Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΣΕΦΕΡΟΥ O μήνας έχει 28 (ενώ 'εννιά' έχει κάθε μέρα για τους πολιτικούς μας, χα, χα), κι εμείς από συνήθεια θα “γιορτάσουμε” για μια ακόμη φορά το “ΟΧΙ”. Οι ρεπόρτερ θα βγουν στο δρόμο με τα μαρκούτσια για να ρωτήσουν μαθητές τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, και τα παιδιά, που ξέρουν όλα τα ονόματα ποδοσφαιριστών απέξω κι ανακατωτά, θα τους απαντήσουν ένα σωρό ανοησίες. Στη συνέχεια οι ανοησίες αυτές θ’ ανακοινωθούν δίκην χαβαλέ στο τηλεοπτικό κοινό από τη μικρή οθόνη, κι όλοι μαζί θα διασκεδάσουμε, όπως είναι το έθιμο, με τα χάλια μας.
Εκείνο, βέβαια, για το οποίο οι μαθητές έχουν πιο άγρια μεσάνυχτα είναι το ποιος διάολο είπε το “ΟΧΙ”.
Εκείνο, βέβαια, για το οποίο οι μαθητές έχουν πιο άγρια μεσάνυχτα είναι το ποιος διάολο είπε το “ΟΧΙ”.
Αυτό είναι επτασφράγιστο μυστικό για να μην προσβληθεί η “δημοκρατία” μας και γίνει καμιά ανεπιθύμητη σύγκριση με τους χαραμοταϊσμένους πολιτικούς ηγετίσκους μας.
Πω, πω, ανατριχιάζω! Ωστόσο, οι πιο διαβασμένοι από τους ερωτώμενους θα απαντήσουν, “ο λαός”, διότι αυτά τους λένε οι φαρισαίοι και υποκριτές. Και να φανταστείτε το 1940 δεν υπήρχε τηλεόραση για δημοσκοπήσεις, προπαγάνδα, πλύση εγκεφάλου και συντονισμό… Πάντως, δεν είναι η μοναδική φορά που οι “προοδευτικοί” Έλληνες φτύνουν την ιστορία τους.
Στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό ο (αμελέτητος) Ιωάννης Μεταξάς – χτύπα ξύλο – τόνιζε:
"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών."
Δυστυχώς, όμως, το μεγάλο "ΟΧΙ" του 1940, που σύμφωνα με τη “δημοκρατική” εκδοχή της ιστορίας δεν το είπε ο Μεταξάς στο λαό αλλά το επέβαλε ο λαός στο Μεταξά, ακυρώθηκε στη συνέχεια με το "ΝΑΙ" στην επάρατη αδελφοσφαγή που είπε ο ίδιος ο ηρωικός λαός μας, απαντώντας “ΝΑΙ” στις αντιμαχόμενες εξωτερικές δυνάμεις που προωθούσαν τα δικά τους κυριαρχικά σχέδια στη χώρα μας. Ευτυχώς για τον (αμελέτητο) δικτάτορα, είχε πεθάνει στις 29 Ιανουαρίου του 1941, γιατί αλλιώς οι “δημοκράτες” θα του φόρτωναν και τις ευθύνες για τον αιματηρό εμφύλιο του 1944-49.
Ωστόσο, μέχρι τις μέρες μας, ο λαός συνεχίζει ποικιλοτρόπως να ακυρώνει το ηρωικό “ΟΧΙ” του 1940, παρόλο που το οικειοποιείται ως εντελώς δικό του... Βλέπετε, για να λειτουργήσει η κομματοκρατία, την οποία λιβανίζουμε ως θεά, χρειάζεται το μίσος, το διχασμό και τις πλατείες “Κλαυθμώνος”, ενώ τον πικρό καρπό της “δημοκρατίας” που απολαμβάνουμε τον γευόμαστε καθημερινά και μοιρολογάμε χωρίς τέλος για το τι μας βρήκε…
Τώρα, το παραμύθι ότι το μεγάλο "ΟΧΙ" το είπε ο λαός και όχι ο δικτάτορας Μεταξάς μου δημιουργεί την απορία: γιατί τις τελευταίες δεκαετίες ο ίδιος ηρωικός λαός λέει συνεχώς "ΝΑΙ" σ' εκείνους που τον ταπεινώνουν και τον καταδυναστεύουν οδηγώντας τη χώρα του στον απόλυτο εξευτελισμό, την αθλιότητα και τη χρεοκοπία;
Στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό ο (αμελέτητος) Ιωάννης Μεταξάς – χτύπα ξύλο – τόνιζε:
"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών."
Δυστυχώς, όμως, το μεγάλο "ΟΧΙ" του 1940, που σύμφωνα με τη “δημοκρατική” εκδοχή της ιστορίας δεν το είπε ο Μεταξάς στο λαό αλλά το επέβαλε ο λαός στο Μεταξά, ακυρώθηκε στη συνέχεια με το "ΝΑΙ" στην επάρατη αδελφοσφαγή που είπε ο ίδιος ο ηρωικός λαός μας, απαντώντας “ΝΑΙ” στις αντιμαχόμενες εξωτερικές δυνάμεις που προωθούσαν τα δικά τους κυριαρχικά σχέδια στη χώρα μας. Ευτυχώς για τον (αμελέτητο) δικτάτορα, είχε πεθάνει στις 29 Ιανουαρίου του 1941, γιατί αλλιώς οι “δημοκράτες” θα του φόρτωναν και τις ευθύνες για τον αιματηρό εμφύλιο του 1944-49.
Ωστόσο, μέχρι τις μέρες μας, ο λαός συνεχίζει ποικιλοτρόπως να ακυρώνει το ηρωικό “ΟΧΙ” του 1940, παρόλο που το οικειοποιείται ως εντελώς δικό του... Βλέπετε, για να λειτουργήσει η κομματοκρατία, την οποία λιβανίζουμε ως θεά, χρειάζεται το μίσος, το διχασμό και τις πλατείες “Κλαυθμώνος”, ενώ τον πικρό καρπό της “δημοκρατίας” που απολαμβάνουμε τον γευόμαστε καθημερινά και μοιρολογάμε χωρίς τέλος για το τι μας βρήκε…
Τώρα, το παραμύθι ότι το μεγάλο "ΟΧΙ" το είπε ο λαός και όχι ο δικτάτορας Μεταξάς μου δημιουργεί την απορία: γιατί τις τελευταίες δεκαετίες ο ίδιος ηρωικός λαός λέει συνεχώς "ΝΑΙ" σ' εκείνους που τον ταπεινώνουν και τον καταδυναστεύουν οδηγώντας τη χώρα του στον απόλυτο εξευτελισμό, την αθλιότητα και τη χρεοκοπία;
Αναρωτιέμαι, πώς εκφυλίστηκαν τόσο οι απόγονοι των υπερήφανων ηρώων του “ΟΧΙ” του 1940, που έχυσαν το αίμα τους για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη;
"Φταίνε οι πολιτικοί ηγέτες μας", θ’ απαντήσει ο δημοκράτης και φασιστοθάφτης.
"Φταίνε οι πολιτικοί ηγέτες μας", θ’ απαντήσει ο δημοκράτης και φασιστοθάφτης.
“Και τι σημασία έχουν οι ηγέτες;”, ρωτάω εγώ η αφελής.
Ας κάνει μόνος του κουμάντο ο λαός, όπως ενήργησε και το 1940, απαντώντας “OXI” στα σχέδια της φασιστικής Ιταλίας του Μουσσολίνι, χωρίς εντολή άνωθεν! Αυτό δεν πιστεύουν οι “προοδευτικοί” δημοκράτες; Άλλωστε αυτό βροντοφωνάζουν με μολότοφ και οι αντιεξουσιαστές, ότι δηλαδή οι λαοί δε χρειάζονται ηγέτες για καθοδήγηση!
Λοιπόν, για να ανακεφαλαιώνουμε, έχουμε και λέμε: Το 1940 το "ΟΧΙ" δεν το είπε μόνο ο Ιωάννης Μεταξάς. Το είπε μετά απ' αυτόν ΚΑΙ ο λαός, και κυρίως ο στρατός, όχι μόνο επειδή το ένιωθε – και δεν έχω κανένα λόγο ν’ αμφισβητήσω τον πατριωτισμό των Ελλήνων – αλλά επειδή στις δικτατορίες οι λαοί, θέλουν δε θέλουν, λένε πάντα ό,τι τους διατάσσει ο δικτάτορας να πουν. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός της δικτατορίας: να λέει ο λαός "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" τα κελεύσματα του δικτάτορα.
Το περίεργο είναι ότι σήμερα, χτες, και προχτές που οι πολιτικοί μας ηγετίσκοι, μωροφιλόδοξοι οσφυοκάμπτες, λένε συνεχώς "YES" στους καμουφλαρισμένους “αφέντες του κόσμου”, ο λαός λέει επίσης "YES" στους εκλεγμένους "yes men" του, αν και δεν έχουμε δικτατορία! Κάτι πράγματα! Ο παλιός καλός ηρωισμός φαίνεται πως εξέλιπε από τα κύτταρά μας… Το πώς και γιατί μπορεί να το απαντήσει εύκολα όποιος διαθέτει ακόμη εν λειτουργία κοινό νου.
Δια της εις άτοπον απαγωγής, λοιπόν, το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούμαι, επειδή η αθλιότητα του "YES" των ηγετίσκων μας είναι επαναλαμβανόμενη και ο "περήφανος" λαός δεν τους λέει "ΟΧΙ", είναι ότι μόνο όταν βρεθεί κάποιος σαν τον Με... (Σσστ, πιπέρι!) να πει ξανά το "ΟΧΙ", μπορεί να δούμε άσπρη μέρα. Αλλά πού τέτοια τύχη... Μας προσέχουν τώρα οι εξαποδώ "φίλοι" μας μπας και ξεστρατήσουμε και τους χαλάσουμε τα καταχθόνια κυριαρχικά σχέδια...
Επί τω έργω τώρα παιδιά: αν δεν το έχετε ήδη κάνει, κολλήστε μου την ταμπέλα της "φασίστριας", επειδή τολμάω να ξεστομίσω αυτό που πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες θα έβλεπαν σα σανίδα σωτηρίας, αλλά δεν τολμούν να το αρθρώσουν. (Μόνο στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις το ψιθυρίζουν.) Μάλιστα, κάποιοι αμετανόητοι εθνικιστές – φασίστες του κερατά – ψιθυρίζουν πως αντί της εξυφαινόμενης παγκόσμιας δικτατορίας, που φαίνεται να την αποδεχόμαστε αναντίρρητα σα γνήσιοι ραγιάδες, θα ήταν προτιμότερη μια ντόπια… Η παροιμία δε λέει, «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας ειν’ και μπαλωμένο»;
Σκασμός, ρε! Τι μουρμούρισες ζωντόβολο φασιστόμουτρο; Για τη δικτατορία της κουκούλας που έχει εγκαθιδρυθεί; Α, αυτή είναι στις αρμοδιότητες του αρχάγγελου Μιχαήλ. Ας τον εμπιστευτούμε.
Τι θα έλεγε, άραγε, αν ζούσε ο μεγάλος πατριώτης Μάνος Χατζιδάκις για τη σημερινή πολιτική εξαχρείωση και κοινωνική εξαθλίωση; Ο εθνικός μας μουσικοσυνθέτης συνήθιζε να τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Δείτε ένα προφητικό απόσπασμα από μια συγκλονιστική συνέντευξη του συνθέτη και διανοούμενου Μάνου Χατζιδάκι, που μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό ΤΟΡ-FΜ και δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 9ης Φεβρουαρίου 1989, δηλαδή πριν από 20 χρόνια!
«"Όποια κι αν είναι η δουλειά σου, πρέπει να κατέβεις κάτω και να μιλήσεις. Αυτό είναι υποχρέωση κάθε πολίτου, και ακόμα περισσότερο ενός υπεύθυνου πολίτου, αλλά όχι μέσα από την τέχνη. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να μιλήσει, πάντα την έχει. Αλλά πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει ένα τίμημα. Και εκεί είναι που γίνεται η μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας. Πόσοι είμαστε αποφασισμένοι να πληρώσουμε;
Ζούμε τη μοιραία κατάληξη ενός κόσμου που προετοιμάσθηκε για την εξαφάνισή του. Ο μεταπολεμικός κόσμος, και ιδιαίτερα ο πολιτικός, δεν προετοίμασε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα (για τη χώρα μας), παρά αν γίνει ένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε σαν εθνική οντότητα. Θα μείνουμε σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε, όταν θα έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποια κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποια είναι η υποδομή για να υπάρξουν επιβιώνοντα έστω ένα δύο χαρακτηριστικά της εθνικότητάς μας;"
Στην ερώτηση: "Φρονείτε ότι δεν υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τι θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;" απαντά:
Λοιπόν, για να ανακεφαλαιώνουμε, έχουμε και λέμε: Το 1940 το "ΟΧΙ" δεν το είπε μόνο ο Ιωάννης Μεταξάς. Το είπε μετά απ' αυτόν ΚΑΙ ο λαός, και κυρίως ο στρατός, όχι μόνο επειδή το ένιωθε – και δεν έχω κανένα λόγο ν’ αμφισβητήσω τον πατριωτισμό των Ελλήνων – αλλά επειδή στις δικτατορίες οι λαοί, θέλουν δε θέλουν, λένε πάντα ό,τι τους διατάσσει ο δικτάτορας να πουν. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός της δικτατορίας: να λέει ο λαός "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" τα κελεύσματα του δικτάτορα.
Το περίεργο είναι ότι σήμερα, χτες, και προχτές που οι πολιτικοί μας ηγετίσκοι, μωροφιλόδοξοι οσφυοκάμπτες, λένε συνεχώς "YES" στους καμουφλαρισμένους “αφέντες του κόσμου”, ο λαός λέει επίσης "YES" στους εκλεγμένους "yes men" του, αν και δεν έχουμε δικτατορία! Κάτι πράγματα! Ο παλιός καλός ηρωισμός φαίνεται πως εξέλιπε από τα κύτταρά μας… Το πώς και γιατί μπορεί να το απαντήσει εύκολα όποιος διαθέτει ακόμη εν λειτουργία κοινό νου.
Δια της εις άτοπον απαγωγής, λοιπόν, το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο οδηγούμαι, επειδή η αθλιότητα του "YES" των ηγετίσκων μας είναι επαναλαμβανόμενη και ο "περήφανος" λαός δεν τους λέει "ΟΧΙ", είναι ότι μόνο όταν βρεθεί κάποιος σαν τον Με... (Σσστ, πιπέρι!) να πει ξανά το "ΟΧΙ", μπορεί να δούμε άσπρη μέρα. Αλλά πού τέτοια τύχη... Μας προσέχουν τώρα οι εξαποδώ "φίλοι" μας μπας και ξεστρατήσουμε και τους χαλάσουμε τα καταχθόνια κυριαρχικά σχέδια...
Επί τω έργω τώρα παιδιά: αν δεν το έχετε ήδη κάνει, κολλήστε μου την ταμπέλα της "φασίστριας", επειδή τολμάω να ξεστομίσω αυτό που πολλοί αγανακτισμένοι πολίτες θα έβλεπαν σα σανίδα σωτηρίας, αλλά δεν τολμούν να το αρθρώσουν. (Μόνο στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις το ψιθυρίζουν.) Μάλιστα, κάποιοι αμετανόητοι εθνικιστές – φασίστες του κερατά – ψιθυρίζουν πως αντί της εξυφαινόμενης παγκόσμιας δικτατορίας, που φαίνεται να την αποδεχόμαστε αναντίρρητα σα γνήσιοι ραγιάδες, θα ήταν προτιμότερη μια ντόπια… Η παροιμία δε λέει, «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας ειν’ και μπαλωμένο»;
Σκασμός, ρε! Τι μουρμούρισες ζωντόβολο φασιστόμουτρο; Για τη δικτατορία της κουκούλας που έχει εγκαθιδρυθεί; Α, αυτή είναι στις αρμοδιότητες του αρχάγγελου Μιχαήλ. Ας τον εμπιστευτούμε.
Τι θα έλεγε, άραγε, αν ζούσε ο μεγάλος πατριώτης Μάνος Χατζιδάκις για τη σημερινή πολιτική εξαχρείωση και κοινωνική εξαθλίωση; Ο εθνικός μας μουσικοσυνθέτης συνήθιζε να τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Δείτε ένα προφητικό απόσπασμα από μια συγκλονιστική συνέντευξη του συνθέτη και διανοούμενου Μάνου Χατζιδάκι, που μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό ΤΟΡ-FΜ και δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» της 9ης Φεβρουαρίου 1989, δηλαδή πριν από 20 χρόνια!
«"Όποια κι αν είναι η δουλειά σου, πρέπει να κατέβεις κάτω και να μιλήσεις. Αυτό είναι υποχρέωση κάθε πολίτου, και ακόμα περισσότερο ενός υπεύθυνου πολίτου, αλλά όχι μέσα από την τέχνη. Κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να μιλήσει, πάντα την έχει. Αλλά πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει ένα τίμημα. Και εκεί είναι που γίνεται η μεγάλη μάχη με τον εαυτό μας. Πόσοι είμαστε αποφασισμένοι να πληρώσουμε;
Ζούμε τη μοιραία κατάληξη ενός κόσμου που προετοιμάσθηκε για την εξαφάνισή του. Ο μεταπολεμικός κόσμος, και ιδιαίτερα ο πολιτικός, δεν προετοίμασε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Εγώ δεν έχω καμιά ελπίδα (για τη χώρα μας), παρά αν γίνει ένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε σαν εθνική οντότητα. Θα μείνουμε σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε, όταν θα έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποια κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποια είναι η υποδομή για να υπάρξουν επιβιώνοντα έστω ένα δύο χαρακτηριστικά της εθνικότητάς μας;"
Στην ερώτηση: "Φρονείτε ότι δεν υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τι θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;" απαντά:
"Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνισή μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος. Και μην ξεχνούμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά σαν έθνος ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή μήπως και σωθούμε".» (Πηγή)
ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
Την άποψη της κυρίας Σεφέρου την ασπάζομαι. ΣΥΜΦΩΝΩ μαζί της αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να επισυνάψω και την ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ η οπόια συνοψίζεται στα λεγόμενα του ιστορικού Γ. Κορδάτου. Την παραθέτω και τα συμπεράσματα δικά σας :
«.. Ο Μεταξάς κανένα ΟΧΙ δεν είπε στον Ιταλό πρεσβευτή. Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός και στο αλβανικό μέτωπο και ύστερα στον καιρό της κατοχής με την Εθνική Αντίσταση…Ο Μεταξάς δεν έπαιξε τον ιστορικό ρόλο που καλούσαν οι περιστάσεις να παίξει. Ως την τελευταία στιγμή έλπιζε πως ο Μουσολίνι δεν θα μας επιτίθονταν , γιατί πολλά περίμενε από τον Χίτλερ που τον πίστευε για φίλο και προστάτη της Ελλάδας! Γι ‘ αυτό όταν στις 4 το πρωι της 28 Οκτώβρη 1940 τον ξύπνησε ο Ιταλός Πρεσβευτής Γκράτσι για να του επιδώσει το τελεσίγραφο δεν κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο – έτσι διηγείται ο Γκράτσι που κατά τα άλλα γράφει με πολλή συμπάθεια για το Μεταξά και άρχισε τις φιλοφρονήσεις. Όταν δε διάβασε το τελεσίγραφο ούτε αγρίεψε, ούτε κράτησε την ψυχραιμία του, ούτε βρήκε δύο λέξει από εκείνες που μένουν ιστορικές για να πει για λογαριασμό της Ελλάδας, παρά δάκρυσε..(βλ.(8),σελ.57-58(2)). ¨όταν τελείωσε το διάβασμα του φασιστικού τελεσιγράφου( διηγείται ο ιταλός πρεβευτής Γκράτσι) «κοίταξε κατάματα το Γκράτσι και με συγκινημένη αλλά σταθερή φωνή του είπε στα γαλλικά :ώστε έχω πόλεμο»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου