Εχεις άκρη;

Γραφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Πριν από λίγο καιρό κλιμάκιο του ΣΔΟΕ έλεγξε ιστορικό μπαρ σε κυκλαδονήσι και διαπίστωσε παραβάσεις και φοροδιαφυγή, που επισύρουν μέχρι και την ποινή του κλεισίματος.

Βεβαιώθηκαν τα πρόστιμα και τα συμπαρομαρτούντα και πήραν τον δρόμο τους. Ο δρόμος, όμως, είναι χωματόδρομος, Κυκλάδες γαρ, και άμα είναι νύχτα -γιατί οι δουλειές της νύχτας έχουν άλλες διαδρομές- μπορεί να χαθείς. Οπερ και εγένετο.

- «Τι έγινε, ρε παιδιά, με το μαγαζί; Πώς και δουλεύει ακόμη;».

- «Αααα, έχει τις άκρες του».

Που σημαίνει ότι τζάμπα οι βεβαιώσεις και οι επιθεωρήσεις και τα εισιτήρια πήγαιν'-έλα για τους εφοριακούς, συν τα εκτός έδρας και τα φαγιά στα ταβερνεία και ψαρεστιατόρια, με τα οποία βαρύνεται ο συνήθης φορολογούμενος.

Πριν από 48 ώρες ο επικεφαλής του μπαμπούλα των επαγγελμάτων και επιχειρήσεων ΣΔΟΕ ρωτήθηκε αν έχει εισπραχθεί το πρόστιμο σε άλλο μπαρ κυκλαδίτικου νησιού για φοροδιαφυγή πολλών εκατομμυρίων, που βεβαιώθηκε.

- «Οχι ακόμα», απάντησε ο κέρβερος εφοριακός, που παραδέχτηκε ότι ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εργάζονται πυρετωδώς, οι εισπρακτικοί χωλαίνουν.

Ασφαλώς. Επιπροσθέτως (επιπρόσθετα, στη δημοκρατική δημοτικιά) υπάρχουν πάντα και οι διαχρονικές «άκρες».

Γιατί χωλαίνουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί; Μα, γιατί δεν υπάρχουν! Για την ακρίβεια, και για να μη λέμε υπερβολές, υπάρχουν, αλλά μόνο κατά το ένα δέκατο απ' αυτό που υπήρχε. Και μάλιστα ένα δέκατο που έχει γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του άρπαγα και του εκβιαστή περισσότερο παρά με τη νοοτροπία του υπηρέτη του δημοσίου συμφέροντος.

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις των τελευταίων 25 χρόνων, που εξέθρεψαν αυτό το εξάμβλωμα, αντί να χτίσουν μια κοινωνική συνείδηση στους εφοριακούς ώστε να δουλεύουν για να συγκεντρώνουν τη συνεισφορά του καθενός, στη συμμετοχή του σε μια κοινωνία, τους διέφθειραν μέχρι βάθους ψυχής, άλλοτε δωροδοκώντας τους με επιδοματικές ψηφοθηρικές αποδοχές και άλλοτε σπρώχνοντάς τους με την ανοχή της ατιμωρησίας στις εφόδους της αρπαχτής από επιχειρηματίες, εμπόρους και επαγγελματίες.

Σήμερα, το κράτος περιμένει -απαιτεί μάλλον- απ' αυτούς τους υπαλλήλους του, μ' αυτή τη νοοτροπία στη μεγάλη τους πλειονότητα -γιατί πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις- να δουλέψουν για να εισπράξουν τα έσοδα, αφού μάλιστα τους έχει περικόψει τις αποδοχές, στο όνομα όχι μιας δικαιότερης μισθολογικής πολιτικής, αλλά στο όνομα ενός αρπακτικού εισπρακτικού αμόκ «στοιχίζετε πολύ, φέρτε πίσω αυτά που σας δώσαμε».

Υπάρχει μεγάλη υστέρηση εσόδων, διαπιστώνουν οι υπηρεσίες της κυβέρνησης. Καμμία έκπληξη. Τα χρήματα δεν μαζεύονται με τη νοοτροπία ληστή, που μπαίνει μες στο σπίτι και στα ζητάει με το πιστόλι προτεταμένο. Κυρίως αν το χέρι του ληστή τρέμει από την αβεβαιότητα του εγχειρήματος.

Μπορεί το ελληνικό κράτος να έχει ανάγκη από άμεση είσπραξη, αλλά έχει μεγαλύτερη ανάγκη από διαχρονική είσπραξη. Οχι στο πλαίσιο ενός αρπακτικού παραληρήματος, αλλά στο πλαίσιο μιας δίκαιης συμμετοχής των πολιτών στα βάρη. Με σοβαρότητα και χωρίς προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα σαν τους γιατρούς του Κολωνακίου (στις άλλες περιοχές είναι άγιοι;), τους επίορκους εφοριακούς (τι απέγιναν οι υποθέσεις τους;), τους φοροφυγάδες Σύρου και Μυκόνου (πού βρίσκονται οι φάκελοί τους;), τους ιδιοκτήτες των γιοτ, τους μετόχους εταιρειών κι ένα σωρό πιασάρικες υποθέσεις, για να χάσκει μ' ανοιχτό το στόμα ο τηλεπολίτης.

Αποτέλεσμα; Τα έσοδα πέφτουν, ο αυξημένος ΦΠΑ δεν αποδίδεται και επίκειται νέα ληστρική επίθεση στους συνήθεις υπόπτους ειλικρινείς φορολογούμενους.

Στη σημερινή Ελλάδα, όπως και στη χθεσινή, για να επιβιώσεις χρειάζεσαι «άκρες». Αναρωτιέται κανείς τι έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Γιατί προς το χειρότερο δεν αναρωτιέται.