Σάββατο βράδυ σε λιβανέζικο εστιατόριο. Ωραίο φαγητό σε ένα γεμάτο (εν μέσω κρίσης) μαγαζί. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα φατούς και στις αραβικές πίτες, άνοιξε η πόρτα και μπήκε ένα μικρό κορίτσι για να πουλήσει λουλούδια.
ΜΑΚΡΙΑ μαύρα μαλλιά, κορμί αδύνατο και κουρασμένο, μάτια που έδειχναν ότι έχουν δει πολλά… Της μίλησα. Εμαθα ότι τη λένε Σερέν, πως πηγαίνει στη Γ’ Δημοτικού ενός μειονοτικού σχολείου της Ξάνθης αλλά το άφησε για λίγες μέρες και κατέβηκε με τη μητέρα της στην Αθήνα – έπρεπε να βγάλει κι αυτή μερικά χρήματα, η οικογένεια τα έφερνε δύσκολα βόλτα. Πως ο παλιατζής πατέρας της ήθελε να βρει ένα σπίτι της προκοπής για να βάλει μέσα τα παιδιά του αλλά ο ιδιοκτήτης απάντησε πως «για εσάς έχω μόνο υπόγεια».
Τη ρώτησα αν είχε φάει και μου έγνεψε αρνητικά κουνώντας την κοτσίδα της. Της παρήγγειλα φαγητό και της είπα να καθίσει. Απ’ το διπλανό τραπέζι η πλουσία νεαρά στραβομουτσούνιασε... Ανοιξα την τσάντα μου. Θυμόμουν πως είχα ένα μπρελόκ γουρουνάκι, απ’ την αρμαθιά των κλειδιών μου. Της το έδωσα. Φώτισαν τα νυσταγμένα μάτια της την ώρα που μου έλεγε: «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ».
ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ που καταλαβαίνεις πόσο «κακομαθημένα» συμπεριφέρεσαι ώρες ώρες γκρινιάζοντας και μεμψιμοιρώντας για τα δήθεν προβλήματά σου. Που δεν σηκώνεις τα μάτια σου να δουν και παραπέρα απ’ το μικρόκοσμό σου.
Εφυγε αφού μου υποσχέθηκε ότι θα τελειώσει το σχολείο «και θα το κάνω μόνο για σένα». Αντίο, Σερέν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου