Γεννήθηκα για να πονώ...

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Kάποτε κλαίνε και οι δυνατοί. Αυτό διαπιστώσαμε την περασμένη εβδομάδα παρακολουθώντας ένα στιγμιότυπο της «Ελληνοφρένειας», ένα μοντάζ από δηλώσεις βουλευτών και υπουργών που θρηνούσαν για λογαριασμό μας:

«Υπάρχει απεριόριστος ανθρώπινος πόνος... Θλίψη, φτώχεια και δυστυχία»

(Ανδρ. Λοβέρδος).

«Πονάω γι’ αυτό που ζούμε»

(Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου).

«Εμένα με στενοχωρούν πολύ αυτά τα μέτρα»

(Θ. Πάγκαλος).

«Είμαι εξαιρετικά λυπημένος. Ολη η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά λυπημένη, συντετριμμένη»

(Ευ. Βενιζέλος).

«Πονώ, πονώ, πονώ»

(Απ. Κακλαμάνης).

«Μας πόνεσαν όλους»

(Γ. Παπανδρέου).

Στη συνέχεια ακούμε (και διαβάζουμε) το) σχόλιο της εκπομπής: «Μην αφήνεις τον πόνο να σε νικήσει. Τηλεφώνησε στο 210... και μίλησε με ανθρώπους που μπορούν να σε βοηθήσουν. Γραμμή στήριξης για σοσιαλιστές».

Ακολουθεί ένα πλάνο με τον πρωθυπουργό και υπουργούς της κυβέρνηση που βαδίζουν σοβαροί και άνετοι προς την κάμερα φορώντας σκούρα κοστούμια. «Γιατί υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς πόνο».

Ξανά οι κύριοι με τα σκούρα κοστούμια και, τέλος, πέφτει μια κάρτα που μας πληροφορεί ότι το πρόγραμμα αυτό βρίσκεται «υπό την αιγίδα του υπουργείου Υγείας και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ».

Αισθάνεται κανείς τη διάθεση να παρηγορήσει τους τεθλιμμένους μας υπουργούς παραφράζοντας τον γνωστό σεφερικό στίχο: «Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι (ή μάλλον δεν είμαστε σοσιαλιστές) μόνο για να πονούμε». Tαυτόχρονα σκεφτόμαστε «μου λες πως πονάς, εγώ να δεις...», δηλαδή αν πονούν αυτοί που μας κυβερνούν, που θεσμοθέτησαν αυτά τα μέτρα, τι θα πρέπει να πούμε εμείς που μας αφορούν άμεσα;

Σε αναλογία με τον δικό τους πόνο, εμείς θα έπρεπε να γρυλίζουμε σαν γουρούνια που τα σφάζουν, να τραβάμε τα μαλλιά μας και να πασπαλίζουμε το πρόσωπό μας με στάχτη όπως πενθούσαν οι πρόγονοί μας κατά τους ομηρικούς χρόνους.

Η πολιτική δεν γράφεται με συναισθήματα, παρ’ όλο που είναι αυτονόητο ότι και οι πολιτικοί, όπως και όλοι οι άνθρωποι, νιώθουν χαρά, οργή, πλήξη, ίσως και ντροπή (αν και για το τελευταίο μπορεί να έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις), όμως το τι νιώθουν είναι ιδιωτική τους υπόθεση. Οι πράξεις τους μετράνε και όχι τα λόγια τους.

Το κολάζ της «Ελληνοφρένειας» δεν αμφισβητεί την ειλικρίνεια των πολιτικών, αλλά υπογραμμίζει την απουσία της αίσθησης του γελοίου, αφού δεν γίνεται να πονούν το ίδιο οι θύτες και τα θύματα.

Με λιτά (αλλά όχι εύκολα) τηλεοπτικά μέσα, μέσα σε πολύ λίγα λεπτά, η «Ελληνοφρένεια» δείχνει την κωμικοτραγική διάσταση της πολιτικής μας σκηνής και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει ότι η πολιτική σάτιρα είναι ένα ισχυρό καταγγελτικό όπλο.

Ποιος ξέρει, ίσως σε μια μελλοντική τηλεβεγγέρα να δούμε κάποιους ευαίσθητους πολιτικούς μας να τραγουδούν

«γεννήθηκα για να πονώ και για να τυραννιέμαι

τη μέρα που με ψήφισες βαριά την καταριέμαι».

Είναι πολλά, αδέλφια, της πολιτικής τα φαρμάκια.