Αυτιστικοί

Της Αριστοτελίας Πελώνη

ΚΑΝΟΝΙΚΑ η κυβέρνηση έπρεπε να δώσει «ό,τι αξίζει στους αγωνιστές»... Αυτό δήλωσε βγαίνοντας χθες από την άκαρπη συνάντηση µε τον γενικό γραµµατέα του υπουργείου Μεταφορών ο πρόεδρος της Οµοσπονδίας Μεταφορών Γ. Τζωρτζάτος. 

Αυτό που απέφυγε να διευκρινίσει ο εκπρόσωπος των ιδιοκτητών φορτηγών είναι τι ακριβώς αξίζει στους «αγωνιστές». Στη συγκεκριµένη περίπτωση, οι «αγωνιστές» ευθύνονται για την ασφυξία στην αγορά, για το στέγνωµα των πρατηρίων υγρών καυσίµων και για τη γενικευµένη παράλυση που προκαλούν. 

Σε αυτήν τη χώρα υπάρχει υπερπαραγωγή «αγωνιστών». 

Αλλοι στήνουν µπλόκα στις εθνικές οδούς, άλλοι κλείνουν το Μετρό προκαλώντας συµφόρηση στην Αθήνα, άλλοι κλείνουν τα λιµάνια απαγορεύοντας την είσοδο στα κρουαζιερόπλοια των τουριστών κι άλλοι, πιο εκλεπτυσµένοι, κάνουν «λευκή» απεργία, προκαλώντας συµφόρηση στην εναέρια κυκλοφορία.

Ποια είναι ακριβώς η πολιτική νοµιµοποίηση των «αγωνιστών»;

Υπέρ ποίων αγωνίζονται, πέραν των συντεχνιακών τους συµφερόντων;

Το δικαίωµα της απεργίας είναι κατοχυρωµένο και ιερό, αλλά παύει να είναι δικαίωµα και αποκτά µυρωδιά αυταρχισµού όταν καταπατά και περιορίζει τα δικαιώµατα όλων των άλλων κοινωνικών οµάδων.

Οι αντιδράσεις είναι και θεµιτές και δίκαιες, παύουν όµως να έχουν αυτόν τον χαρακτήρα όταν αδιαφορούν για την κοινωνική πλειοψηφία. Δεν είναι τυχαίο που ο Πρόεδρος της Δηµοκρατίας πριν από λίγες µέρες, αφού άσκησε κριτική στο πολιτικό σύστηµα (του οποίου µέρος αποτελεί κι ο ίδιος ) µίλησε για «συντεχνιακό αυτισµό».

Και µάλιστα επέλεξε την επέτειο της Δηµοκρατίας για να το πει. Την επόµενη κιόλας µέρα, οι ουρές στα βενζινάδικα µετέτρεψαν τον Κ. Παπούλια σε προφήτη.

Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά ελληνικά παράδοξα που δηµιουργεί αντιφάσεις ανάµεσα σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισµού και στη δοµή του ίδιου του συστήµατος. Κάτι σαν φυλακή, από την οποία δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να ξεφύγεις.

Διότι το άλλο πρόβληµα είναι ότι στην... ωραιότερη χώρα του κόσµου, εκτός από υπερπαραγωγή αγωνιστών, υπάρχει και πληθώρα αυτισµών. Δεν είναι µόνο ο συντεχνιακός, αλλά και ο κοινωνικός αυτισµός. Και πάνω απ όλα ο πολιτικός αυτισµός, χωρίς τον οποίο δεν θα µπορούσαν να αναπαραχθούν οι δύο προηγούµενοι. Για ό,τι συµβαίνει σήµερα το πολιτικό σύστηµα δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν είδε..