"Κουίσλινγκ" και "Σωτήρες"

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Κουίσλινγκ. Μέρες που είναι, πατριωτικές, ας τον θυµηθούµε πάλι τον νορβηγό πρωθυπουργό (φωτό) που παρέδωσε τη χώρα του στους ναζί, µόνο και µόνο για να συγκυβερνήσει µαζί τους. Και που χάρισε έτσι το όνοµά του σε όλους τους προδότες του κόσµου.

Ο όρος εµφανίστηκε για πρώτη φορά σε κύριο άρθρο της εφηµερίδας «Τάιµς του Λονδίνου», µε τον τίτλο «Κουίσλινγκ παντού», στις 15 Απριλίου 1940: «Για τους συγγραφείς, η λέξη Κουίσλινγκ είναι θείο δώρο. Αν τους είχαν προστάξει να σκαρφιστούν µια καινούργια λέξη στη θέση του προδότη, δύσκολα θα είχαν καταλήξει σε µια τόσο πετυχηµένη, που να περιγράφει τόσο αριστοτεχνικά τον ύπουλο και τον αναξιόπιστο». 

Κουίσλινγκ γνώρισε ο κόσµος πολλούς στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής. Και ήταν σχεδόν όλοι τους γέννηµα και θρέµµα ακροδεξιών κοµµάτων και οργανώσεων: ο Κλάουζεν της Δανίας, ο Ντεκλέρκ του Βελγίου, ο Σάλαζι της Ουγγαρίας, ο Πάβελιτς της Κροατίας (ο Πεταίν της Γαλλίας ήταν η εξαίρεση). Σε αυτά τα χρόνια της οικονοµικής κρίσης, τα αποτελέσµατα µιας σειράς εκλογικών αναµετρήσεων νεκρανασταίνουν πάλι το φάσµα των Ακροδεξιών πάνω από την Ευρώπη. Από τη Σουηδία µέχρι την Ιταλία και την Ολλανδία και από την Αυστρία µέχρι τη Δανία και την Ουγγαρία, ακροδεξιά κόµµατα εισβάλλουν µε δηµοκρατικές διαδικασίες στα άντρα του κοινοβουλευτισµού και σε πολλές περιπτώσεις συµµετέχουν ακόµη και στην άσκηση της εξουσίας. Είναι άραγε αυτός λόγος για να φοβούνται οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών ένα νέο κύµα Κουίσλινγκ που θα αλώσει τις δηµοκρατίες τους; Πάντως, οι κυβερνήσεις των χωρών τους δεν δείχνουν να ανησυχούν. Το αντίθετο µάλιστα.

Οταν πέρυσι τον Δεκέµβριο κατατέθηκε στον ΟΗΕ ψήφισµα που καταδίκαζε τις απόπειρες ορισµένων χωρών, κυρίως των βαλτικών, να αποκαταστήσουν τα θύµατα του ναζισµού και της συνεργασίας µε τον κατακτητή και να γκρεµίσουν τα µνηµεία που τιµούσαν τους πεσόντες στον πόλεµο κατά του φασισµού, υπερψηφίστηκε από 127 χώρες. Οι ΗΠΑ το καταψήφισαν. Και τα 27 κράτη - µέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης προτίµησαν την αποχή.

Οι ακροδεξιοί δεν φοβίζουν πια όσο άλλοτε. Αλλωστε είναι πολύ συχνά χρήσιµοι στον σχηµατισµό κυβερνητικών πλειοψηφιών µε τα κόµµατα εξουσίας. Τα πολιτικά τους προγράµµατα δεν είναι ασύµβατα. Ολα τους συγκλίνουν στους σιδηρούς νόµους που έχει επιβάλει το πλανητικό σύστηµα του τραπεζικού και χρηµατιστικού κεφαλαίου στους πολίτες του κόσµου προκειµένου να σηκώσουν στους ώµους τους την κρίση του. Και αυτοί οι νόµοι ήδη εφαρµόζονται απαρέγκλιτα είτε από δεξιές είτε από σοσιαλδηµοκρατικές κυβερνήσεις. Και συχνά ανελέητα, όπως έλεγε σε συνέντευξή του ο ιστορικός Εµανουέλ Τοντ, που προβλέπει πως «η οικονοµική αδυναµία των κρατών αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην καταστολή και στον αυταρχισµό» (που ήταν πάντα το όνειρο κάθε ακροδεξιού).

Ακόµη και αν ήταν να έρθουν, οι Κουίσλινγκ δεν θα ήταν σήµερα αναγνωρίσιµοι. Επειδή οι Κουίσλινγκ βρίσκονται ήδη εντός των τειχών. Και δεν έχουν βαφτιστεί «Κουίσλινγκ» µα «Σωτήρες».