Τετελεσμένα προάγει η Αγκυρα

Γράφει ο ΑΝΘΟΣ ΛΥΚΑΥΓΗΣ

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι με τις τελευταίες και κλιμακούμενες προκλήσεις της σε συγκεκριμένες κι ευαίσθητες ζώνες του αιγαιωτικού χώρου, η Αγκυρα: Αφενός βυθοσκοπεί τις ελληνικές αντιδράσεις (και αντιστάσεις). Και αφετέρου συστηματοποιεί πρακτικές προαγωγής γεωπολιτικών τετελεσμένων. Εχοντας ήδη στο ενεργητικό της το προηγούμενο των Ιμίων. Που (εάν δεν εθελοτυφλούμε) της προσεπόρισε, δυνάμει, την επιβεβαίωση των λεγομένων γκρίζων ζωνών. Αμφισβητούμενων δηλαδή περιοχών, στις οποίες η ελληνική πλευρά σιωπηρώς δεν ενασκεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα, προκειμένου να μην οπλοδοτήσει τουρκικές αιτιάσεις για νέο κύκλο εντάσεων.

Χωρίς λοιπόν καθόλου να σημαίνει αλόγιστη αντίδραση κι επιλογές εν θερμώ, σε ό,τι αφορά τις εκτός ορίων αυτές τουρκικές προκλήσεις, εντούτοις πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό πως: Η εν πολλοίς ανεκτική και στην καλύτερη περίπτωση χλιαρή (και προφανώς ατελέσφορη) αντιμετώπισή τους, όχι απλώς αποθρασύνει την τακτική των παρανόμων τουρκικών διεισδύσεων, αλλά και τείνει να τους προσδώσει ακριβώς δυναμική τετελεσμένου. Απαράδεκτου μεν. Και ρητορικώς καταγγελτέου. Αλλά χωρίς καθόλου συνέπειες για τον αυτουργό. Προπαντός όμως, χωρίς αποτρεπτική δυναμική, όσον αφορά την απροκάλυπτη στρατηγική στοχοθεσία.

Η πικρή αλήθεια. Η οποία: Εάν δεν συνειδητοποιηθεί ως προς τα παράγωγά της σε βάθος χρόνου, θα νομιμοποιήσει (ατύπως τουλάχιστον) τις έωλες τουρκικές διεκδικήσεις. Και θα επιβάλει πραγματικότητες, οι οποίες αυτή τη στιγμή τείνουν ακριβώς να εμπεδωθούν. Με την Αγκυρα να εκμεταλλεύεται τις εσωτερικές αγκυλώσεις και τις κατά συγκυρία καταθλιπτικές αδυναμίες της ελληνικής πλευράς, που συναπορρέουν από την οικονομική κρίση. Θέλοντας σ’ αυτή τη φάση να υποθεμελιώσει de facto γεωπολιτικές στρεβλώσεις στον ευρύτερο αιγαιωτικό χώρο. Οι οποίες στη συνέχεια θ’ αποκτήσουν προοπτική de jure αποδοχής.

Πέραν αυτού, το άλλο που επιβάλλεται να συνειδητοποιηθεί και να προκαλέσει ανάλογες ενέργειες, είναι ο επιτήδειος αλληθωρισμός εκείνων που θεωρούνται (και τύποις τουλάχιστον είναι) σύμμαχοι κι εταίροι. Των οποίων βεβαίως η πολιτική των ίσων αποστάσεων (και κατ’ ακρίβειαν της πλήρους αποστασιοποιήσεως από το θέμα) βολεύεται ακριβώς με την εν πολλοίς ελληνική χαλαρότητα έναντι των τεκταινομένων. Και αναποτελεσματική χλιαρότητα ως προς τις αντιδράσεις.

Οταν όμως η Τουρκία παραβιάζει ασύστολα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια ώρα υποτίθεται ότι παραβιάζει και τα όρια της ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Αφού τα σύνορα της Ελλάδος είναι θεσμικώς και κοινοτικά. Εκτός και αν δεν...

Πού είναι λοιπόν το ΝΑΤΟ; Και πού η ευρωπαϊκή θεσμική ενότητα κι ενιαία (δήθεν) ασφάλεια; Κι αυτοί μεν μπορεί να σιωπούν γιατί τους βολεύει, απαλλασσόμενοι από τους ελληνο-τουρκικούς μπελάδες. Αλλά η Αθήνα δεν πρέπει ούτε να σιωπά. Ούτε να τους αφήνει αμέριμνους. Για να μη διερωτάται μετά για το λάθος. Που θα γεωγραφηθεί με μη αναστρέψιμες γραμμές...