Χώρα ομήρων

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Χθες, το πανελλήνιο έζησε άλλη μια φορά το γνωστό θέατρο του παραλόγου υπό τον τίτλο «Ομηροι κρατούν όμηρο, σε όμηρη χώρα». Τόπος της παράστασης, ο Ιερός Βράχος της Ακροπόλεως. Σκηνοθέτης, η Ελληνική Δημοκρατία. Σκηνές από το έργο κυκλοφόρησαν, ως φωτοτηλεοπτικά στιγμιότυπα, ανά την υφήλιο, με διαπληκτισμούς, σωματικές απωθήσεις, ρίψεις δακρυγόνων, αδέσποτους σκύλους, αστυνομικούς να ξηλώνουν φράχτες για να απελευθερώσουν το διασημότερο μνημείο της Δύσεως κ.ά. Υπερπαραγωγή.

Πρωταγωνιστές εμφανείς, οι απλήρωτοι και μετέωροι και έξαλλοι αρχαιοφύλακες, υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτισμού, συμβασιούχοι πολλών ταχυτήτων. Συμβασιούχοι: εφεύρεση του ελληνικού Δημοσίου για να καλύπτει με προσωρινό τρόπο μόνιμες ανάγκες. Αυτοί είναι οι «όμηροι» που πρωταγωνιστούν στο προειρηθέν έργο. Ομηροι του κράτους τους, της δημοκρατίας τους, της πατρίδας τους. Ομηροι επί έτη, με υποσχέσεις για μονιμοποίηση, με παρατάσεις συμβάσεων, με οφειλές δεδουλευμένων επί μήνες. Ομηροι ενός κράτους κουτοπόνηρου και μιας διοίκησης εκμαυλίζουσας, όμηροι μιας σχέσης αμοιβαίας εξαχρείωσης.

Αυτοί οι όμηροι, μαθημένοι να διεκδικούν το δίκιο και το άδικο με κάθε τρόπο, δίκαιο και άδικο, νόμιμο και έκνομο, αντιμετωπίζουν πλέον τον πονηρό εργοδότη-θύτη μόνο με οργή, τυφλά, έκνομα. Για να διεκδικήσουν ικανοποίηση των δίκαιων ή υπερβολικών αιτημάτων τους, καταφεύγουν σε ενέργειες όχι μόνο έκνομες, αλλά και παράλογες, την εξής μία: κλείνουν την Ακρόπολη. Θέτουν σε ομηρία τα μνημεία.

Για να πιέσουν το κράτος, τιμωρούν τα μνημεία, τα οποία ετάχθησαν επαγγελματικώς να φυλάσσουν, τιμωρούν τους επισκέπτες που σπεύδουν από κάθε γωνιά της Γης, τιμωρούν εντέλει τη χώρα, τους εαυτούς τους. 

Διότι το κράτος, ανάλγητο και πονηρό, δεν ιδρώνει: ενώπιον της καταισχύνης, ενώπιον της φυλακισμένης Ακροπόλεως, της ομήρου, ενώπιον του αδιεξόδου που το ίδιο προκάλεσε, χρησιμοποιεί βία: η Δημοκρατία πλήττει τα τέκνα της για να προφυλάξει τα μνημεία της.

Παράλογο; Ναι, ασφαλώς. Και αποκαρδιωτικό και θλιβερό και ντροπιαστικό. Για την Ελληνική Δημοκρατία του 21ου αιώνα, για τους Ελληνες, για το κράτος τους και τη διοίκησή τους, που δεν μπορούν και δεν θέλουν να κρατήσουν τα μνημεία ανοιχτά και επισκέψιμα. Για τη διοίκηση ορισμένως: βουλευτές και υπουργοί, αρμόδιοι και υπεύθυνοι γι’ αυτή την αθλιότητα, το μόνο που έχουν να πουν, και το είπαν πάλι χθες, είναι ότι με αυτές τις ακραίες ενέργειες πλήττεται η εικόνα του τουρισμού και η ανάπτυξη εν γένει. Και τι πράττουν; Τίποτε, απλώς συντηρούν την ομηρία...

Ανθρωποι, μνημεία, σκέψη, φρόνημα, σε ομηρία. Ομηροι των εαυτών μας.