Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ
Τις μέρες αυτές επισκέπτομαι συχνά ένα νοσοκομείο. Μη χαίρεστε θρησκευόμενα πατριωτάκια, οι κατάρες που μου στέλνετε δεν έπιασαν τόπο. Επισκέπτομαι συγγενικό πρόσωπο.
Το εν λόγω πρόσωπο είχε την ευχέρεια να πληρώσει μόλις δύο χιλιάρικα για μία επέμβαση, να προμηθεύεται εξοπλισμό από την αγορά και, τέλος πάντων, να καλύπτει τα έξοδα για μία αποκλειστική νοσοκόμα. Ομως έναν όροφο μακριά μπορείς να δεις νέους ανθρώπους που κάνουν χημιοθεραπεία σε ράντζο. Διαβητικούς που φροντίζουν μόνοι τη διατροφή τους επειδή το νοσοκομείο δεν έχει τα απαραίτητα προς κάλυψη.
Μπορώ, Λοβέρδε μου, να κατανοήσω τα πάντα. Μπορώ να δεχθώ και το δάκρυ σου, που χάρη σε σένα μπορούμε να εισάγουμε σίριαλ από τη Βραζιλία και να τους στέλνουμε πολιτική επικαιρότητα. Δεν μπορώ, όμως, να δεχθώ την έλλειψη της στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Επίσης δεν γίνεται, όπως πληροφορούμαι αρμοδίως, να ζητεί το υπουργείο λειτουργία ολοήμερων νοσοκομείων και το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους να επιστρέφει την απόφαση ως απαράδεκτη.
Να που τελειώνει και αυτή παράγραφος και πάλι στον θάνατο φτάνω. Έτσι κι είσαι ένας φτωχός ασθενής, η μοναδική οδός προς την αξιοπρέπεια είναι η μακαρία που προβλέπει και βαρκάδα στην Αχερουσία για να ταΐσεις μετά το άγριο σκυλάκι που λέγεται Κέρβερος. Και αυτό πάντα σε αφήνει να περάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου