Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Μιλώντας από το βήμα της Βουλής, την περασμένη Πέμπτη, ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, αναφέρθηκε στο ζήτημα του πρόσθετου κόστους λειτουργίας του ΕΣΥ, λόγω της παρεχόμενης περίθαλψης σε παράνομους μετανάστες.
Είπε ότι από τις δαπάνες των νοσοκομείων για το 2010, συνολικού ύψους 2,6 δισ. ευρώ, τα 400 εκατομμύρια «είναι αγνώστου προελεύσεως. Δεν μπορεί το σύστημα να πει από πού ακριβώς προέρχεται αυτό το έλλειμμα». Εξήγησε όμως ότι αυτοί για τους οποίους το Δημόσιο διαθέτει ετησίως τουλάχιστον 150 εκατομμύρια από αυτά τα 400 «είναι οι αλλοδαποί. Οχι αυτοί που βρίσκονται νομίμως στη χώρα, γιατί αυτοί είναι ασφαλισμένοι και οι υπέρ αυτών δαπάνες είναι στα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αυτοί που δεν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα και καταφεύγουν στο σύστημα υγείας διά των εφημεριών και νοσηλεύονται επί πολλές ημέρες. Τους δίδεται φαρμακευτική περίθαλψη χωρίς να πληρώνουν ευρώ».
Ο υπουργός δεν είπε το παραμικρό όσον αφορά τις προθέσεις του για τη δαπάνη των 150 εκατομμυρίων υπέρ των παρανόμων μεταναστών.
Παρ’ όλα αυτά, την επομένη, οι συνήθεις κεκράκτες της Αριστεράς επιτέθηκαν στον ανάλγητο, νεοφιλελεύθερο Λοβέρδο, καταγγέλλοντας ότι και μόνον το γεγονός της επισήμανσης του συγκεκριμένου στοιχείου συνιστά ομολογία των κρυφών προθέσεών του να απαγορεύσει τη δωρεάν πρόσβαση των παρανόμων μεταναστών στο ΕΣΥ. (Στάση απολύτως συνεπής με την πάγια στρατηγική της Αριστεράς για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, μέσω της οποίας θα ανοίξει ο δρόμος για τον σοσιαλισμό...)
Προσωπικώς, δεν είμαι σε θέση να διαβάζω τις μύχιες σκέψεις του Λοβέρδου, εντούτοις είμαι βέβαιος ότι, πρώτον, είναι απαραίτητο η δαπάνη αυτή να κοπεί και, δεύτερον, ότι συγχρόνως τίθεται ένα πολύ δύσκολο ανθρωπιστικό πρόβλημα.
Μπροστά σε αυτό το δίλημμα, η επιλογή μου μένει μετέωρη. Από μακριά, εύκολα υποστηρίζω τον μηδενισμό της δαπάνης. Αν όμως βρεθώ στη θέση εκείνου που βλέπει το πρόσωπο του αρρώστου στον οποίο πρέπει να αρνηθεί τις ιατρικές υπηρεσίες, ξέρω ότι εγώ δεν μπορώ να το κάνω...
Προσέξτε όμως ένα ζήτημα, το οποίο εκ πρώτης όψεως δείχνει τελείως διάφορο του προηγουμένου, ενώ δεν είναι καθόλου. Μεταξύ 16 Σεπτεμβρίου και 6 Οκτωβρίου, οι ειδικευόμενοι γιατροί στο 1ο Νοσοκομείο ΙΚΑ Πεντέλης έκαναν «επίσχεση εργασίας». Αρνήθηκαν, δηλαδή, να προσφέρουν τις ιατρικές υπηρεσίες τους, επειδή ένα γραφειοκρατικό πρόβλημα εμπόδιζε τη διοίκηση του νοσοκομείου να τους καταβάλει τις εφημερίες του Ιανουαρίου. Εντυσαν τα αιτήματά τους με την εύηχη αριστερή επιχειρηματολογία και έμειναν επί τρεις εβδομάδες σπίτι τους, αρνούμενοι να παράσχουν τις υπηρεσίες τους στους ασθενείς. Οταν μάλιστα επέστρεψαν, αφού είχε διευθετηθεί το θέμα τους, ζήτησαν να τους καταβληθούν και οι εφημερίες του διαστήματος κατά το οποίο απουσίαζαν! (Ωραίοι τύποι;)
Ας μην παρεξηγηθώ: Δεν λέω ότι οι άνθρωποι που έκαναν την επίσχεση εργασίας είναι οι ίδιοι με εκείνους οι οποίοι εξεγείρονται με την ιδέα (έστω και αν υπάρχει μόνο στο κεφάλι τους...) ότι το κράτος θα στερήσει την στοιχειώδη περίθαλψη από τους παράνομους μετανάστες. Ομως, η ιδεολογία που υιοθετεί και την μία και την άλλη στάση είναι η ίδια. Και αναρωτιέμαι πόσο είναι συμβατές –λογικά αλλά και ηθικά– οι δύο αυτές στάσεις. (Φοβάμαι όμως ότι, εν τέλει, το ζήτημα υπερβαίνει τις πολιτικές ιδεολογίες. Είναι καθαρά ζήτημα ανθρώπινης βλακείας και τίποτε περισσότερο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου