Πού πήγε το «εµείς»;

Της Κατερίνας Βουτσινά

Εχει συµβεί στον καθέναν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πρώτα απορείς, µετά εκνευρίζεσαι και στο τέλος γίνεσαι κυνικός. Τετριµµένο παράδειγµα: πρωινή αναµονή έξω από τις πόρτες ασφαλείας µιας τράπεζας. Ηλικιωµένος µε πλαστική σακούλα από σούπερ µάρκετ στην οποία µεταφέρει το βιβλιάριό του µε προσπερνά και στριµώχνεται δήθεν τυχαία µπροστά µου στην ουρά. Είναι να απορείς, αλλά το παραβλέπω. Οταν όµως ο ίδιος κύριος τσατίζεται µε τον εξίσου ηλικιωµένο µπροστινό του, επειδή ο δεύτερος καθυστερεί να πατήσει το σωστό κουµπί για να περάσει µέσα στην τράπεζα, τότε δεν είναι να απορείς. Είναι να θυµώνεις. 

Γιατί ο δικός του χρόνος να είναι πολυτιµότερος από όλων των υπολοίπων πίσω του; 

Αλλο παράδειγµα; Ο γείτονας που προσπερνά καθηµερινά χωρίς καληµέρα, κοιτάζοντας από την άλλη ή ο ταξιτζής που στρογγυλοποιεί την ελάχιστη διαδροµή στα 3 αντί για 3,10 ευρώ για να µη σου δώσει απόδειξη. Και η λίστα δεν έχει τέλος. 

Η εξίσωση στα παραπάνω προβλήµατα παντού ίδια: Το δικό µου ενάντια στο δικό σου, ο δικός µου χρόνος, η δική µου τσέπη, η δική µου άνεση, η δική µου διάθεση να σου πω καληµέρα.

Τα δικά µου παιδιά, η δική µου δουλειά, η δική µου οικονοµική κρίση, το δικό µου δικαίωµα να κλέψω την Εφορία.

Οι κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις πολλές. Τις συζητούν, άλλωστε, στα «παράθυρα» εδώ και καιρό. Η λύση; Ο καθένας µας ξεχωριστά. Αντί να µιµούµαστε µε τον κυνισµό µας τη συµπεριφορά όσων µάς εκνεύρισαν και καταπίεσαν το δικό µας εγώ, θα έπρεπε να σκεφτούµε τι θα ήταν καλύτερο για όλους. Ακόµα και αν αυτό είναι µια απόδειξη, η παραχώρηση µιας θέσης στην ουρά ή µια καληµέρα. Ακόµη αναρωτιέστε γιατί το «εµείς» στους πολιτικούς λόγους ακούγεται τόσο ψεύτικο;