Τα μέτρα ασφαλείας στη Βουλή

Tου Γιωργου Σ. Μπουρδαρα

Αρνούμαι να σκεφτώ τι είναι πιθανό να συμβεί εάν τύχει και κάποιος επισκέπτης του ελληνικού Κοινοβουλίου που δεν γνωρίζει Eλληνικά και έχει βηματοδότη για τη ρύθμιση της καρδιακής λειτουργίας ή είναι έγκυος κυρία διαβούν την πύλη του κτιρίου, επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας. Η πρόχειρα γραμμένη και αναρτημένη σε μία από τις πόρτες ανακοίνωση δεν είναι γραμμένη σε άλλη γλώσσα – έστω στα Aγγλικά. Eτσι, μόνον οι γνωρίζοντες την Eλληνική πληροφορούνται ότι πρόκειται να διαβούν «μαγνητική πύλη», γεγονός το οποίο ενδεχομένως να προκαλέσει βλάβες στην κατάστασή τους. Εναλλακτικά για εκείνους, σύμφωνα με την έντυπη «πληροφόρηση», υπάρχει το σύστημα εντοπισμού μετάλλων πάνω τους, με τη χρήση φορητού ανιχνευτή από τα αστυνομικά όργανα που είναι εκεί για να πραγματοποιούν ελέγχους...

Οι έλεγχοι, είναι αλήθεια, το τελευταίο διάστημα έχουν αυξηθεί, ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου λήψης μέτρων ασφαλείας στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Εξέλιξη διόλου κακή, φυσικά, αν σκεφτεί κανείς ότι όπως και σε άλλες περιπτώσεις της νεοελληνικής πραγματικότητας, ο Ναός της Δημοκρατίας έμοιαζε για πολύ καιρό σχεδόν «ξέφραγο αμπέλι».

Τα μέτρα ασφαλείας στο επιβλητικότερο κτίριο της πλατείας Συντάγματος έδειξαν να εντατικοποιούνται μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, το οποίο είχε τραγική εξέλιξη για μια ανθρώπινη ζωή. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η λήψη τους είχε αποφασιστεί αρκετά νωρίτερα: ιδιαίτερα μετά την (πρωτοφανή;) προσπάθεια μαινόμενου πλήθους σε μία από τις διαδηλώσεις κατά του Μνημονίου να παραβιάσουν την αστυνομική περιφρούρηση και να εισβάλουν στο κτίριο, φωνάζοντας το γνωστό υβριστικό σύνθημα.

Πέραν της τοποθέτησης σε όλες τις εισόδους της Βουλής «μαγνητικών πυλών» –όμοιές τους υπάρχουν στα αεροδρόμια τόσο για σωματικό όσο και για έλεγχο στις τσάντες κ. λπ. –, άλλα «εμφανή» μέτρα ενδεικτικά είναι: η διαρκής και περιοδικά αυξανόμενη αστυνομική παρουσία στον προαύλιο χώρο, περιμετρικά του κτιρίου, καθώς και ο... εξαναγκασμός όλων όσοι κινούνται εντός του Κοινοβουλίου να φορούν μόνιμα ειδικές κάρτες με τη φωτογραφία, το όνομα και την ιδιότητά τους. Ως «ιδέα» ασφαλώς δεν είναι καθόλου άσχημη ή και άχρηστη. Πώς, όμως, να αφήσει κανείς ασχολίαστο τον τρόπο υλοποίησης και αυτής της ιδέας, δεδομένου ότι οι εν λόγω κάρτες κάθε άλλο παρά ασφαλείς μπορούν να χαρακτηριστούν; Απαντες παραδέχονται ότι εύκολα μπορούν να πλαστογραφηθούν!

Λέγεται ότι η «ιδέα» να κατασκευαστούν «ταυτότητες ασφαλείας» απορρίφθηκε... μετ’ επαίνων. Και τούτο διότι το μυαλό όλων πήγε στις «μαγνητικές κάρτες» και κάτι τέτοιο θεωρήθηκε αντεργατικό πλήγμα, αφού μέσω αυτών, θα μπορούσε δήθεν να ελεγχθεί και πόση ώρα εργάζονται οι φέροντες τις συγκεκριμένες κάρτες!

Αλλά και ακόμη χειρότερα: Πώς να μη σχολιάσει κάποιος το γεγονός ότι ήδη καταγράφηκαν οι πρώτες «τρύπες» στο σύστημα; Εθεάθησαν να εισέρχονται δίχως κάρτες αναγνώρισης ένας ο οποίος με πολιτική περιβολή δήλωσε αστυνομικός επιδεικνύοντας απλώς κάποια «ταυτότητα» σε ένστολο μέλος της φρουράς και ένας πολίτης αγνώστων λοιπών στοιχείων, που απλώς «έτυχε» να είναι συνοδός βουλευτή κατά την είσοδο του τελευταίου στο κτίριο...

Φθάσαμε, έτσι, και στην πιο μεγάλη ρωγμή του συστήματος ασφαλείας: ουδείς εκ των μελών της εθνικής αντιπροσωπείας περνάει από έλεγχο, έστω των αντικειμένων που μεταφέρει. Υπερβολή να το επισημαίνει κανείς; Μετά την απώλεια ανθρώπινης ζωής στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εξαιτίας ανέλεγκτου αντικειμένου προοριζόμενου για υπουργό, ποιος μπορεί να μιλήσει πλέον για υπερβολές;

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ