ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ

«Πικρά καλοκαίρια, έμαθα κοντά σου να περνώ - μην κλαις το μαράζι μάθε να το κάνεις φυλαχτό...», γνωστός στίχος από αγαπημένο τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου, με στίχους διπλής ανάγνωσης του Νίκου Γκάτσου, που κάτω από τη λυρική τραγουδιστική τους επιφάνεια κρύβουν συνήθως και μια άλλη στενόχωρη πραγματικότητα.

Δύο και εδώ οι όψεις του ακριβού νομίσματος. Μαθημένοι όμως είμαστε. Και για τα καλοκαίρια που όλοι μας τα αγαπήσαμε, αλλά και για την πίκρα τους που κατά κανόνα πάντα ακολουθεί, μόλις η γεύση τους μας κάνει να πούμε ένα δυσκολοπρόφερτο «δόξα σοι ο Θεός» για να ξαναστεγνώσει το λαρύγγι μας από τη δίψα.

Όπως και εκείνο το άλλο, πάλι δικό τους, που στο «Μοναστηράκι, Βαυαροί χωροφυλάκοι, εστείλανε φιρμάνι, στην Κρήτη και στη Μάνη, να κυνηγήσουν τα θεριά», θυμίζοντας ότι ποτέ σ' αυτό τον τόπο δεν έπαψε η Γερμαναρία να χώνει τη μύτη της μέσα στο βρακί μας και να μας κουνάει το δάχτυλο κατά το κέφι της. Πότε ο Όθωνας όταν μας κουβαλήθηκε με τη συμμορία του και πότε η Ζίμενς από τότε που στρογγυλοκάθισε εδώ με τα τσιράκια της. Και για ποια «θεριά» μιλάμε; Γι' αυτά που οι «Βαυαροί» της κάθε εποχής τα οπλίσανε, τα κάνανε «γενίτσαρους» της οικονομίας μας για να φαγωθούμε μεταξύ μας, όπως για εκεί πάλι πάει το πράμα, είναι ολοφάνερο.

Και φταίνε τάχα μονάχα οι συγκυρίες, έτσι καθώς μας αιφνιδιάζουν ξαφνικά ή μήπως αίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι που δεν τις προβλέψαμε για να τις προλάβουμε, γιατί διάβολε τρισκατάρατε, ούτε χτες βγήκαμε από τη ζωοδότρα κοιλιά της μάνας μας, ούτε η πραγματικότητα σταμάτησε να μας εφοδιάζει με πείρα και με γνώσεις, κάθε φορά που ένα καινούργιο σκάνδαλο έπιανε τη μισή όψη του πρωτοσέλιδου των εφημερίδων.

Τίποτα από όλα αυτά δεν μάθαμε; Τίποτα δεν διδαχτήκαμε και έτσι εύκολα το στείλαμε στο χρονοντούλαπο και ύστερα αράξαμε στον καναπέ για να δούμε αν «η Ελλάδα έχει ταλέντο». Μωρέ, αυτή έχει, το δικό μας δεν ξέρω μήπως και το χάσαμε καθ' οδόν

Έλεγε ένας ανθρωπάκος προχτές που τον ρωτούσαν στη λαϊκή αγορά για το πώς αντιδρά στην κατάσταση και η απάντηση του ανθρωπάκου ήταν «μα, τι μπορώ εγώ μόνος μου να κάνω;» και δεν βρέθηκε ούτε ένας να του πει «όλα μπορείς να τα κάνεις, γιατί την ώρα που πας και ψηφίζεις φτάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο ανθρωπάκος που σε πάνε οι άλλοι εκεί που θέλουν, αλλά είσαι ΕΣΥ ο άνθρωπος που μπορείς να τους πας εκεί που θέλεις».

Όταν ζητήθηκαν οι ευθύνες για την ήττα της Γαλλίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με εκείνους τους αλησμόνητους «πουρκουάδες», ο τότε πρόεδρος Λαβάλ πέρασε από δίκη και εκτελέστηκε για την άνανδρη στάση του. Όπως και όταν άρχισαν να μετράνε τις ευθύνες για τη Μικρασιατική μας τραγωδία, καταδικάστηκαν με θάνατο οι ένοχοι των επιπόλαιων αποφάσεων και, αντί να βάλουμε μυαλό, γράψαμε σε κάποιο ιστορικό λεξικό τα ονόματά τους και σήμερα ούτε που θυμάται κανένας τον Γούναρη, τον Χατζηανέστη και τους όσους άλλους

Και τώρα έχοντας μπει σε ένα από τα πιο «πικρά καλοκαίρια» μας, ο επί οκτώ χρόνια κ. Κώστας Σημίτης, «παίζοντας» τον ρόλο του πρωθυπουργού και αυτό το «παίζοντας» στην κυριολεξία του! Γιατί για ένα πολύ κακό θέατρο που μας παίξατε, κύριε Σημίτη μου, μιλάμε, επιβραβευμένε μάλιστα και με τα εύσημα του «Κινέζου» και της «Γάτας», επισημαίνοντας έτσι την αμφισβητούμενη τώρα ικανότητά σας στην όσφρηση και την αντίληψη, αφού, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν το πήρατε χαμπάρι τι κουμάσια είχατε δίπλα σας για «πρωτοπαλίκαρα»...

Μέσα στο κόμμα τούς είχε και όχι μόνο, αλλά και δίπλα του, μέσα στο γραφείο του, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μπλεγμένα τα μπούτια τους που λένε και μη μου πεις ότι ο «οικονομημένος» δεν φαίνεται από μακριά, ακόμα κι από την ακριβή γραβάτα που φοράει, ακόμα κι από την κοιλιά του που μέρα με την ημέρα φουσκώνει και δεν του κουμπώνουν τα παντελόνια... Πώς δεν άρπαξε λοιπόν από το γιακά τον κάθε Μαντέλη και τον κάθε Τσουκάτο και τον κάθε Μαντελοτσουκάτο και δεν ξέρω και ποιους άλλους που, όταν τους μάθουμε, στρατός από κομματικές ακρίδες; Που όταν μας τους πουν, θα τρίβουμε τα μάτια μας και να τους πει:

«Για ελάτε εδώ, εγώ μπατίρια σας ήξερα όταν σας γνώρισα στο κόμμα. Από πού τώρα όλη αυτή η άνεση και η καλοπέραση, με τους πύργους και τις σπουδές των παιδιών στα ξένα πανεπιστήμια και τα πολλά πολλά καζάντια σας, για φέρτε μου εδώ το πόθεν έσχες του καθενός σας λαμόγιου, συντρόφια του ΠΑΣΟΚ».

Και όλα αυτά «ΑΝ» και με κεφαλαία γράμματα αυτό το «ΑΝ» και φορτισμένο μάλιστα και με δικαιολογημένες υποψίες που πιθανόν να βαραίνουν και τον ίδιο τον κ. Σημίτη καθώς και για το πόσο καθαρά είναι και τα δικά του τα χέρια. Δεν λέμε ότι δεν είναι καθαρά, λέμε στην περίπτωση του «ΑΝ»...

Και αυτές τις «υποψίες» με τη δήλωσή του πως εκ του πονηρού είναι η αξίωση της αντίπαλης κομματικής παράταξης της Ανακριτικής Επιτροπής να εμφανιστεί και να καταθέσει όσα γνωρίζει, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση που καθόλου δεν «αμαυρώνει» το πολιτικό τοπίο, το αντίθετο, το ξεκαθαρίζει.

Όπως το ίδιο ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό, τον «καταλληλότερο» κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή (θα τρίζουν τα κόκαλα του θείου), που δήλωσε πολύ άνετα ότι εκείνος θα επιλέξει το χρόνο που θα καταθέσει...

Ε, όχι, κύριε «καταλληλότερέ» μου! Από πότε ο εγκαλούμενος για μια κατάθεση, αν όχι και για μια απολογία ενδεχόμενων ενοχών και παραλήψεων, διαλέγει εκείνος το πότε θα βάλει το χέρι στο ευαγγέλιο και όχι ο ανακριτής, ο εισαγγελέας και στην περίπτωση αυτή ο ίδιος ο λαός που θα τον καλέσει να τα πει ΟΛΑ, εκτός και αν μιλάμε για «εγκαλούμενους των δύο ταχυτήτων», ή για «καταλληλότερους των δύο όψεων» ή και για «πρώην» των δύο εποχών...

Και το χειρότερο που αυτήν τη φορά είναι πολλά τα «πικρά καλοκαίρια» και πόσο πια να το «κάνουμε φυλαχτό το τόσο μας μαράζι»;