ οι λάµπες του δρόµου κινούνταν έντονα. Συνέχισα να περπατάω και να σταµατάω παρατηρώντας τις βιτρίνες των καταστηµάτων για να διαπιστώσω τι ζηµιές είχαν υποστεί – λίγες, ήταν η αλήθεια, εκτός από τις κάβες όπου όλα τα µπουκάλια είχαν σπάσει πέφτοντας. Κατάλαβα ότι τα πράγµατα ήταν πολύ άσχηµα όταν σε µια οθόνη τηλεόρασης σε ένα γραφείο είδα όλο τον χάρτη της Ιαπωνίας να αναβοσβήνει, γεγονός που σήµαινε προειδοποίηση για τσουνάµι. Οι σκέψεις µου επιταχύνθηκαν όπως και το βήµα µου: Θα άντεχαν οι πυρηνικοί σταθµοί; Ηµουν σίγουρη ότι δεν θα γίνονταν λεηλασίες, διότι ποτέ δεν έχω αισθανθεί στη χώρα µας να υπάρχει τόσο µεγάλος θυµός ώστε να εκραγεί σε στιγµές χάους. Τι γίνεται το χρυσόψαρό µας; Μήπως έπεσε από τη γυάλα του;
Οι ζηµιές στο σπίτι ήταν µικρές και το χρυσόψαρο ασφαλές. ∆ιάφορα αντικείµενα είχαν πέσει στο πάτωµα, αλλά άρπαξα το ποδήλατο και έσπευσα στο σχολείο του µικρού. Εκατοντάδες άνθρωποι στεκόντουσαν στον σταθµό του τρένου και αναρωτιόντουσαν πώς θα φθάσουν σπίτι – άλλοι αναζητούσαν ταξί. Σκεφτόµουν ότι εκείνο το βράδυ εγώ και ο γιος µου θα δενόµαστε πολύ από τον φόβο στο σπίτι. Οταν όµως µου τον έφερε η δασκάλα, εκείνος έδειξε απογοητευµένος:
«Γιατί ήρθες; Ηθελα να περάσω τη νύχτα στο σχολείο», µου είπε. Τα παιδιά κυκλοφορούσαν στις τάξεις κρατώντας καινούργιες κουβέρτες, παρακολουθούσαν DVD και έτρωγαν µπισκότα «έκτακτης ανάγκης». Περάσαµε το βράδυ παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην τηλεόραση. Είδαµε το τσουνάµι να καταπίνει ολόκληρες πόλεις, σπίτια να καταρρέουν και τις µεγάλες κόκκινες φλόγες να υψώνονται στον σκοτεινό ουρανό. Ο γιος µου απρόθυµα παραδέχθηκε: «Τελικά, µάλλον είναι καλύτερα να είναι κανείς στο σπίτι του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου