Le Monde
Οι ασιατικές χώρες γνωρίζουν σήμερα μεγάλης κλίμακας κοινωνικές συγκρούσεις, την ώρα που στη Δύση οι μισθωτοί παραμένουν -για την ώρα- σαστισμένοι από την κρίση, την ανεργία, τις πιέσεις στους μισθούς και τα σχέδια δημοσιονομικής λιτότητας.
Στο Μπανγκλαντές, η οργή των εργατών της κλωστοϋφαντουργίας δεν καταλαγιάζει παρά την αύξηση του κατώτατου μηνιαίου μισθού κατά 80%... από 19 σε 32 ευρώ. (...)
Στην Κίνα οι εργαζόμενοι της Foxconn και της Honda πέτυχαν την άνοιξη, έπειτα από πολύ σκληρές απεργίες, μισθολογικές αυξήσεις από 30% ώς 60%. Αυτά τα κοινωνικά κινήματα σηματοδοτούν το τέλος μιας μεγάλης αυταπάτης, ευρέως διαδεδομένης μεταξύ των Δυτικών οικονομολόγων και επικεφαλής επιχειρήσεων. Στα μάτια τους, η Ασία αποτελούσε δεξαμενή ενός πειθήνιου, σχεδόν ανεξάντλητου και επ' αόριστον εκμεταλλεύσιμου εργατικού δυναμικού. (...)
Αυτές οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι απορρέουσες εξ αυτών μεγάλες αυξήσεις των αποδοχών είναι μια υπέροχη είδηση. Οχι μόνο από ηθικής απόψεως, με τη δυνατότητα εξόδου από την ακραία φτώχεια και τη δυστυχία, πράγμα που συνέβη με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζους τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να έχει διάρκεια παρά μόνο εάν είναι δίκαιη, δηλαδή παρά μόνο εάν ευνοεί τη σύγκλιση των βιοτικών επιπέδων διαφορετικών περιοχών του πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου