Μετατρέποντας το όνειδος σε υψηλή τέχνη

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Οταν η πολιτική τάξη αποσαθρώνει το σώµα της δηµοκρατίας.

Προ των εκλογών τα πολιτικά κόµµατα δεν θέλησαν να µας πουν την αλήθεια. Κι εµείς δεν θέλαµε να την ακούσουµε. Ολα τους γνώριζαν ότι το έλλειµµα ήταν τόσο παραπάνω, που µας απειλούσε µε αφανισµό. Κι αυτοί συνέχισαν τα ψέµατά τους (σκέφτηκα πολύ πριν χρησιµοποιήσω αυτήν τη σκληρή λέξη, αλλά στάθηκε αδύνατο να βρω άλλη πιο κατάλληλη). Ο Πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί πως δεν θα έκοβε τα οικογενειακά επιδόµατα, τα δωρεάν εισιτήρια στα λεωφορεία και τα επιδόµατα θέρµανσης για τους ηλικιωµένους. Το οικογενειακό επίδοµα δεν υπάρχει πια και σύντοµα θα χαθούν και τα άλλα. Ο Πρωθυπουργός είχε πει πως δεν σκόπευε να αυξήσει τον φόρο προστιθέµενης αξίας. Και πριν καλά καλά περάσει το κατώφλι του πρωθυπουργικού µεγάρου, ανακοίνωσε την αύξησή του. Ναι, όλοι οι πολιτικοί αθετούν τις υποσχέσεις τους, µα τούτοι εδώ έχουν αναβιβάσει το όνειδος σε υψηλή τέχνη.

Δεν θα υπάρξουν περιττές και διαλυτικές µεταρρυθµίσεις στην υγεία, έλεγε επίσηµα ο Πρωθυπουργός πριν από τις εκλογές. Και µετά υπέβαλε το σύστηµα υγείας στην πιο ριζική εκθεµελίωση που έχει γνωρίσει εδώ και δεκαετίες. Αραγε τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί παράγοντες αν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση; Θα κατηγορούσαν την κυβέρνηση πως παγιδεύει τη µελλοντική γενιά στα δίχτυα του χρέους. Θα καυτηρίαζαν την ουσιαστική κατάργηση της δηµόσιας ανώτατης παιδείας. Θα ξεσηκώνονταν για το ξεπούληµα των πανεπιστηµίων στους ιδιώτες. Οχι πως η σηµερινή αξιωµατική αντιπολίτευση είναι καλύτερη.

Οταν ήταν στην κυβέρνηση, είχε κάνει τα ίδια και χειρότερα, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις της.

Οι Αθηναίοι όταν επινόησαν τη δηµοκρατία, ασφαλώς δεν περίµεναν ότι κάποτε πολιτικοί θα έφταναν στην κατάντια να ψεύδονται στους ψηφοφόρους τους, να τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν, να τους µοιράζουν υποσχέσεις ξέροντας ότι δεν θα τις τηρήσουν ποτέ. Οµως, ο Πλάτων σίγουρα το περίµενε. Γι αυτό πρότεινε µια ήπια δικτατορία των αρίστων. Επειδή πίστευε πως η δηµοκρατία θα οδηγούσε σε κυβερνήσεις δηµαγωγών, λαοπλάνων και τσαρλατάνων. Οι δηµοκράτες πέρασαν τους τελευταίους αιώνες προσπαθώντας να αποδείξουν ότι ο Πλάτων είχε άδικο. Και τα κατάφεραν αρκετά καλά (αν εξαιρέσουµε κάτι Χίτλερ). Οµως, σήµερα, κάτι έχει σαπίσει στο ηθικό σώµα της δηµοκρατίας. Και µας έχει αφήσει µε µια κάστα επαγγελµατιών πολιτικών που θεωρούν τον δηµόσιο βίο ως ευκαιρία για καριέρα και που δεν δεσµεύονται ούτε από πεποιθήσεις ούτε από φιλοσοφία. Γι αυτούς, όλα είναι αναλώσιµα και προσωρινά.

Υστερόγραφο

Να διευκρινίσουµε εδώ πως όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά σκέψεις του βρετανού αρθρογράφου Ιαν Μακουίρτερ, όπως αυτές διατυπώθηκαν στην εφηµερίδα «Χέραλντ» της Σκωτίας. Και αφορούν αποκλειστικά τη Βρετανία του Κάµερον. Οµως, η οικονοµική κρίση έχει τόσο πολύ (δια)φθείρει την καθεστωτική πολιτική, που θα µπορούσαν κάλλιστα να αφορούν και τη Γαλλία του Σαρκοζί, την Ισπανία του Θαπατέρο, την Πορτογαλία του Σόκρατες, την Ιταλία του Μπερλουσκόνι κ.λπ. Τυχαίο; Δεν νοµίζω.