Αυτός και οι «άλλοι»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Εν όψει των δημοτικών εκλογών, ο πρωθυπουργός αρχικά προέτασσε τον «Καλλικράτη». Θεωρούνταν μια win-win situation, για να το πούμε ελληνικά. Διότι, δεδομένου ότι το αντίπαλον δέος (λέμε τώρα), ο κ. Σαμαράς, ανήγαγε την κάλπη σε ετυμηγορία για την οικονομική πολιτική (ξαναλέμε τώρα) της κυβέρνησης και του Μνημονίου, ο κ. Παπανδρέου διατηρούσε το πλεονέκτημα της διπλής και κατά το δοκούν ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος, όποιο και αν ήταν αυτό: αν το ΠΑΣΟΚ έχανε τις εκλογές, τότε απλώς ο λαός θα καταψήφιζε πρόσωπα και όχι το Μνημόνιο, αν τις κέρδιζε, τότε ο λαός θα αποφαινόταν υπέρ και των δύο. Η δικλίδα ασφαλείας ήταν έτοιμη.

Τι συνέβη και δύο εβδομάδες πριν από την αναμέτρηση ο πρωθυπουργός με την τηλεοπτική συνέντευξή του (λέμε τώρα) απεμπόλησε το συγκριτικό του πλεονέκτημα στην ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος; Διότι τώρα, έτσι που τα έκανε, αν το κόμμα του κερδίσει τις εκλογές, αυτό με τίποτα δεν ερμηνεύεται ως επιβράβευση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης. αντιθέτως, έτσι και τις χάσει, αυτό μόνο ως καταδίκη της πολιτικής του Μνημονίου θα μπορούσε να ερμηνευθεί. 

Προς τι λοιπόν η αυτοκτονική στροφή στην πρωθυπουργική ρητορική; Δεν θυμίζει λίγο την απόδραση του προκατόχου του, μόλις πριν από ένα χρόνο; Στα χάλια που κατάντησε την ελληνική οικονομία ο δικομματισμός, πλέον η ετήσια κυβερνητική θητεία θα φτάσει να λογίζεται κατόρθωμα. Και το «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο» θα καταντήσει να γίνει η κυρίαρχη πολιτική συμπεριφορά.

Δεν απειλεί με εθνικές εκλογές ο πρωθυπουργός προκειμένου να κερδίσει τις δημοτικές. Μάλλον, με πρόσχημα την ήττα στις δημοτικές, ετοιμάζεται να χάσει και τις εθνικές. Μάλλον ετοιμάζεται και εκείνος να την κάνει. Αγρίεψαν τα πράγματα. Αναζητείται το κυβερνητικό σχήμα που θα μας βγάλει από την ΟΝΕ. Και όλοι φροντίζουν να βγάλουν την ουρά τους απ' έξω.

Πέραν, δηλαδή, της κωμικής εικόνας που παρουσιάζει ένας ηγέτης χώρας που λέει στον κόσμο: ψηφίστε τους καλύτερους υποψηφίους, αλλά αν αυτοί δεν ανήκουν στους δικούς μου, τότε εσείς οδηγείτε τον τόπο στην καταστροφή. Λες και ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεν αποτελεί κομμάτι των κατοίκων της, τους οποίους κυβερνά, άρα και των αποφάσεών τους. Λες και είναι από εδώ ο κ. Παπανδρέου και από εκεί όλοι εμείς. Οι «άλλοι». Λες και κατέβηκε από το πουθενά και αν δεν συμμορφωθούμε με τις απαιτήσεις του, τότε το κρίμα θα είναι στο λαιμό μας.

Αυτό το σύνδρομο αποξένωσης του πρωθυπουργού απαντά συχνά στη συμπεριφορά του. Παιδί της ομογένειας, δεν δίστασε να βαυκαλιστεί κατά τρόπο επιεικώς άκομψο, λέγοντας ότι σε δύσκολους καιρούς, μυξιάρικο αγόρι ακόμα, ένιωσε την κάννη του περιστρόφου στον λαιμό του. Λες και εμείς οι υπόλοιποι, οι «άλλοι», καλοπερνάγαμε.δεν δίστασε σε αποστροφή της συνέντευξής του να δηλώσει ανερυθρίαστα ότι τελευταίως τα πράγματα πάνε καλύτερα στη χώρα μας, και αν εμείς δεν το έχουμε καταλάβει είναι επειδή ζούμε εδώ, ενώ ο ίδιος το νιώθει και το αντιλαμβάνεται όποτε βρίσκεται στο εξωτερικό. Δεν μένει λοιπόν παρά να πάμε και εμείς, «οι άλλοι», έξω, για να αισθανθούμε ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα μέσα. (Ετσι κι αλλιώς ένα δεύτερο κύμα οικονομικής μετανάστευσης έχει ήδη ξεκινήσει.) Παιδί της ομογένειας και

Η αποστασιοποίηση του κ. Παπανδρέου από τη μητέρα πατρίδα δεν φαίνεται βέβαια στα πολλά ταξίδια του ούτε στα ανυπόφορα ελληνικά του. Θα ήταν φτηνό και μικρόψυχο να του καταλογίσουμε κάτι τέτοιο. Φαίνεται όμως στον τρόπο που δικαιολογείται για τις συχνές επισκέψεις του στην αλλοδαπή, λέγοντας ότι τα προβλήματα της Ελλάδας είναι έξω, γι' αυτό και ο ίδιος επιλέγει να βρίσκεται συχνά εκεί. Τα προβλήματα όμως της Ελλάδας είναι μέσα, ίσως γι' αυτό και ο ίδιος προτιμά να περνά τον περισσότερο καιρό του αλλού.

Και το αποκορύφωμα της πρωθυπουργικής αλλοτρίωσης: στο μήνυμά του για την 28η, ο κ. Παπανδρέου επισημαίνει: «Και σήμερα δίνουμε μια μάχη, από την οποία δεν προσπαθήσαμε να δραπετεύσουμε. Την δίνουμε με ευθύνη, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μαζί με τον ελληνικό λαό». Τιμή του που μας συμπεριέλαβε.